Πλεόνασμα αλητείας, έλλειμμα πολιτισμού...

Διαβάζουμε στο newsbomb: 

"Ντροπή προκαλεί ένα περιστατικό βανδαλισμού στα Ιωάννινα, όπου κάποιοι ασυνείδητοι έβαψαν με σπρέι σαν κλόουν τα αγάλματα ενός ευεργέτη και μαχητών της Απελευθέρωσης. Πρόκειται για τρεις προτομές και συγκεκριμένα του Χριστόδουλου Σώζου, του Μιχαήλ Στιβαρού και του Χρήστου Κατσάρη, όπως δημοσίευσε και το ipeirotika.gr. 

Ο Χριστόδουλος Σώζος έχασε τη ζωή του στη μάχη στις 6 Δεκεμβρίου 1912 στις μάχες για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων, δηλαδή στη Μάχη του Μπιζανίου στο ύψωμα του Προφήτη Ηλία στη Μανωλιάσσα Ιωαννίνων. Έγινε ο πρώτος και ο μόνος δήμαρχος της Κύπρου που έπεσε μαχόμενος σε μάχη ως απλός στρατιώτης.

Ο Μιχαήλ Στιβαρός ήταν Κύπριος αγωνιστής έπεσε ηρωικά στη μάχη Μπιζανίου το Δεκέμβριο του 1912, πολεμώντας για την απελευθέρωση των Ιωαννίνων.

Ο Χρήστος Κατσάρης ήταν Γιαννιώτης και ευεργέτης κυρίως της ιδιαίτερης πατρίδας του. Μεταξύ άλλων παραχώρησε στο Δήμο Ιωαννιτών ένα κατάστημα στην οδό Κυδαθηναίων στην Πλάκα, ένα οικόπεδο στη λεωφόρο Κηφισίας καθώς και πενήντα εκατομμύρια δραχμές για την κατασκευή έργων. Επίσης, κατασκεύασε ταπητουργείο και κοινοτικό κατάστημα στο Καλέντζι των Ιωαννίνων, τον τόπο καταγωγής του". 

Να συμπληρώσουμε εδώ ότι ολόκληρο το πάρκο Κατσάρη που εκτείνεται στην παραλίμνια περιοχή αποτελεί κληροδότημα του Χρήστου Κατσάρη στον Δήμο Ιωαννιτών. Ο δε αδερφός του, Κώστας Κατσάρης, είναι  δωρητής του Πνευματικού Κέντρου της Εταιρείας Ηπειρωτικών Μελετών.

Στη Μπεζανσόν της Γαλλίας, όμως, όταν δύο φοιτητές έβαψαν άσπρο ένα άγαλμα του Ουγκώ που το έβρισκαν πολύ «σκούρο» καταδικάστηκαν σε ποινή 140 ωρών κοινωφελούς εργασίας και σε κάλυψη των δαπανών αποκατάστασης. Αν δεν εκτίσουν την ποινή τους αντιμετωπίζουν κίνδυνο φυλάκισης τριών ετών. Ο δικηγόρος τους δήλωσε ιδιαίτερα ικανοποιημένος με την απόφαση ενώ το δημαρχιακό συμβούλιο της πόλης του απαίτησε βαρύτερη τιμωρία.  

Πολύ θα θέλαμε να ξέρουμε πόσοι από τους δεκάδες νεοβανδάλους που ασχημονούν κατά του πολιτισμού της πόλης μας, κατά δημόσιων και ιδιωτικών κτιρίων και πινακίδων οδικής κυκλοφορίας έχουν ποτέ συλληφθεί. Μάλλον κανένας. Και είναι πλέον του εμφανούς τεράστια η ευθύνη των αρμόδιων υπηρεσιών οι οποίες φαίνεται πως μόνο τη δουλειά τους δεν κάνουν εφόσον η προστασία των δημόσιων αγαθών μιας πόλης είναι ευθύνη εκείνων που αμείβονται για να κάνουν ακριβώς αυτό το πράγμα. Να προστατεύουν...

Οι πολίτες, το μόνο που μπορούν να κάνουν, είναι -σε εθελοντική  πάντα βάση- να σβήνουν τις μουντζούρες και να επαναφέρουν την προτέρα κατάσταση, όπου αυτό είναι δυνατό. Εννοείται ότι μουντζουρωμένα και βανδαλισμένα σχολικά συγκροτήματα θα έπρεπε την επόμενη κιόλας στιγμή να βάφονται και όχι να μένουν για μήνες ρυπαρά και μουντζουρωμένα. Και φυσικά δεν χρειάζονται επιχειρήματα για το ότι ένας δημόσιος χώρος πρέπει να είναι καθαρός. Αρκεί να έχει κανείς  σώας τας φρένας για να το αντιληφθεί. Αν όχι, είναι σίγουρα ψυχιατρικού ενδιαφέροντος και μόνο.  

Και βέβαια, η όλη κατάσταση που συνεχώς οξύνεται στην πόλη μας, δεν έχει να κάνει μόνο με έλλειψη παιδείας και σεβασμού στη δημόσια περιουσία, κάτι που δεν θα αλλάξει εύκολα ίσως και καθόλου. Αν οι νεοβάνδαλοι δεν στοχοποιηθούν ως εχθροί του πολιτισμού και ο πέλεκυς του Νόμου δεν πέσει βαρύς, δεν πρόκειται τίποτε να αλλάξει. Αν η  δημόσια περιουσία δεν προστατευθεί με κάθε πρόσφορο μέσο (πρωτίστως και με κάμερες) τα ίδια θα λέμε και σε κάποια χρόνια από τώρα ενώ εκείνοι θα συνεχίζουν ακάθεκτοι να μουντζουρώνουν την πόλη απ’ άκρη σ’ άκρη.  

