Απόψεις...

«Μπορεί να υπάρχουν πολλά πράγματα που πρέπει να αλλάξει το υπουργείο Παιδείας, αλλά υπάρχουν πολλά περισσότερα που πρέπει να αλλάξουμε οι υπόλοιποι. Αν, λ.χ., στην Ελλάδα δεν τιμωρείται η παραβίαση του νόμου, ακόμα και στα μικρά και ασήμαντα (ειδικά στα μικρά και ασήμαντα), δεν πρόκειται ποτέ τα παιδιά μας να γνωρίσουν στα αλήθεια τι σημαίνουν έννοιες όπως «συνέπειες» και «πειθαρχία», ό,τι κι αν τους λέμε ή τους διδάσκουμε με λόγια. Ομοίως, αν ζούμε με δανεικά ή απαγορεύεται να μας απολύσουν ό,τι κι αν κάνουμε στην εργασία μας, δεν θα καταλάβουν ποτέ τι είναι η «προσπάθεια». 

Τα παραδείγματα είναι πολλά και όλα αφορούν αυτό που λέμε "παιδεία", με όλη την έννοια της λέξης. Με δυο λόγια, η παιδεία είναι μία συνεχής διαδικασία που εξελίσσεται ανάλογα με τις πράξεις μας. Αν δεν αλλάξουμε τα απλά και καθημερινά γύρω μας, δεν θα αλλάξει και ο τρόπος που σκέφτονται οι μαθητές μας. Και, βεβαίως, αυτοί οι μαθητές μετά γίνονται οι δάσκαλοι που, στο στενό πεδίο της σχολικής εκπαίδευσης, δεν θα είναι ικανοί να μάθουν στους επόμενους μαθητές κατανόηση κειμένου, να τους περάσουν τη σημασία των φυσικών επιστημών κ.α., και ο φαύλος κύκλος θα συνεχίζεται.

Ας μην ξεφεύγουμε όμως από την κοινωνία. Είπαμε, το θέμα δεν είναι μόνο το σχολείο, είναι τα πάντα. Εκεί είναι ο πραγματικός φαύλος κύκλος. Εκεί, όπου οι νεότερες γενιές μαθαίνουν από τις παλαιότερες να γίνονται κοινωνικά αδιάφορες, αναπαράγοντας τις καταλήψεις, τις πορείες στους δρόμους και τις καταχρηστικές απεργίες των πατεράδων τους και, ακόμα χειρότερα, των δασκάλων τους. 

Εδώ μπορεί οι μεγάλοι να νομίζουν ότι διδάσκουν στα παιδιά τι θα πει «αγώνας» – ειδικά  αυτοί που δεν έχουν ιδέα τι σημαίνουν «πειθαρχία» και «προσπάθεια» - μόνο που «αγώνας» στην πραγματικότητα σημαίνει και θυσίες. Κάτι που ποτέ δεν φαίνεται όταν «αγωνίζονται» οι συνδικαλιστικές οργανώσεις των μεγάλων».

                                                                             (M.Δεμερτζής- grpost.gr)

 «Ορδές αγανακτισμένων και εξεγερμένων αναδύθηκαν απ’ το πουθενά κι άρχισαν να καίνε και να σπάνε. Πότε; Στην Ελλάδα του 2008. Στην Ελλάδα της ευμάρειας, της υπερκατανάλωσης, της διαρκούς και απλήρωτης χρέωσης, της βεβαιότητας ότι το χρήμα ρέει σαν ποτάμι ανάμεσα στα πόδια μας. Της Ελλάδας που έπαιρνε γκλαμουράτα δάνεια για να πάει Χριστούγεννα στην Ελβετία, στην Ελλάδα που η σκληρή εργασία θεωρούνταν ηλιθιότητα, στη χώρα όπου τα πάντα θεωρούνταν κεκτημένα. Αυτή η Ελλάδα τα ‘σπασε εκείνη την βδομάδα διαλύοντας τα κέντρα των πόλεων.

Οι πιο πολλοί από μας κοιτάζαμε με γουρλωμένα μάτια, δίχως να μπορούμε να κατανοήσουμε ότι η ασύδοτη και δίχως έρμα πορεία της κοινωνίας μας από το 1980 και μετά, είχε καταλήξει να μας μετατρέψει όλους σε κακομαθημένα παιδιά. Που όπως αγοράζουν ανεξέλεγκτα όσα παιχνίδια κυκλοφορούν, το ίδιο αλόγιστα τα σπάνε και τα διαλύουν. Ποτέ δεν πρέπει να ξεχάσουμε ότι η Αθήνα πρωτοκάηκε όχι τον καιρό της φτώχειας των μνημονίων, αλλά πολύ νωρίτερα όταν το χρήμα έτρεχε απ’ τα μπατζάκια μας. Προς γνώση αυτό.

Δεν πρέπει επίσης να ξεχάσουμε ότι οι πολιτικές δυνάμεις που αντί να αντιδράσουν με σύνεση καβάλησαν και τροφοδότησαν το κύμα της οργής που ξεκίνησε κείνο το βράδυ, ωφελήθηκαν τα μέγιστα. Από γκρουπούσκουλα έγιναν κόμματα εξουσίας, από περιθωριακοί και γραφικοί έγιναν υπουργοί. Όσοι επένδυσαν στην καταστροφή εισέπραξαν, όσοι προσπάθησαν να αντισταθούν κυνηγήθηκαν, ταλαιπωρήθηκαν, λοιδορήθηκαν, υπέφεραν. 

Θα πείτε ότι σήμερα εκείνοι οι «νικητές» εξευτελίζονται καθημερινά και διαλύονται εις τα εξ ων συνετέθησαν, όμως χάσαμε δέκα χρόνια. Άξιζε; Προς γνώση και αυτό. Γιατί από τη βραδιά του Γρηγορόπουλου μάθαμε και κάτι άλλο. Πως όταν καίγονται δέκα πόλεις της χώρας, ο υπουργός δημόσιας τάξης που δεν αφήνει την αστυνομία να βγει και να υπερασπιστεί τη δημόσια και ιδιωτική υπηρεσία, όχι μόνο δεν παθαίνει τίποτα αλλά γίνεται και Πρόεδρος της Δημοκρατίας».

                                                                       (Δ.Καμπουράκης-liberal.gr)