Η ώρα της κρίσης...

«Αν γίνονταν αύριο εκλογές στο Ηνωμένο Βασίλειο το Εργατικό Κόμμα του Τζέρεμυ Κόρμπιν, σύμφωνα με τις περισσότερες τελευταίες δημοσκοπήσεις, θα ερχόταν πρώτο με πάνω από το 40% των ψήφων. Το Εργατικό Κόμμα του Κόρμπιν δεν έχει καμιά σχέση με το Εργατικό Κόμμα του Τόνι Μπλερ. Το πρόγραμμα Κόρμπιν μιλά για εκτεταμένες εθνικοποιήσεις και μοιάζει περισσότερο με τις απόψεις που εκφράζει στην Ελλάδα ο χώρος που εκπροσωπεί ο Παναγιώτης Λαφαζάνης. Οι δυσμενείς συνέπειες από το Brexit στην οικονομία του Η.Β. θα είναι ελάχιστες μπροστά στις συνέπειες μιας νίκης των Εργατικών στις επόμενες εκλογές.

Κόμματα με λαϊκίστικα χρακτηριστικά και αριστερίστικα ή εθνικιστικά προγράμματα κερδίζουν παντού έδαφος. Στις ΗΠΑ, που ηγούνται του ελεύθερου κόσμου και της ελεύθερης οικονομίας, στις τελευταίες εκλογές εξελέγη πρόεδρος ο Ντόναλντ Τραμπ με δημαγωγικές και αντιφατικές υποσχέσεις που χάιδευαν τα αυτιά μιας σημαντικής κατηγορίας ανθρώπων η οποία αισθάνεται "ξεκρέμαστη” και θυμωμένη. Η Χίλαρι Κλίντον κινδύνεψε από τον Μπέρνι Σάντερς που πρόβαλε ένα αριστερίστικο πρόγραμμα γενίκευσης των επιδομάτων και εθνικοποιήσεων.

Στην Πολωνία, την Τσεχία, την Ολλανδία κλπ, παντού τα άκρα ενισχύονται.Το Η.Β. θέλει να αποχωρήσει από την Ε.Ε., η Σκωτία από το Η.Β. Η Καταλονία θέλει να αποχωρήσει από την Ισπανία, η Βενετία και η Βόρεια Ιταλία από την Ιταλία. Η Τουρκία απομακρύνεται από ΕΕ, ΗΠΑ και ΝΑΤΟ και συμμαχεί με Ρωσία και Ιράν. Η Κίνα αναζητεί διεθνή ρόλο.

Φυσικά οι οικονομικές προϋποθέσεις της παρακμής είναι υπαρκτές. Η μεταφορά του παραγωγικού ιστού στις αναδυόμενες χώρες έχει αδυνατίσει τη μεσαία τάξη και έχει ενισχύσει αυτούς που δεν αμείβονται καλά, αυτούς που ζουν με επιδόματα και αυτούς που κερδίζουν περισσότερα από τις συνθήκες παγκοσμιοποίησης. Στο απόγειο της ευημερίας της η Δύση αντιμετωπίζει υπαρξιακό πρόβλημα. Η επί δεκαετίες θαλπωρή του Κοινωνικού Κράτους έχει δημιουργήσει ανθρώπους μαλθακούς και άβουλους που είναι ανίκανοι να προγραμματίσουν και να διαχειριστούν τη ζωή τους.

Το παγκόσμιο χρέος έχει ξεπεράσει τα 200 τρισ. δολάρια και το 300% του παγκόσμιου ΑΕΠ. Για να αποφευχθούν οι ομαδικές στάσεις πληρωμών, οι μεγάλες Κεντρικές Τράπεζες έχουν μηδενίσει τα επιτόκια και όταν και αυτό αποδείχτηκε ατελέσφορο ξεκίνησαν την εκτύπωση χρήματος μέσω των προγραμμάτων ποσοτικής χαλάρωσης. 

Τα προγράμματα ποσοτικής χαλάρωσης τα τελευταία χρόνια έχουν "τρομπάρει” την παγκόσμια οικονομία με πάνω από 10 τρισ. δολάρια. Τα μηδενικά επιτόκια όμως βάζουν σε κίνδυνο τις συντάξεις αφού τα κεφάλαια των ασφαλιστικών ταμείων δεν γράφουν αποδόσεις. Μοιραία οι διαχειριστές κεφαλαίων φουσκώνουν τις τιμές των μετοχών για να μεταθέσουν την ώρα της κρίσης».

                                            (Αρθρο του Κ. Στούπα από το capital.gr)