Μια κοινωνία όμως που δεν σέβεται και δεν αγαπά τον πολιτισμό της είναι πνευματικά και ηθικά χρεοκοπημένη κι ας κομπορρημονεί για τις 100% πληρότητες και το τουριστικό συνάλλαγμα που έρχεται αλλά δεν φαίνεται ν’ αλλάζει τη νοοτροπία της αδιαφορίας για τα δημόσια αγαθά.  

Στην Αθήνα έγινε τελευταία μια μεγάλη εκστρατεία κατά της μουντζούρας αφού τα συνεργεία  του Δήμου καθάρισαν 15.000 τετραγωνικά μέτρα οπτικής ρύπανσης. Εδώ;

Οι βανδαλισμένες προτομές στο πάρκο Κατσάρη   (Φωτο:ipeirotika.gr)                                                                  

                               Ο «λευκός» Ουγκώ με τον Σενεγαλέζο γλύπτη

Εδώ... γελάμε

 

                                                                                                            (Δ.Χαντζόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Aς σκεφτούμε λίγο...

 

«Αύριο θα είναι η μεγάλη ημέρα των αφιερωμάτων στον αγώνα της Ουκρανίας για ελευθερία, ανεξαρτησία και δημοκρατία. Θα διαβάσουμε, θα δούμε και θα ακούσουμε πολλά, θα συγκινηθούμε και θα νιώσουμε περηφάνια για αυτόν τον συγκλονιστικό λαό, έναν λαό που, παρά την ασύλληπτη υπεροπλία του αντιπάλου, δεν το ’βαλε ούτε στιγμή κάτω, δεν λιγοψύχησε, δεν πέρασε από το μυαλό του να διαλέξει τον εύκολο δρόμο, δεν έκατσε να το «διαπραγματευτεί» με τον δυνάστη του και να μιλάει για «ειρήνη», αλλά είπε: «Alors, c’est la guerre», είπε: «I need ammunition, not a ride», και είπε: ΟΧΙ. 

Ναι, θα είναι μια καλή ημέρα η αυριανή, μια μέρα υπερηφάνειας. Ένας χρόνος από την ιταμή εισβολή των Ρώσων, ένας χρόνος ένδοξου και νικηφόρου πολέμου για την Ουκρανία, ένας χρόνος που σφυρηλάτησε —ακριβώς χάρη και μόνο στη γενναιότητα των Ουκρανών, λαού, στρατού και ηγεσίας, και στις ιστορικές νίκες τους— ακόμη δυνατότερους δεσμούς ανάμεσα στα Δυτικά έθνη και στους ισχυρούς, ακατάλυτους θεσμούς τους, δεσμοί που βέβαια την επαύριο του πολέμου θα γιγαντωθούν, και δη σε βαθμό που θα καταπλήξει πολύ δυσάρεστα όλα τα απολυταρχικά κράτη του πλανήτη, τις κρατικές συμμορίες που κρατούν σκλαβωμένη, δεμένη με αλυσίδες, τη μισή ανθρωπότητα, και που έχουν για θαυμαστές τους μόνο κάτι ταλαίπωρες ψυχές.

Στο μεταξύ όμως, και μέχρι την αυριανή ένδοξη ημέρα, ας κλίνουμε για ένα λεπτό το γόνυ στους πάνω από 100.000 νεκρούς στρατιώτες που έπεσαν στις μάχες απέναντι στις ορδές των μισθοφόρων, στους πολύ περισσότερους τραυματίες, στρατιώτες και αμάχους —δεκάδες χιλιάδες από τους οποίους έχασαν ένα ή περισσότερα μέλη και είδαν τη ζωή τους να αλλάζει άρδην—, στους νεκρούς της Μαριούπολης που ποτέ δεν θα μετρηθούν όλοι τους, στα 8 εκατομμύρια Ουκρανούς πρόσφυγες στις ευρωπαϊκές χώρες, και στα άλλα 10 εκατομμύρια Ουκρανούς που άλλαξαν πόλη μέσα στα σύνορα της πατρίδας τους — μιάμιση Ελλάδα άνθρωποι.

Ας σκεφτούμε για μια-δυο στιγμές όλες τις δουλειές που χάθηκαν, όλα τα βιβλία που έμειναν μισογραμμένα, όλα τα σπίτια που έμειναν με ακρέμαστες τις κουρτίνες, όλα τα δώρα που δεν δόθηκαν, όλα τα φαγητά που δεν μαγειρεύτηκαν και τα τραπέζια που δεν στρώθηκαν για φίλους, όλα τα μηνύματα με γελάκια και καρδούλες που δεν στάλθηκαν στο κινητό: αυτά τα μικρά πράγματα που κάνουν τη ζωή του ανθρώπου να αξίζει.

Ας σκεφτούμε μόνο για τόσο δα τα εκατοντάδες χιλιάδες ζωάκια που τσακίστηκαν, έλιωσαν, διαμελίστηκαν, πήδηξαν από τα ρετιρέ, το ’σκασαν, πείνασαν, δίψασαν, τα πάτησαν τα αυτοκίνητα, έμειναν χωρίς φάρμακα και εμβόλια, έμειναν χωρίς τους ανθρώπους τους, σπάσανε χέρια, πόδια και κεφάλια, και αποτρελάθηκαν.

Ας σκεφτούμε μια στάλα τη γη, που από χρυσαφιά και αφράτη έγινε ένα κομμάτι της Κόλασης, γδαρμένη και χιλιοτρυπημένη, γεμάτη καμένα σίδερα και πολεμικά σκουπίδια που δεν είναι ούτε για τη χωματερή, ποτισμένη χημικά, με τα νερά της φρικτά φαρμακωμένα, παντού σπαρμένη νάρκες κάθε λογής — η τελευταία τους θα σκοτώσει έναν μαθητή με μελαγχολικά μάτια κάπου δέκα χρόνια από σήμερα καθώς θα μαζεύει παπαρούνες.

