Η εκδήλωση είχε ανακοινωθεί εβδομάδες πριν αλλά δεν στάθηκε ικανή να κινητοποιήσει τη Δημοτική Αρχή ούτε για το αυτονόητο. Να στήσουν, ας πούμε, μια -έστω υποτυπώδη- σκηνή στην πλατεία Μαβίλη ώστε όσοι βρέθηκαν εκεί να μπορέσουν να δουν τους τραγουδιστές χωρίς να βρίσκονται στο ίδιο ύψος… με το δάπεδο και βλέποντας τις πλάτες των μπροστινών τους.
Ίσως και να ήταν και η μοναδική συναυλία
στη χώρα όπου οι συντελεστές δεν φρόντισαν ούτε για το αυτονόητο με τους όσους θεατές να μην βλέπουν αλλά μόνο να ακούνε.
Αυτό θα πει σεβασμός στον θεατή ο οποίος, μην ξεχνάμε, πληρώνει για όλα αυτά τα happenings μέσω των δημοτικών τελών κάθε μήνα. Στο Μουσείο βέβαια, όσοι πήγαν, δεν έβλεπαν επειδή τους
τύφλωναν τα λέιζερ που χτυπούσαν πάνω στον κόσμο. Νέα ήθη…
Αμ το άλλο; Στα παλιά σφαγεία όπου θα έπαιζαν τοπικά συγκροτήματα τα χόρτα είχαν
φτάσει ήδη το μισό μέτρο, αλλά και τι έγινε; Οι θεατές θα έπαιρναν μια γεύση
από… Αμαζόνιο. Και όντως. Χωρίς και πάλι να ντρέπεται κανείς. Ο κ. Γάκης ως οργανωτής
και συμμετέχων του φεστιβάλ πώς αισθάνεται άραγε;
Μάλλον
καλά, αν κρίνουμε από το ότι ο ίδιος είχε, όπως πάντα, τη μερίδα του λέοντος στις
εμφανίσεις -μαζί με τους φίλους του - τo δείχνουν άλλωστε και τα
ευχαριστήριά του στα S/M. Σαν να έγιναν
όλα για τον ίδιο. Περίεργο πράγμα κι αυτό, τη στιγμή που η ανταπόκριση του
κόσμου ήταν η ελάχιστη δυνατή για μία… από τα ίδια, δωρεάν είσοδο και διάφορους... περαστικούς.
Εν τω μεταξύ, λίγο παραπέρα οι μισές λάμπες στο πάρκο Κατσάρη καμένες, λες και έγινε κανονική συσκότιση, αλλά ποιος θα ασχοληθεί; Πάλι καλά που φέγγουν τα μαγαζιά.
Υ.Γ. Τελικά τα χόρτα τα έκοψαν δύο μέρες μετά τις εκδηλώσεις. Αυτό θα πει συντονισμός!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου