Στα ύψη οι ληστείες...

«Εκτός από μια μικρή ανάπαυλα στο τέλος του 2014, η Ελλάδα έπασχε όλα τα χρόνια 2008-2016 από ύφεση και δημογραφική αφαίμαξη. Επίσης, παρά τις περικοπές, η ελληνική αστυνομία το 2015 παρέμεινε η καλύτερα χρηματοδοτούμενη στην Ε.Ε., ως ποσοστό του ΑΕΠ. 

Η βασική παράμετρος που μένει για να εξηγήσει την άνοδο του εγκλήματος ήταν η αλλαγή κυβέρνησης. Η «περήφανη διαπραγμάτευση», που έφερε πιστωτική ασφυξία, ίσως εξηγεί τις διαρρήξεις (προς αναζήτηση πλιάτσικου στα σεντούκια των νοικοκυραίων). Δύσκολα όμως εξηγεί την άνοδο των ληστειών στον δρόμο (αφού κανείς δεν είχε ρευστό) και κλοπών Ι.Χ., πόσο μάλλον την εκτόξευση της απάτης κατά 64%.

Αλλες πρακτικές της κυβέρνησης που είχαν σημαντικό αντίκτυπο στο επίπεδο της εγκληματικότητας ήταν:

- Η αλλαγή πολιτικής ηγεσίας και κατεύθυνσης της αστυνομίας.

- Η μετατόπιση προτεραιοτήτων της ελληνικής δικαιοσύνης και η νομοθέτηση μιας αφελούς «επιείκειας» (βλ. νόμο Παρασκευόπουλου).

- Η παγίωση ενός κλίματος ατιμωρησίας.

Αφήνω τα λεπτομερή συμπεράσματα στον αναγνώστη, αλλά πιστεύω ότι έχουμε επαρκή στοιχεία για να κατανοήσουμε ότι το έγκλημα δεν είναι φυσικό φαινόμενο, κάτι σαν τσουνάμι που δεν μπορεί να ανακοπεί.Η ένταση και μεθοδικότητα της αστυνόμευσης παίζουν ρόλο.Αν εξιχνιάζονται όλες οι διαρρήξεις, κανείς δεν επιλέγει καριέρα διαρρήκτη. 

Οταν στην Αθήνα εξιχνιάζεται μία στις δέκα διαρρήξεις, αλλά το αντίστοιχο ποσοστό στην Κρήτη είναι 61%, είναι να απορούμε που οι διαρρήκτες συρρέουν στην πρωτεύουσα;

Στην αστυνόμευση, όπως σε κάθε θέμα δημόσιας διοίκησης, το κράτος πρέπει να απαντάει στις σύγχρονες προκλήσεις με σύγχρονες μεθόδους, ειδάλλως καταρρέει. Την εφαρμογή τέτοιων μεθόδων πρέπει να θέσουμε ως προτεραιότητα, αντί να ελπίζουμε μοιρολατρικά να γυρίσει το έγκλημα στο μεσαιωνικό μοντέλο Ανάφης.Τόσο στην Πέμπτη Λεωφόρο του Μανχάταν όσο και στην Ανάφη, οι διαρρήξεις σπανίζουν και οι πολίτες ζουν ήσυχοι.

Οσο εμείς παραμένουμε στο μοντέλο Αθήνας, μια ενδιάμεση μετέωρη κατάσταση εκσυγχρονισμένου εγκλήματος με μεσαιωνική διακυβέρνηση, θα ζούμε πίσω από κλειδωμένες πόρτες, πνιγμένοι στον φόβο».

                (Απόσπασμα άρθρου του Σ.Γεωργανά από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)