Ο μικρός ήρωας...

 

 «Tο χωριό Mεσορόπη Καβάλας, ξημερώματα Σαββάτου, έγινε το θέατρο ενός δράματος που συγκλόνισε τον κόσμο, όταν από την πυρκαγιά που ξέσπασε στο σπίτι του Θανάση Τσιμιρίκα, χάθηκαν τρία παιδιά, όλα μέλη μιας 12μελούς οικογένειας που φιλοξενείτο στο σπίτι των παππούδων τους. Τα δυο μικρότερα, πέντε και έξι ετών, εγκλωβίστηκαν στον επάνω όροφο αλλά ο μεγαλύτερος γιος, ο Τηλέμαχος 15 ετών, μαθητής Τρίτης Γυμνασίου, δεν δίστασε να ορμήσει στο σπίτι που είχε γίνει παρανάλωμα της φωτιάς για να απεγκλωβίσει τα μικρά του αδέλφια, βρίσκοντας και ο ίδιος τραγικό θάνατο. 

Τα τρία παιδιά ανασύρθηκαν απανθρακωμένα αλλά η θυσία του Τηλέμαχου, όχι μόνο δεν πέρασε ”στα ψιλά” αλλά έγινε παράδειγμα ανθρωπισμού, ηρωισμού και αυταπάρνησης απέναντι σε μια λαίλαπα που δεν ελεγχόταν και σε μια χώρα που βολόδερνε στις συμπληγάδες της απομόνωσης και της απαξίωσης ελέω Χρέους και Οικονομικής Κρίσης.

Τα παιδιά κλάφτηκαν από γνωστούς και ξένους, η θυσία του Τηλέμαχου ξεπέρασε τα ελληνικά σύνορα και για μέρες φιλοξενήθηκε στις σελίδες των μεγαλύτερων blogs ανά τον κόσμο, μερικά μάλιστα, όπως η Washington Post, πήγε το θέμα παραπέρα συνδέοντας το με την υπαγωγή της χώρας στο ΔΝΤ, την ανέχεια, το υψηλό κόστος των καυσίμων, ειδικά του πετρελαίου θέρμανσης - το σπίτι είχε καλοριφέρ το οποίο παρέμενε σβηστό - γεγονός που ανάγκασε τους παππούδες να καταφύγουν στα ξύλα που έβρισκαν άφθονα στο δάσος, την ώρα που η υπόλοιπη Ελλάδα έκαιγε ότι καιγόταν.  

Ο Μικρός Ήρως τιμήθηκε μετά θάνατον από την Ακαδημία Αθηνών, αλλά το επίσημο κράτος δεν είχε ρέστα για περιττά έξοδα και αναμνηστικές πλάκες. Βλέπετε, ο Τηλέμαχος Τσιμιρίκας δεν πρόλαβε να πολεμήσει τους φασίστες, δεν ήταν οργανωμένος σε καμία νεολαία με τα χιλιοφορεμένα τσιτάτα και την κωδικοποιημένη βία, δεν πέταξε μολότωφ, δεν έσπασε βιτρίνες, δεν χτύπησε, δεν απείλησε αστυνομικό, ούτε ”έπεσε” στο καθήκον υπέρ μιας ελεύθερης ΕΡΤ, δεν έκλεψε μίνι μάρκετ, δεν μπουκάρισε σε τράπεζα, δεν βίασε, δεν σκότωσε ”Ταξικούς Εχθρούς” , νοιαζόταν μόνο για τ’ αδέλφια του, τους φίλους του και το σχολειό του.

Ίσως, αν είχε κάνει κάτι από τα παραπάνω, η μνήμη του θα τιμόταν διαφορετικά: με πυρσούς, οργανωμένες πορείες, υψωμένες γροθιές, ένα σχετικό μπάχαλο με αύρες, αντιασφυξιογόνα και χειροβομβίδες κρότου λάμψεις, ή και με την εξόχως τιμητική πασαρέλα που Εθνικού Θεάτρου στους χώρους… θυσίας αγωνιστών της διαφορετικότητας, της δημοκρατίας, της αντιφασιστικής πρωτοβουλίας κ.α. όπως χωρίς τσίπα οργάνωσε η Πειραματική Σκηνή του». 

                                                                 (Α.- Κ. Κούφαλης- «Παγγαιόραμα»)