Απόψεις...

 

«Είναι βολικό να τα φορτώνουμε όλα στους γονείς, αλλά και οι καθηγητές δεν είναι άμοιροι ευθυνών. Θεωρητικά τουλάχιστον, συμμετέχουν και αυτοί στη διάπλαση της προσωπικότητας των μαθητών τους, στον βαθμό που με το πώς διδάσκουν αποτελούν ή δεν αποτελούν ένα υπόδειγμα για τους εφήβους. 

Επιπλέον, επειδή ο κυρίως χώρος κοινωνικοποίησης των παιδιών είναι το σχολείο, αυτοί γίνονται καθημερινοί μάρτυρες πώς συντελείται αυτή η κοινωνικοποίηση. Γνωρίζουν ή οφείλουν να γνωρίζουν πώς μια παρέα μετεξελίσσεται σε συμμορία ανηλίκων και πώς το bullying μετατρέπεται σε βιαιοπραγία. 

Σε αυτές τις περιπτώσεις ο ρόλος του εκπαιδευτικού δεν είναι μόνον τιμωρητικός, είναι και διαπαιδαγωγικός. Οφείλει να νουθετήσει και να πείσει τον έφηβο που παρεκτρέπεται ότι η συμπεριφορά του είναι λάθος. Πόσοι εκπαιδευτικοί το κάνουν; Και πόσοι προτιμούν την ανώδυνη λύση, να κλείνουν τα μάτια τους σε φαινόμενα σχολικής βίας; 

Διάβαζα προχθές την απάντηση που έδωσε η διευθύντρια σχολικής μονάδας σε γονέα για το bullying που υφίστατο το παιδί του από συμμαθητές του: «Αν διώξω τον μαθητή που έκανε bullying στο παιδί σας, μπορεί και άλλος να κάνει τα ίδια. Τι θα κάνω; Θα τον διώξουμε και αυτόν;».Δεν έχει αντιληφθεί η συγκεκριμένη εκπαιδευτικός πως η συμπεριφορά στην αυλή του σχολείου συνήθως μεταφέρεται και εκτός σχολείου. 

Τα περιστατικά της βίας των ανηλίκων αυξάνονται, απόδειξη ότι μια σχολική παρέα μπορεί –αν δεν προληφθεί– να μετατραπεί σε συμμορία. Αν συμβεί αυτό το απευκταίο γεγονός, τότε ο έφηβος χάνεται μέσα στην ομάδα, αποκτά τα επιθετικά χαρακτηριστικά της αγέλης, υπακούει τυφλά στις οδηγίες του αρχηγού, μεταμορφώνεται σε έναν άλλον άνθρωπο, με τα γνωστά αποτελέσματα».

                                                                   (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Το αγγλικό είναι το καλύτερο πρωτάθλημα του κόσμου. Η εμπορική του αξία είναι τεράστια και αντίστοιχο είναι και το κίνητρο για την διατήρηση του υψηλού του επιπέδου όχι μόνο μέσα αλλά και γύρω από τους αγωνιστικούς χώρους. Ακόμα και στα χρονια της παρακμής του, τότε που μαστιζόταν από τη δράση των άρρωστων τραμπούκων, είχε μερικές από τις καλύτερες ομάδες του κόσμου. Δηλαδή, ακόμα και στα χειρότερα του το αγγλικό πρωτάθλημα ήταν ένα προϊόν με αντικειμενική αξία. Και ως προϊόν με αντικειμενική αξία έδινε σε πολιτεία και παράγοντες το κίνητρο για να το προστατεύσουν. 

Αντιθέτως, το ελληνικό ποδόσφαιρο είναι τόσο ελκυστικό ωστε να μη βρίσκονται παραπάνω από δύο χορηγοί που να θέλουν να πληρώσουν για να διαφημιστεί το προιόν τους στις φανέλες των ομάδων. Και οι δυο είναι εταιρείες στοιχημάτων.Με πολύ λίγα λόγια η Ελλάδα δεν είναι Αγγλία. Σε τίποτα. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι το ελληνικό ποδόσφαιρο και πολύ περισσότερο η ελληνική κοινωνία δεν πρέπει ή δεν γίνεται να απαλλαγούν από τους παραβατικούς και τους εγκληματίες τους. Απλώς πρεπει η ελληνική πολιτεία να βρει τον δικό της τρόπο. Αυτόν που μπορεί. Παίρνοντας ιδέες αλλά ξέροντας πως η ξερή αντιγραφή θα οδηγήσει αναπόφευκτα σε κωμικά κακέκτυπα.

Ευτυχώς, η εξέλιξη της τεχνολογίας κάνει την επιβολή του νόμου ευκολότερη από ποτέ, οπότε το θέμα ίσως να μην είναι καν το ποιόν θα μιμηθεί η ελληνική πολιτεία για να τον επιβάλει αλλά το αν θέλει στ’ αλήθεια να το κάνει. Και μπράβο της».

                                                                   (Μ.Βουλαρίνος- ΑΤΗensvoice)