Απόψεις...

 

«Λέμε, ας πούμε, ότι οι ΗΠΑ είναι μια δημοκρατία ηλικίας σχεδόν 250 χρόνων. Ότι έχει βαθιά και διαχρονική δημοκρατική παράδοση. Είναι αλήθεια αυτό; Στις εκλογές του 1824, ας πούμε, δικαίωμα ψήφου είχαν μόνο 1,3 εκατομμύρια Αμερικανοί, σε πληθυσμό 5 εκατομμυρίων, δηλαδή 1 στους 4. Τότε ψήφιζαν μόνο οι λευκοί άνδρες, όχι γυναίκες ή σκλάβοι. Και πόσοι ψήφισαν όντως σε εκείνες τις εκλογές; 350.000 άτομα. Το 7% του ενήλικου πληθυσμού. Αυτή ήταν “δημοκρατία” μόνο στη θεωρία. Και αυτά δεν ίσχυαν μόνο δύο αιώνες πριν. 

Τη δεκαετία του 1960 στην Πολιτεία της Αλαμπάμα μόνο το 23% των μαύρων είχε το δικαίωμα της ψήφου. Στην Πολιτεία του Μισισιπί, μόλις το 7%. Ο μισός πληθυσμός, οι γυναίκες, απέκτησαν το δικαίωμα της ψήφου στην Ελλάδα μόλις το 1952. Στην Ελβετία, το 1971.

Γι’ αυτό μπορούμε να πούμε ότι η δημοκρατία, η καθολική συμπεριληπτική δημοκρατία που εξασφαλίζει το διακαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι σε όλες και σε όλους, είναι πολύ φρέσκο και πρόσφατο φαινόμενο. Και πολύ λιγότερο δοκιμασμένο, μπαρουτοκαπνισμένο και κατοχυρωμένο από όσο πολλές και πολλοί νόμιζαν.

Αλλά εδώ είναι που έρχεται η δημοκρατία. Ο λόγος για τον οποίο έχει αποδειχτεί το καλύτερο από όλα τα άλλα συστήματα διακυβέρνησης είναι το ότι δεν έχει μόνο ένα κέντρο από όπου ασκείται η εξουσία, όπως οι κάθε είδους μοναρχίες. Αντίθετα, έχει πολλά παράλληλα δίκτυα όπου διαχέονται οι πληροφορίες, και λειτουργούν ως αυτοδιορθωτικοί μηχανισμοί».

                                                         (Θ.Γεωργακόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Το πιο δύσκολο να καταπολεμηθεί μίσος είναι αυτό που έχει θρησκευτικές ρίζες. Ο,τι και να πει κάποιος σε έναν τζιχαντιστή, όποιο επιχείρημα κι αν φέρει, από τη στιγμή που έχει πειστεί πως ο (υπεράνω επιχειρημάτων) Θεός θέλει τους «άπιστους» νεκρούς, θα ζωστεί τα εκρηκτικά κι όποιον πάρει ο Χάρος. Βεβαίως οι τζιχαντιστές δεν γεννιούνται τζιχαντιστές. Δημιουργούνται από κάποιους μουλάδες, οι οποίοι είτε είναι πολύ ανόητοι για να κατανοήσουν την αξία κάθε ανθρώπινης ζωής είτε εξυπηρετούν πολιτικά, οικονομικά κ.λπ. συμφέροντα· ένας θεός ξέρει ποιος είναι τι στο καζάνι του ισλαμικού κόσμου.

Ευτυχώς ο Χριστιανισμός απέβαλε –ύστερα από πολύ αίμα, αλλά σχετικώς νωρίς– το τζιχάντ, που σημαίνει «ιερός πόλεμος». Δεν σφάζουν και δεν σφάζονται πλέον ομόδοξοι για εκείνον τον «βράχο της Ιερουσαλήμ», που λέει και ο Γιουβάλ Χαράρι. Ολα τα χριστιανικά δόγματα καταδικάζουν το μίσος· ας εξαιρέσουμε τους διαταραγμένους των ΗΠΑ που δημιουργούν μιλίτσιες και τους «μοναχικούς λύκους» που μπουκάρουν σε συναγωγές, τεμένη, σχολεία και σπέρνουν πτώματα για «να αφυπνίσουν το λευκό χριστιανικό έθνος».

                                                                  (Π.Μανδραβέλης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)