Ο κόσμος στην εποχή του Τραμπ-

«Με το να σπαταλούμε τον χρόνο μας για να αναρωτιόμαστε αν είναι τρελός ή, σαν υπερτροφικός και χυδαίος Αμλετ, υποκρίνεται τον τρελό για να μπερδέψει τους αντιπάλους του, πέφτουμε όλοι θύματα ενός ναρκισσισμού ο οποίος εδώ στις ΗΠΑ είναι το νέο πρόσωπο του μηδενισμού.  Κάποιοι ειδικοί στις επιστήμες της ζωής ισχυρίζονται ότι κανείς δεν θεραπεύεται πλήρως από ασθένεια ή ατύχημα διότι τα κύτταρα διατηρούν παντοτινά ίχνη και αναμνήσεις ακόμα και της ελάχιστης επίθεσης στο σώμα. 

Το ίδιο θα συμβεί και με τις ΗΠΑ.Κάποια ημέρα η Αμερική θα γυρίσει σελίδα και θα κλείσει το κεφάλαιο Τραμπ. Αλλά η χώρα δεν θα κλείσει ποτέ ολοκληρωτικά το βαθύ τραύμα που η χυδαιότητα, η ανοησία και η αινιγματική παθητικότητα του προέδρου της απέναντι στις παγκόσμιες φιλοδοξίες της Κίνας, προκάλεσε στον πολιτισμό και στο διεθνές της κύρος. Είναι ο Τραμπ ένα σύμπτωμα ή πρόκειται για ανίατο νόσημα;

Οι Δημοκρατικοί πάσχουν από ηττοπάθεια και πτώση του ηθικού, όπως κατάλαβα πρόσφατα στη Νέα Υόρκη και στο Σικάγο που επισκέφθηκα για ένα σεμινάριο στο Ινστιτούτο Πολιτικών Επιστημών. Οι συγκεντρωμένοι συμφώνησαν ότι ο Τραμπ με την απόφασή του να μην στηρίξει τους Κούρδους στον αγώνα τους για ανεξαρτησία από το Ιράκ, δεν διέπραξε μόνον ένα ηθικό ατόπημα, αλλά και ένα ανεπανόρθωτο πολιτικό λάθος. Πρόδωσε τους συμμάχους του Κούρδους και ενίσχυσε τους αντιπάλους του Ιρανούς.

Ο γερμανός πολιτικός θεωρητικός Καρλ Σμιτ ίσως έλεγε ότι ο Τραμπ μπέρδεψε τον φίλο του με τον εχθρό του, συμπεριφερόμενος στον πρώτο όπως θα έπρεπε να πράξει με τον δεύτερο. Για έναν ακατανόητο λόγο ο Τραμπ θυσίασε (για μία ακόμα φορά) μία σημαντική για τις ΗΠΑ σχέση, εγκαταλείποντας τη μοναδική -πλην του Ισραήλ- δύναμη στη Μέση Ανατολή πάνω στην οποία οι ΗΠΑ θα μπορούσαν να βασιστούν με ασφάλεια και σοβαρότητα.Πώς μπορεί κανείς να εξηγήσει αυτή τη στάση; Δεν υπήρχε κανένας τρόπος να αντιμετωπίσουν οι ΗΠΑ το κλαμπ των κακών γειτόνων που αρνούνται κάθε συζήτηση για την Κουρδική ανεξαρτησία;

Η αλήθεια είναι το ερώτημα Τραμπ –το αίνιγμα του ανδρός ακόμα και το ίδιο του το όνομα– καταλαμβάνει πολύ χώρο στον δημόσιο διάλογο. Η αλήθεια είναι ότι με το να σπαταλούμε τον χρόνο μας για να αναρωτιόμαστε αν είναι τρελός ή, σαν υπερτροφικός και χυδαίος Αμλετ, υποκρίνεται τον τρελό για να μπερδέψει τους αντιπάλους του, πέφτουμε όλοι θύματα ενός ναρκισσισμού ο οποίος εδώ στις ΗΠΑ είναι το νέο πρόσωπο του μηδενισμού».

            (Aπόσπασμα άρθρου του Μπερνάρ-Ανρί Λεβί από το protagon.gr)