Αδέσποτα... παντού

Όταν το πανεπιστήμιο χρησιμοποιείται, χρόνια τώρα, ως ένα τεράστιο ανοιχτό κυνοκομείο με ό,τι αυτό σημαίνει για την ασφάλεια των φοιτητών και του προσωπικού, πράγμα που συνιστά  μοναδικό παγκόσμιο φαινόμενο.

Όταν οι αρχές δεν εφαρμόζουν τον νόμο που προβλέπει την ηλεκτρονική σήμανση (κοινώς τσιπάρισμα) για όλα τα δεσποζόμενα σκυλιά ώστε να είναι δυνατή ανά πάσα στιγμή η ταυτοποίηση με τους ιδιοκτήτες τους.

Όταν οι πρυτάνεις κωφεύουν για κάτι που θα έπρεπε να αποτελεί πρώτη προτεραιότητα, εφόσον αμαυρώνει το πανεπιστήμιο στο οποίο προΐστανται.

Όταν οι Δήμοι υποκρίνονται ότι ασχολούνται με το πρόβλημα, ενώ εκείνο μεγεθύνεται. 

Όταν οι "φιλοζωικές" προτιμούν να βλέπουν με παρωπίδες την πραγματικότητα. 

Όταν κάτι που μας εκθέτει σε ολόκληρη την επικράτεια εμείς προτιμάμε, σαν τις στρουθοκαμήλους, να το αγνοούμε.

Όταν δεν γίνεται καν το πιο απλό… να περιφραγεί δηλαδή μια έκταση στην πανεπιστημιούπολη, μακριά από τις σχολές, ώστε να κλειστούν εκεί τα σκυλιά και μάλιστα σε καθεστώς περιορισμένης ελευθερίας και όχι σε κλουβιά ενός κυνοκομείου.

Όταν κάθε πάρκο στην πόλη, εκεί που παίζουν μικρά παιδιά, έχει καταντήσει αποχωρητήριο σκύλων κι αυτό δεν συγκινεί κανέναν.

Όταν η μόδα να έχουμε σκύλο γίνεται ασυνειδησία αφού όταν τον βαρεθούμε τον αφήνουμε στο πανεπιστήμιο να… σπουδάσει, ενώ η ασυνειδησία γίνεται μόδα.

Τότε να μη μας κάνει εντύπωση που πρωτοσέλιδα σαν κι αυτό του "Πρωινού Λόγου" (το οποίο τολμά και περιγράφει μια πραγματικότητα), θα τα βλέπουμε όλο και πιο συχνά να μας εκθέτουν ως κοινωνία, φανερώνοντας ένα τεράστιο έλλειμμα πολιτισμού και ανομίας.