Ας σκεφτούμε το βάρος της ΠΙΚΡΑΣ 45 εκατομμυρίων ψυχών, και την αδιανόητη ΑΔΙΚΙΑ που νιώθουν μέσα στην ψυχή τους. Κι αυτό το δικαιολογημένο ΜΙΣΟΣ που σε γεμίζει δύναμη και πείσμα.Κυρίως όμως, ας έρθουμε για λίγα δευτερόλεπτα, στα ψέματα, στη θέση τους. 

Χωρίς σπίτι, χωρίς εκείνο το στρωμένο τραπέζι, με τις κουρτίνες μας ακόμα στις τσάντες από το μαγαζί, με τη γάτα μας ξεκοιλιασμένη, με το σκυλί μας να τρέχει με τρία πόδια τρελό σε ένα χωράφι που κάποτε ήταν περιβόλι, με το πόδι μας να μοιάζει αποκριάτικη σερπαντίνα από το γόνατο και κάτω, με μια τρύπα στην κοιλιά μας γεμάτη πράγματα που δεν είναι φτιαγμένα για να φαίνονται, και με ένα προσφάτως αποφυλακισμένο γουρούνι να βιάζει το παιδί μας πριν του ανοίξει το κρανίο στα δύο.

Αυτό να κάνουμε —για λίγα δευτερόλεπτα, στα ψέματα—, και μετά οκέι ας ξαναμπούμε στο Facebook για χαβαλέ».

                       (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Αθανασιάδη από την ΑΤΗensvoice)

Χωρίς ... σχόλια

 

                                                                                                                           (ATHensvoice)

Συγκρίσεις...

 

Εδώ ...γελάμε

 

                                                                                                                                   (Χρ.Παπανίκος)

Πόσο να δουλέψει ακόμη...

 

«Λυπηθείτε τον, μωρέ! Πόσο να δουλέψει ακόμα; Παρά την φοβερά πετυχημένη αλλά εξουθενωτική πρωθυπουργία του δεν τα παράτησε…»

Χτες που ήταν η μέρα του (Τσικνοπέμπτη) κυκλοφόρησε η πληροφορία ότι ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός ή Ικανός ή Αποτελεσματικός ή Ορεξάτος (ή όπως αλλιώς αποφασίσει ο ιστορικός του μέλλοντος να ονομάσει τον Κώστα Καραμανλή) δεν είναι βέβαιος ότι θα είναι υποψήφιος και σε αυτές τις εκλογές κι αυτό δεν έχει τίποτα το παράξενο: ένας άνθρωπος που είναι αδιαλείπτως βουλευτής από το 1989 λογικό είναι, μετά από 33 χρόνια πολύ σκληρής δουλειάς, να θέλει λίγο να ξεκουραστεί. 

Πόσω μάλλον όταν από τα 33 αυτά χρόνια στα 5+ κόπιασε ως πρωθυπουργός (3/2004 έως 10/2009) και στα 2 έκανε παράλληλα τη δουλειά του υπουργού Πολιτισμού (3/2004 έως 2/2006).ο παράξενο λοιπόν δεν είναι που ο Κωνσταντίνος ο Εργατικός ή Ικανός ή Αποτελεσματικός ή Ορεξάτος θέλει να ξεκουραστεί. 

Το παράξενο, το οποίο εύκολα θα μπορούσα να πω και απάνθρωπο, είναι ότι υπάρχουν άνθρωποι (;) που προσπαθούν να τον πείσουν να ξανακατέβει υποψήφιος στις εκλογές που έρχονται. Με σαδισμό που σοκάρει ζητούν από τον πρώην πρωθυπουργό να συνεχίσει να δουλεύει μετά από τόσα χρόνια και τόση προσφορά. Αλλά εδώ μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει προσφέρει όσο λίγοι.

Ενδεικτικά αναφέρω:

- Άφησε εντελώς ανοχύρωτη την Ελληνική οικονομία και στην οικονομική κρίση και έκανε με την κυβέρνηση του αναπαράσταση της στιγμής που ο Τιτανικός βουλιάζει και η ορχήστρα παίζει (εντάξει, το «Τιτανικός» ακούγεται κάπως υπερβολικό όταν μιλάμε για Ελλάδα... ας πούμε της στιγμής που ένα φουσκωτό βουλιάζει και ο ένας από τους δύο επιβάτες του παίζει Candy Crash)

- Άφησε την Αθήνα να καίγεται για μέρες το 2008 και έκανε την αρχή της ωραίας παράδοσης απόλυτης υποταγής στο έγκλημα και την ανομία την οποία ευλαβικά ακολουθούν όλες οι κυβερνήσεις έκτοτε.

- Μας σύστησε ένα από τα μεγαλύτερα κεφάλια (και κεφάλαια) του προοδευτικού κόσμου της χώρας, τον σπουδαίο πολιτικό και σημείο αναφοράς για τους ψηφοφόρους του ΣΥΡΙΖΑ, Ευάγγελο Αντώναρο.

- Μας σύστησε τον σπουδαίο Άρη Σπηλιωτόπουλο.

- Διέλυσε το παγκόσμιο ρεκόρ φωτογραφήσεων με ιδιοκτήτες χασαποταβέρνας.

- Μιλάμε για έναν άνθρωπο ο οποίος όσο ήταν πρωθυπουργός ξύπναγε κάθε μέρα στις 10 το πρωί και δεν κοιμόταν πριν τις 3 το μεσημέρι και όλες αυτές τις ώρες εργαζόταν ασταμάτητα για το καλό και την προκοπή του τόπου (κάποιοι στενοί του συνεργάτες ισχυρίζονται ότι ξυπνούσε και στις 6 το απόγευμα και δούλευε μέχρι τις 8 το βράδυ αλλά αυτό δυσκολεύομαι να το πιστέψω ακόμα και για έναν εργασιομανή όπως ο Καραμανλής).

