Απόψεις...

  

«Μια φορά, το περιμένεις, δεύτερη φορά ανησυχείς. Προσπάθησαν, πριν λίγες μέρες, να διαλύσουν τη συζήτηση για τα Τέμπη στον φιλόξενο χώρο του βιβλιοπωλείου «Ιανός», ακριβώς απέναντι από την πυρπολημένη -από συνοδοιπόρους;- Marfin. Κι επειδή το ένα φέρνει το άλλο, λίγες ώρες αργότερα, προσπάθησαν να διαλύσουν μια εκδήλωση στο Πανεπιστήμιο, μερικά τετράγωνα παραπάνω, στη Νομική Αθηνών, με θέμα τις επιλογές απασχόλησης. 

Και στις δύο περιπτώσεις η βία ήταν φαιοκόκκινη. Στην πρώτη ήταν τουλάχιστον, επώνυμη. Στελέχη νόμιμου κόμματος, με επώνυμους στην πρώτη τους γραμμή. Στη δεύτερη πρωταγωνίστησαν ομοιόμορφοι μελανοχίτωνες, δήθεν «ανάρχες», κουκουλωμένοι αλλά οπλισμένοι που δεν δίστασαν να επιτεθούν σε καθηγητές και φοιτητές ανοίγοντας το κεφάλι ενός εξ αυτών.

Στην πρώτη περίπτωση, δεν ήθελαν να γίνει συζήτηση μεταξύ όσων προβληματίζονται για εκείνα τα στοιχεία, τα οποία, ειδικά τον τελευταίο καιρό, αποκαλύπτουν την τραγική εκμετάλλευση της τραγωδίας των Τεμπών. 

Στη δεύτερη περίπτωση εφορμούν όσοι δεν θέλουν τη διασύνδεση του Πανεπιστημίου με την αγορά εργασίας.  Και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει δύσκολα κρυπτόμενος φασισμός ιδεολογικής τρομοκρατίας. Το δυστύχημα βρίσκεται όμως κατά κύριο λόγο στην πλευρά της πολιτικής.

Η ανοχή πολιτικών της κεντροδεξιάς, ακόμη και φιλελευθέρων, έναντι όσων, πολιτικοί και αυτοί, της ακροαριστερής πλευράς, οι γνωστοί φαιοκόκκινοι, παραμένει ακατανόητη. Τι φοβούνται; Η καταπάτηση των βασικών ελευθεριών των πολλών, από τους πολύ λιγότερους έχει γίνει κανόνας στην καθημερινότητα. 

Οι παραβατικοί ξεφεύγουν, σε βάρος όσων προσπαθούν να είναι εντάξει και με τους νόμους και, κυρίως, με τους υπόλοιπους. Οι δήθεν αναρχικοί, οι δήθεν «υπερασπιστές θυμάτων», οι δήθεν «αριστεροί» τρέφουν και τρέφονται από το τέρας της παρανομίας στην καθημερινότητα του πολίτη. Η επόμενη πολιτική επανάσταση που περιμένουν οι πολίτες είναι η τήρηση, παντού και πάντοτε, της καθημερινής νομιμότητας».

                                                                 (Μπ.Παπαδημητρίου-liberal.gr)

«Το βιβλίο μου για την κλιματική κρίση γράφτηκε πέρυσι, αλλά κυκλοφόρησε ένα μήνα μετά την ορκωμοσία του Τραμπ όποτε, πολύ λογικά, η πρώτη ερώτηση που μου κάνουν στις περισσότερες συνεντεύξεις έκτοτε ήταν λίγο-πολύ αυτή: πώς θα επηρεαστεί η προσπάθεια της ανθρωπότητας να αντιμετωπίσει την κλιματική αλλαγή από την εκλογή Τραμπ; Ενός αρνητή, που ζητούσε ανοιχτά $1 δισ. μίζα από τις πετρελαιοβιομηχανίες, που έβγαλε (πάλι) τις ΗΠΑ από τη Συμφωνία του Παρισιού και του οποίου η ενεργειακή πολιτική συνοψίζεται σε ένα “drill baby drill”; Κι όχι σε οποιαδήποτε θέση, αλλά στην Προεδρία της χώρας που ευθύνεται περισσότερο από όλες τις άλλες για την κλιματική αλλαγή; 

Η απάντηση είναι: πολύ, αλλά ίσως όχι και πάρα πολύ. Είναι αλήθεια ότι μια τέτοια κυβέρνηση, που εδώ και εκατό μέρες ροκανίζει με εκπληκτική ταχύτητα όλους τους πυλώνες της αμερικανικής δημοκρατίας (και πολλά από τα θεμέλια της παγκόσμιας οικονομίας και ειρήνης -αλλά αυτό είναι άλλο άρθρο) ασφαλώς δεν θα άφηνε και τον αγώνα για το κλίμα ανεπηρέαστο. 

Πριν από λίγες ημέρες, ας πούμε, η κυβέρνηση Τραμπ αποδέσμευσε εκατοντάδες επιστήμονες που προετοίμαζαν την επόμενη “National Climate Assessment”, την περιοδική έκθεση που συντάσσουν οι κρατικές υπηρεσίες των ΗΠΑ για τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής στη χώρα. 

Αν ξαφνικά όλες οι χώρες αποφασίσουν ότι δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν να πάνε όσο πιο γρήγορα μπορούν τις εκπομπές των αερίων του θερμοκηπίου όσο πιο κοντά στο μηδέν γίνεται (το 2050 η Ε.Ε., το 2060 η Κίνα κ.ο.κ.) τότε ο μετριασμός της κλιματικής αλλαγής θα γίνει μια πιο αργόσυρτη υπόθεση, και το κόστος που θα κληθούμε να αντιμετωπίζουμε ως κοινωνίες και ως κράτη θα γίνεται ολοένα και μεγαλύτερο. Και θα είναι κρίμα. Επειδή τις τελευταίες δεκαετίες, με τα σημαντικά, αλλά όχι και τόσο επώδυνα άλματα που έγιναν, η ανθρωπότητα απέδειξε ότι ο μετριασμός της κλιματικής αλλαγής εξακολουθεί μεν να είναι η δυσκολότερη πρόκληση που αντιμετωπίζει, αλλά δεν είναι αδύνατη».

                                                         (Θ. Γεωργακόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)