Απόψεις...

  

«Μην ταλαιπωρείτε άλλο τη νοημοσύνη μας με τον παραλογισμό σας. Θεωρείτε τη μαντίλα δικαίωμα; Ή μήπως τη θεωρείτε στυλιστικό αξεσουάρ, κάτι σαν το τζιν της Ανατολής; Φτάνει πια με την υποκρισία σας. Οι Ιρανοί που διακινδυνεύουν τη ζωή τους, γυναίκες και άνδρες, έρχονται να σας την τρίψουν στη μούρη. Αυτοί ξέρουν, αυτοί το ζουν στο πετσί τους, πως η μαντίλα είναι ομολογία πίστης. Πίστης θρησκευτικής, πίστης πολιτικής στο καθεστώς των αγιατολάδων, πίστης πολιτισμικής. 

Με τον νέο νόμο του Ιουλίου, όποια γυναίκα δεν φοράει μαντίλα ή δεν τη φοράει σωστά, θεωρείται συνεργάτις της Δύσης. Σίγουρα όχι της Δύσης που θεωρεί τη μαντίλα σύμβολο ελευθερίας. Αυτής της άλλης, της «σκοτεινής» Δύσης, της ανεξίθρησκης, αυτής που πιστεύει στη δημοκρατία και επενδύει στην αξία της ανθρώπινης αξιοπρέπειας. 

Δεν είμαι αισιόδοξος. Και δεν αναφέρομαι μόνο στο μέλλον της ιρανικής κοινωνίας, η οποία παλεύει να μας πει ότι αξίζει κάτι καλύτερο από αυτό που ζει. Αναφέρομαι στη δική μας, την «ευρωπαϊκή» αυτοσυνειδησία. Στη δυνατότητά μας να συνειδητοποιήσουμε το χάος που χωρίζει τον δικό μας τρόπο ζωής από τη μαντίλα. Χάος αιώνων».

                                                         (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Πολλές Ευρωπαίες, ανάμεσά τους γυναίκες και στην Ελλάδα, υποστήριζαν με πάθος το δικαίωμα στη μαντίλα με το επιχείρημα ότι κανείς δεν μπορεί να υπαγορεύει στις Γαλλίδες μουσουλμάνες τι θα φορούν και τι όχι.Ενα από τα συνθήματα ήταν «χιτζάμπ σημαίνει ελευθερία». 

Ναι, αν ζεις στην Ευρώπη, μπορεί και να το φωνάξεις σε μια διαδήλωση υπέρ της ελεύθερης έκφρασης, όπου εκ του ασφαλούς βάζουμε όλα τα δικαιώματα και τις ελευθερίες στο ίδιο μπλέντερ. Αν είσαι μια 22χρονη στο Ιράν, δεν μπορείς καν να έχεις αντίθετη άποψη. Γιατί θα το πληρώσεις με τη ζωή σου».

                                                                    (Γ.Επτακοίλη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)