-Μιλάμε για τον άνθρωπο που παρά την φοβερά πετυχημένη αλλά εξουθενωτική πρωθυπουργία του δεν τα παράτησε αλλά συνέχισε να δουλεύει ως βουλευτής και με χαμόγελο να πηγαίνει στη δουλειά (στην Βουλή δηλαδή) μέχρι και τρεις ημέρες τον χρόνο».

                 (Απόσπασμa  άρθρου του Μ.Βουλαρίνου από την ΑΤΗensvoice)

Eνας χρόνος θανάτου, καταστροφής και φρίκης...

 

«Ένας χρόνος θανάτου, καταστροφής και φρίκης, συμπληρώνεται σε δυο ημέρες στις ποτισμένες με αίμα πεδιάδες της Ουκρανίας, προς τραγική ειρωνεία των περισπούδαστων Ινστιτούτων και των διεθνών αναλυτών με πάκα τα πτυχία. 

Εκείνων που καθησυχασμένοι ισχυρίζονταν ότι αρκεί η οικονομία της αγοράς, και τα… McDonalds στη Μόσχα, ώστε να αποτραπούν πολεμικές συρράξεις. Εκείνων που θεωρούσαν ότι οι πολεμικές συρράξεις στην Ευρώπη ανήκουν σε ένα σκοτεινό απολίτιστο παρελθόν, παρότι τα έζησαν οι παππούδες τους και μερικών οι πατεράδες. Και εκείνων τέλος των τεχνοκρατών του πολέμου, με πλάκα τα γαλόνια αυτοί, που θεωρούσαν ότι η καθυπόταξη της Ουκρανίας από τη Ρωσία ήταν υπόθεση μιας εβδομάδας. 

Είχαν ξεχάσει το αρχαϊκό, από καταβολής ανθρώπου στη γη - και στις μέρες μας παλιομοδίτικο στη Δύση - τη θυσία για την πατρίδα. Λίγες ημέρες πριν την επίθεση ο Ζελένσκι, φορώντας ακόμη «πολιτικά» ρούχα, μιλούσε από το βήμα της Διάσκεψης του Μονάχου για την Ασφάλεια: Απηύθυνε δραματική έκκληση για βοήθεια, λέγοντας ότι η Ρωσία επρόκειτο να επιτεθεί στη χώρα του «από στιγμή σε στιγμή». 

Στο ακροατήριο, ηγέτες από όλον τον κόσμο, τον θεωρούσαν μάλλον υπερβολικό, αν όχι γραφικό. Το ίδιο υπερβολικούς θεωρούσαν και ηγέτες χωρών του πρώην Ανατολικού Μπλοκ που εξέφραζαν τους ίδιους φόβους.Με το που άρχισε η επίθεση, οι Ηνωμένες Πολιτείες πρότειναν να φυγαδεύσουν τον Ζελένσκι. Προφανώς να εγκατασταθεί και να ατενίζει τον ωκεανό από κάποια βίλα στο Μαϊάμι ή το Λος Άντζελες. Και να εκδίδει καταδικαστικές ανακοινώσεις ως η νόμιμη αυτοεξόριστη κυβέρνηση της Ουκρανίας, εναντίον των ανδραπόδων που θα είχε εγκαταστήσει η Μόσχα.

Αλλά ο εύψυχος Ζελένσκι, που από κωμικός ηθοποιός αποδείχτηκε ηρωική μορφή, αντί για αεροσκάφος φυγάδευσης ζήτησε όπλα για να πολεμήσει, χωρίς να γίνεται πιστευτός. Γι’ αυτό τα όπλα άρχισαν να στέλνονται με το σταγονόμετρο, επιτρέποντας στον Πούτιν να ισοπεδώνει πόλεις και τα στρατεύματά του να μακελεύουν αμάχους. 

Τελευταία θεατρική ενέργεια του Πούτιν, για να διασκεδάσει την αποτυχία στο πεδίο, είναι η αναστολή της συμμετοχής της Ρωσίας από συνθήκη ελέγχου των πυρηνικών όπλων (START). Συνθήκη ήσσονος πρακτικής σημασίας. Τα εννέα κράτη κάτοχοι πυρηνικών όπλων, διαθέτουν συνολικά 15.000 πυρηνικές κεφαλές, όταν αρκούν μόνο 150 από αυτές για να εξολοθρευτεί η ζωή στον πλανήτη».

                                  (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Σιδέρη από το  Liberal.gr)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                                  (Ηλ.Μακρής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

Πελατειακό κράτος...

  

«Aλλού πάει ο κόσμος, αλλού εμείς. Τα ισχυρά ευρωπαϊκά κράτη, έστω καθυστερημένα, σπεύδουν να αποτρέψουν μια καταβύθιση της Ευρώπης στον διεθνή καταμερισμό εργασίας, να ανανεώσουν την παραγωγική βάση της για να μη συνθλιβεί ανάμεσα σε ΗΠΑ και Κίνα. Η ιδέα άσκησης κλαδικών πολιτικών, που ο νεοφιλελευθερισμός είχε παραπετάξει ως άχρηστη, επανακάμπτει, κερδίζει περίοπτη θέση, γίνεται εφαρμοσμένη πολιτική. 

Η ιδέα για ένα κράτος – στρατηγό, ικανό να ηγείται, να σχεδιάζει, να διευθύνει και να συνεργάζεται αποδοτικά με τον ιδιωτικό τομέα, ως προϋπόθεση για την ανάπτυξη στη σύγχρονη εποχή, αναδεικνύεται σε κεντρική διεθνώς. Καθ’ ημάς, στρατηγός είναι το πελατειακό κράτος. 

Σκαρώνει νομοσχέδια που εκχωρούν αιγιαλούς, δάση και εκτάσεις natura, αποφασίζει ότι απαγορεύεται να γκρεμιστούν τα αυθαίρετα σε αιγιαλούς και δάση κι ότι «πρέπει» να χαριστεί ο ΕΝΦΙΑ 2023 για τα ακίνητα που επλήγησαν από φυσικές καταστροφές το… 2018! Είμαστε η μοναδική δυτική χώρα που δεν διαθέτει στεγαστική πολιτική. Αυτό που σήμερα αποκαλείται «ανάπτυξη», επί της ουσίας είναι η ανάκτηση απωλειών στο ΑΕΠ λόγω της πανδημίας και των παρενεργειών της, ανάκτηση που έγινε με άφθονη κρατική χρηματοδότηση. 

Μετά το 2019 φαίνεται ότι πήγαμε στο άλλο άκρο, σημαίνει να πετάς λεφτά από το παράθυρο. Σε λίγα xρόνια μοιράστηκαν περίπου 65 δισ. – περισσότερα από όσα γλιτώσαμε με το κούρεμα του χρέους το 2012.

Σήμερα η χώρα μας βρίσκεται με μεγαλύτερο δημόσιο χρέος από τα προηγούμενα χρόνια, αγγίζει τα 400 δισ. ευρώ και ήδη πριν από τις αυξήσεις των επιτοκίων η εξυπηρέτησή του μας κόστιζε πιο πολύ από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. 

Με εξαγωγές που αυξάνονται μεν, αλλά πολύ ταχύτερα αυξάνονται οι εισαγωγές, ώστε το εμπορικό έλλειμμα να διευρύνεται. Με επενδύσεις που αυξάνονται μεν, αλλά παραμένουν κάτω από τις μισές πριν από την κρίση χρέους και σε αυτές κυριαρχούν οι μη παραγωγικές επενδύσεις. Και με ένα ιδιωτικό χρέος που πλέον ξεπερνάει τα 256 δισ. ευρώ. 

Μένει, λοιπόν, ο λογαριασμός. Η επόμενη κυβέρνηση θα πρέπει να εξηγήσει τι συνέβη και αιφνιδίως, μόλις έγιναν οι εκλογές, έπαψαν να ανακαλύπτονται νέα δημοσιονομικά περιθώρια. Και ποιος θα τον πληρώσει».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Καλλίτση από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ουκρανία- Ενας χρόνος μετά την εισβολή...

 

Απόψεις...

 

«Το βίντεο με τον Α. Τσίπρα να διασχίζει τα παγωμένα νερά του Σαρωνικού με στυλ πεταλούδα, παραπέμπει ευθέως σε κάτι ανάλογο που έκανε ο Μάο Τσε Τούνγκ, ο Μεγάλος Τιμονιέρης, το 1955 σε ηλικία 62 ετών. Κολύμπησε 13 χιλιόμετρα στον ποταμό Γιανγκτσέ, σε 2 ώρες και 4 λεπτά, όπως είχαν ανακοινώσει τότε οι πάντα αμερόληπτοι Κινέζοι παρατηρητές του διάπλου. Στη συνέχεια ο Μεγάλος Τιμονιέρης διέσχισε και άλλους ποταμούς και έγινε το πρότυπο για εκατομμύρια νέους Κινέζους που επιχείρησαν να τον μιμηθούν. Χιλιάδες νέα παιδιά πνίγηκαν στα νερά των ποταμών, αλλά η Επανάσταση έχει και τις παράπλευρες της απώλειες. 

Να επισημάνω βέβαια πως ο Μάο δεν κολύμπησε στην ανταριασμένη θάλασσα του Σαρωνικού μέσα στο καταχείμωνο, αλλά στο προστατευμένο περιβάλλον ενός ποταμού έχοντας δίπλα του δεκάδες ναυαγοσώστες - σωματοφύλακες. Στο βίντεο που είδαμε με τον Αλέξη, αυτός πάλευε μόνος του με τα κύματα. Ρίσκαρε, πάλεψε και νίκησε, φτάνοντας στο ιδιωτικό λιμανάκι της ενοικιαζόμενης - προς 500 ευρώ μηνιαίως - βίλας του. 

Τέλος, σε όσους αμφιβάλλουν για τη γνησιότητα του βίντεο υποστηρίζοντας πως ο κολυμβητής δεν είναι ο Τσίπρας ή σε όσους ασκούν κριτική στο ότι οι κινήσεις των ποδιών του δεν είναι ενδεδειγμένες για την πεταλούδα, σε όλους αυτούς λέω πως είναι απλώς κακοήθεις, κακόβουλοι και αντιδραστικοί. (Εννοείται πως είναι και νεοφιλελεύθεροι και ακροδεξιοί και ομοφοβικοί και Άριοι, και ρατσιστές).

ΥΓ 1. Νομίζω πως ο Αλέξης προσπαθεί να βρει σημεία επαφής με τον Γιώργο, γνωστό λάτρη των σπορ, εν όψει συγκυβέρνησης. Πολύ φοβούμαι πως θα τα κάνουν θάλασσα».

                                                                (Σ. Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Την παραγραφή των οφειλόμενων χρεών προς τους δήμους, πέντε έτη μετά τη βεβαίωσή τους από τις αρμόδιες υπηρεσίες των δήμων, προβλέπει άρθρο νομοσχεδίου του υπουργείου Εσωτερικών το οποίο βρίσκεται στη διαδικασία εξέτασης στις επιτροπές της Βουλής. Οι οφειλές που παραγράφονται αφορούν τέλη ακίνητης περιουσίας, εισφορά σε χρήμα για την ένταξη ακινήτου στο σχέδιο πόλης, κλήσεις του ΚΟΚ, τέλη ύδρευσης και αποχέτευσης, κοιμητηρίων και άλλες. Από την παραγραφή εξαιρούνται τα αδήλωτα τετραγωνικά. Σύμφωνα με τη νέα ρύθμιση, οι οφειλές των πολιτών προς τους δήμους από το 2009 έως το 2012 διαγράφονται οριστικά. Οφειλές ετών 2013-2017 μπορούν να εισπραχθούν σε χρονικό διάστημα έως και δύο χρόνια από τη δημοσίευση του νόμου. Για τις οφειλές από το 2018 και μετά οι δήμοι μπορούν να βεβαιώνουν τα οφειλόμενα ποσά και να προβαίνουν στις αναγκαίες ενέργειες για την είσπραξή τους έως και πέντε έτη μετά τη βεβαίωση της οφειλής».

                                                              (Τ. Γεωργιοπούλου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ )

 

                                                                                                 (Δ.Χαντζόπουλος-  ΚΑΘΗΜΕΕΡΙΝΗ)

Τα βαποράκια του λαϊκισμού...

 

«Είστε υπέρ ή εναντίον των πλειστηριασμών ακινήτων; Υπέροχο ερώτημα! Κυρίως όταν προέρχεται από το στόμα λαϊκιστών που πριν μια δεκαετία πήραν κόσμο και κοσμάκη στον λαιμό τους προπαγανδίζοντας την σεισάχθεια! Διότι οι επισπεύδοντες τους πλειστηριασμούς δεν είναι ανώνυμοι. Έχουν ονοματεπώνυμο και δεν είναι άλλοι από τους ντελάληδες του λαϊκισμού που έσπρωξαν τον κόσμο στο «κίνημα» «δεν πληρώνω». 

Η χρεοκοπία της χώρας δεν ήρθε απρόσκλητη! Ήταν κι αυτή καλεσμένη στα τηλεοπτικά παράθυρα. Είναι πολύ εύκολο να πουλάει κανείς «ανθρωπισμό», έχοντας κάνει τον λαϊκισμό επάγγελμα. Έχοντας γίνει πλούσιοι μοιράζοντας φρούδες ελπίδες στους κατατρεγμένους. Δεν είναι ηλίθιοι. Επαγγελματίες λαϊκιστές είναι οι άνθρωποι. Αλήθεια, που είναι εκείνος ο πολιτικός που μάζευε ψήφους για τον ΣΥΡΙΖΑ υποσχόμενος ότι θα χαριστούν όλα τα δάνεια; Δεν πρέπει να απολογηθεί για όσους ανθρώπους κατέστρεψε με τις υποσχέσεις του; Ούτε εκείνοι που του έδιναν καθημερινά βήμα στα media; 

Οι λαϊκιστές κλείνουν πονηρά το μάτι σε ανθρώπους που αντιμετωπίζουν οικονομικά προβλήματα και τους λένε: «Σου βρήκα την λύση. Μην πληρώνεις την δόση του δανείου, δεν πρόκειται να σου κάνουν κάτι». Εκείνο που δεν λένε είναι ότι τα χρήματα που δεν πληρώνει ο δανειολήπτης τα πληρώνει ο φορολογούμενος! Έτσι έγιναν οι ανακεφαλαιοποιήσεις των τραπεζών, τις οποίες, τελικά, τις πληρώσαμε όλοι. Ακόμη κι εκείνοι που δεν είχαμε δάνεια στην τράπεζα! Δεν είναι άδικο; Δεν είναι απάνθρωπο;

Το χειρότερο όλων είναι ότι στο όνομα της «προστασίας» έμειναν απροστάτευτοι εκείνοι που πραγματικά το είχαν ανάγκη. Διότι είναι άλλη η «πρώτη κατοικία» κάποιου που πήρε δάνειο με κάλυψη ακόμη και 100% ένα ή δύο χρόνια πριν την χρεοκοπία και άλλο είναι η πρώτη κατοικία ενός άλλου που ήταν συνεπής επί σειρά ετών και ήθελε έναν ή δύο ή πέντε χρόνια για να εξοφλήσει την υποχρέωσή του. 

Στην πρώτη περίπτωση δεν υπάρχει πρώτη κατοικία. Το σπίτι είναι της τράπεζας. Στην δεύτερη περίπτωση χρειάζεται να πάρουμε μέτρα για να μην οδηγήσουμε έναν άνθρωπο, μια οικογένεια, στην καταστροφή. Τι δεν καταλαβαίνουν τα βαποράκια του λαϊκισμού;»  

                            (Απόσπασμα άρθρου του Θ. Μαυρίδη από το liberal.gr)

Εύθυμα και... σοβαρά

 

Πολυτεχνείο: Μνημείο παρακμής...

 

 «Στην οδό Τοσίτσα οι τοίχοι των κτιρίων του Πολυτεχνείου είναι γεμάτοι με συνθήματα. Το ένα πιο ανορθόγραφο από το άλλο. Το ένα πιο γερασμένο από το άλλο. Τα ίχνη ενός πληθυσμού που δεν μπόρεσε να προσαρμοσθεί στο πέρασμα του χρόνου. Γερασμένες ψυχές σε σώματα νέων. Το κιγκλίδωμα της πρόσοψης φιλοξενεί πάντα κάτι τεράστιες κουρελούδες με συνθήματα. Την περασμένη εβδομάδα ένα από αυτά ήταν εναντίον του Μπλίνκεν και του «ιμπεριαλισμού» που εκπροσωπεί. 

Το υπέγραφε κάποια «αριστερή τάδε πρωτοβουλία». Φαντάζομαι θα ήσαν παρόντες την Τρίτη το βράδυ όταν έκλεισαν τη Βασ. Σοφίας για να διαμαρτυρηθούν για την επίσκεψη Μπλίνκεν. Συλλογικότητες και το ιστορικό ΚΚΕ, αν δεν κάνω λάθος. Ταξίδι στη μηχανή του χρόνου που λήστεψε για τη διασκέδασή του τον χρόνο όσων Αθηναίων γυρνούσαν σπίτι τους μετά από μια κοπιαστική ημέρα. «Αρκετόν τη ημέρα η κακία αυτής», όπως γράφει και ο Ματθαίος στην Επί του Oρους Ομιλία. 

Η πρόσοψη του Πολυτεχνείου λεηλατεί την αισθητική μας και την ψυχική μας διάθεση με την εγκατάλειψή της. Και μόνον τα κλειστά κτίρια της Σχολής Καλών Τεχνών φθάνουν. Αρκεί να σκεφθεί κανείς πως από εκεί μέσα πέρασε ό,τι πιο δημιουργικό γέννησε η Ελλάδα του εικοστού αιώνα. Είναι το κενοτάφιο της δημιουργίας. Να ζήσουμε να τη θυμόμαστε.

Για να είμαι ειλικρινής δεν κατάλαβα για ποιον λόγο αποκλείσθηκε από την επέκταση του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου η σύνδεσή του με τα κτίρια του Πολυτεχνείου. Ας δεχθούμε τους λόγους που προβλήθηκαν, τα εμπόδια από το κληροδότημα Αβέρωφ ή οτιδήποτε άλλο. Oμως το ερώτημα παραμένει. Oταν με το καλό υλοποιηθούν τα σχέδια για την ανάπλαση και επέκταση του Μουσείου, τι θα γίνει με το γειτονικό Πολυτεχνείο; Θα εγκαταλειφθεί στην τύχη του, ως ένα μνημείο παρακμής; Είναι μια λύση. 

Οι Αθηναίοι εντοίχισαν στο βόρειο τείχος της Ακρόπολης σπονδύλους από τον Παρθενώνα που κατέστρεψε ο Ξέρξης όταν εισέβαλε στην πόλη. Το έκαναν για να θυμούνται την εισβολή και τα δεινά της. Δίπλα στο αναγεννημένο Αρχαιολογικό Μουσείο η εγκατάλειψη του Πολυτεχνείου θα θυμίζει στον επισκέπτη πώς ήταν το κέντρο της Αθήνας στις δεκαετίες της Μεταπολίτευσης. 

Στην τέως Σχολή Καλών Τεχνών θα μπορούσε να φιλοξενηθεί έκθεση με κειμήλια, όπως μολότοφ, καδρόνια, πέτρες και φωτογραφίες από τη ζωή των φυλών που κάποτε κατοικούσαν εκεί μέσα. Δεν το προτείνω στα σοβαρά, αν και θα ήταν χρήσιμο για τις ανθρωπολογικές μελέτες του μέλλοντος».

(Απόσπασμα άρθρου του  Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                              (Α.Πετρουλάκης- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
 

Απόψεις...

«Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ και τα φιλικά τους sites αγνοούν πως τις αποφάσεις στα δικαστήρια τις λαμβάνουν οι δικαστές και όχι οι εισαγγελείς. Επίσης, φαίνεται να αγνοούν πως η σύνθεση του Ειδικού Δικαστηρίου δεν αφήνει περιθώρια για πολιτικές παρεμβάσεις, πολύ δε περισσότερο αν μια απόφαση έχει ληφθεί ομόφωνα, με 13-0. Αυτό φανερώνει πως τα τεκμήρια ενοχής του κατηγορουμένου ήταν συντριπτικά σε βάρος του και δεν βρέθηκε ούτε ένας ανώτατος δικαστής να τα αμφισβητήσει. Ούτε ένας. Και γι' αυτό το 13-0 έχει τη σημασία του.

Η καταδίκη του κ. Ν. Παππά αφορά τις δραστηριότητες του για τη διαμόρφωση τηλεοπτικού τοπίου φιλικά προσκείμενου στην κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ. Επρόκειτο για σειρά μεθοδεύσεων που αξιολογήθηκαν από τους δικαστές του Ειδικού Δικαστηρίου ως ποινικά κολάσιμες. Αυτοί οι άνθρωποι δεν πιστεύουν στους θεσμούς της αστικής δημοκρατίας, δεν πιστεύουν στη διάκριση των εξουσιών, θεωρούν πως τα πάντα είναι πολιτική. Γι' αυτό και η επαίσχυντη δήλωση της εκπροσώπου Τύπου του ΣΥΡΙΖΑ πως ο καταδικασθείς με 13-0 θα είναι και πάλι υποψήφιος βουλευτής. Έκπληξη θα ήταν αν συνέβαινε το αντίθετο. 

Με τη χθεσινή καταδικαστική απόφαση έρχεται και πάλι στην επικαιρότητα η διαβόητη τροποποίηση του Ποινικού Κώδικα που έγινε τις τελευταίες ημέρες της Πομπηίας του ΣΥΡΙΖΑ - με έκτακτη παράταση της λειτουργίας της Βουλής - στην οποία διάφορα κακουργήματα μετατράπηκαν σε πλημμελήματα. Καθώς και η πρόνοια η αμετάκλητη ποινική καταδίκη να μη στερεί το δικαίωμα του εκλέγεσθαι από τον καταδικασθέντα. Κάτι θα ήξεραν!»

                                                                            (Σ. Μουμτζής- Liberal.gr)

 «Εάν οι δικές µας βουλευτικές εκλογές διεξαχθούν, όπως όλα δείχνουν, στις αρχές Απριλίου, τότε θα συμπέσουν με εκείνες στη γειτονική μας Βουλγαρία, όπου ήδη έχουν προγραμματιστεί για τις τρεις του μηνός. Πλην της ημερομηνίας, έστω με διαφορά μιας εβδομάδας, οι εκλογές στις δυο χώρες θα έχουν κάτι ακόμη κοινό: θα διεξαχθούν με το σύστημα της απλής αναλογικής. Και εδώ ας κάνουμε τον σταυρό μας, να μην έχουμε την πολιτική μοίρα της Βουλγαρίας, όπου η απλή αναλογική έχει βυθίσει τη χώρα σε χρόνια ακυβερνησία και επικίνδυνη πολιτική αστάθεια. 

Οι Βούλγαροι με την απλή αναλογική οδηγούνται τον Απρίλιο στην πέμπτη μέσα σε δυο χρόνια(!) προσφυγή στην κάλπη και κυβέρνηση δεν μπορούν να βγάλουν. Το τραγικό είναι ότι με βάση τις δημοσκοπήσεις ούτε τώρα προβλέπεται κάποιο από τα κόμματα να συγκεντρώσει ποσοστό που θα του δίνει πλειοψηφία και αυτοδύναμη κυβέρνηση, οπότε… πάλι κάλπες».

                                                                           (Στ. Τζίμας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

Ρήσεις...

 

Απόψεις...

«Ο Παύλος Πολάκης δεν αποτελεί απλώς μια ιδιάζουσα εκφραστική συμπεριφορά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η λατρεία που του δείχνει ένα τμήμα των Συριζαίων ψηφοφόρων, σε σχόλια κάτω από τις αναρτήσεις του στο αγαπημένο του facebook (στο οποίο σολάρει τις μεταμεσονύκτιες ώρες, και με φράσεις που απάδουν στην ιδιότητα μέλους του κοινοβουλίου), τον έχει καταστήσει ένα είδος ημιαυτόνομου πόλου μέσα στο κόμμα. 

Ισχύς του η αγάπη των followers.Δεν είναι λίγοι εκείνοι που κατά καιρούς, κάτω από τις «έμπυρες» αναρτήσεις του με τα χαρακτηριστικά κεφαλαία και τα πολλά σημεία στίξης, τον προτρέπουν να πάρει τα ηνία του κόμματος στα χέρια του γιατί ο Τσίπρας «δεν μπορεί», είτε γιατί είναι… «πολύ άτονος και μειλίχιος», είτε γιατί «η σαπίλα τη Δεξιάς» θα φύγει μόνο με τον βούρδουλα από ένα ρωμαλέο χέρι αριστερού λαϊκού αγωνιστή. Φυσικά το χέρι το φαντάζονται ρωμαλέο, το φρόνημα δεν στάθηκε στο ανάλογο ύψος. 

Χθες επεχείρησε εκβιασμό προς τον Αλέξη Τσίπρα επειδή δεν ανακοινώθηκε η υποψηφιότητα στα Χανιά ενός πολιτικού του φίλου, του Μιχάλη Χαιρετάκη. Έτσι λαύρος προειδοποίησε σε ανάρτησή του για το ενδεχόμενο να τους κρατήσει μούτρα και να μην είναι υποψήφιος και ο ίδιος: Δηλαδή ένα θέμα που χειρίζονται τα αρμόδια κομματικά όργανα και ο Πρόεδρος, το πρόβαλε ως προσωπικό του θέμα τιμής, λες και ήταν μια ντόμπρα συμφωνία μεταξύ αυτού και του φίλου του. 

Βέβαια οι κακές γλώσσες στον ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν πως υπήρχε άλλου είδους συμφωνία: Να «παίξει» δισταυρία μεταξύ τους προκειμένου να αποδυναμωθεί η ετέρα δυνατή υποψηφιότητα, αυτή του Γιώργου Σταθάκη, με τον οποίο και οι δύο διαφέρουν υφολογικά. Ο Χαιρετάκης μετέρχεται τον μπρουτάλ τρόπο του Πολάκη. 

Αυτή τη φορά όμως ο Τσίπρας σήκωσε ανάστημα γιατί η αμφισβήτηση αντανακλούσε ευθέως στο πρόσωπό του δυο μήνες προ των εκλογών. Έτσι μέσω κομματικών πηγών διεμήνυσε σε όποιον δεν του αρέσει φεύγει, καθώς οι αποφάσεις για τα ψηφοδέλτια είναι συλλογικές και την τελική απόφαση για τη κατάρτισή τους έχουν τα όργανα του κόμματος. 

Ο Πολάκης μπορεί να αναδείχτηκε λόγω ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πλέον δίνει την προσωπική του «αύρα» στο κόμμα. Θα παραμείνει πόλος με δική του αυτόνομη δύναμη. Ο ΣΥΡΙΖΑ και ο Τσίπρας θα τον ξαναβρούν μπροστά τους και δεν μπορούν να τον ξεφορτωθούν εύκολα».

                                                                          (Γ.Σιδέρης- Liberal.gr)

«Χθες έγινε στη Θεσσαλονίκη, στον Λευκό Πύργο, μία συγκέντρωση για τον ένα χρόνο από τη ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Μαζεύτηκαν κάποιοι για να φωνάξουν ΟΧΙ στην εισβολή, τραγούδησαν τραγούδια, δάκρυσαν, τίμησαν τα εκατοντάδες χιλιάδες θύματα, εκείνα τα μωρά, πες, με τα στρεβλωμένα πόδια —είδατε πώς καταντούν τα πόδια ενός ανθρώπου από τα θραύσματα, τα σράπνελ και το σβάρνισμα στην άσφαλτο από το ωστικό κύμα; τρομερό, ε;— και τα θρυμματισμένα κρανία —είδατε πώς ανοίγουν τα κεφάλια και πώς χύνονται τα μυαλά ενός ανθρώπου;—, και τέλος. 

Σαν νεροχύτης που για λίγο βούλωσε, η πόλη κατάπιε τις τελευταίες γουλιές νερό, ρεύτηκε, έριξε μια τελευταία σκοτεινή, λοξή ματιά στους ανθρώπους καθώς έφευγαν, και συνέχισε τη ζωή της. Έτσι πάνε αυτά. Μετά το φαΐ, θα κέρναγε τους πελάτες των ουζερί της ωραία γλυκά του καταστήματος: σοκολατόπιτα, γιαούρτι με παγωτό, γλυκό τριαντάφυλλο και τέτοια.Στη Θεσσαλονίκη, περισσότερο από κάθε άλλη πόλη, μπορείς να νιώσεις πελώρια μοναξιά ακόμα και σε μια συγκέντρωση πολλών ανθρώπων. Γιατί οι πολλοί είναι τόσο λίγοι στην πόλη αυτή».

                                                                   (Κ.Αθανασιάδης- ATHensvoice)

Εδώ ...γελάμε

                                                                                               (Α.Πετρουλάκης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)