Μαζικά, ατιμώρητα, εγκλήματα...

  

«Το Ίζιουμ είναι μια πόλη της Ανατολικής Ουκρανίας που ανακαταλήφθηκε από τον ουκρανικό στρατό. Εκεί βρέθηκαν 440 τάφοι πολιτών που εκτελέστηκαν εν ψυχρώ από τον ρωσικό στρατό, όπως υποστηρίζει η ουκρανική κυβέρνηση. Τα θύματα είχαν όλα δεμένα τα χέρια τους κάτι που αποδεικνύει πως δεν σκοτώθηκαν σε ώρα μάχης. 

Πάντα σε τέτοιες ακραίες φρικιαστικές καταστάσεις θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοί στον απόδοση ευθυνών, αν και στην προκειμένη περίπτωση τα γεγονότα μιλούν από μόνα τους. Ήταν είτε Ουκρανοί αιχμάλωτοι είτε Ουκρανοί πολίτες είτε συνδυασμός των δύο, που δολοφονήθηκαν με δεμένα τα χέρια από Ρώσους στρατιώτες.

Σε τέτοια αποτρόπαια μαζικά εγκλήματα πολέμου ο νους μας ανατρέχει στο Κατύν όπου δολοφονήθηκαν εν ψυχρώ από την NKVD περίπου 20.000 Πολωνοί αξιωματικοί και όχι μόνο.Όταν η Σοβιετική Ένωση εισέβαλε στις 17 Σεπτεμβρίου 1939 στην Ανατολική Πολωνία συνέλαβε περίπου 20.000 αξιωματικούς και οπλίτες του πολωνικού στρατού και τους μετέφερε σε τρία στρατόπεδα αιχμαλώτων. Στο Οστασκόφ, στο Στάρομπελσκ και στο Κόζελσκ. Στις 5 Μαρτίου 1940 το Π.Γ. του ΚΚ (μπολσεβίκων) αποφασίζει την εκτέλεση όλων των αιχμαλώτων μετά από πρόταση του Λαβρέντι Μπέρια.

Στο διάστημα μεταξύ αρχών Απριλίου και τέλους Μαϊου 1940 αποσπάσματα της NKVD εκτέλεσαν όλους τους αιχμαλώτους με μια σφαίρα στο σβέρκο και τους έθαψαν σε ομαδικούς τάφους στο δάσος Κατύν που βρίσκεται 500 χιλιόμετρα μέσα στο ρωσικό έδαφος. 

Στις 13 Απριλίου 1943 τα προελαύνοντα γερμανικά στρατεύματα ανακάλυψαν τους ομαδικούς τάφους και απέδωσαν το έγκλημα στους Σοβιετικούς. Η εξόριστη Πολωνική κυβέρνηση του Λονδίνου ζήτησε από τη Σοβιετική κυβέρνηση εξηγήσεις για την τύχη των αιχμαλώτων, αλλά οι λοιποί σύμμαχοι δε θέλησαν να δώσουν συνέχεια στο θέμα για να μην υπάρξουν προβλήματα στη συμμαχική ενότητα. 

Έκτοτε η Σοβιετική Ένωση και τα φερέφωνα της υποστήριζαν και υποστηρίζουν πως επρόκειτο για ένα ακόμα ναζιστικό έγκλημα, μέχρι την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος. Στις 13 Απριλίου 1990 η σοβιετική κυβέρνηση αναγνώρισε επισήμως το έγκλημα και το 2010, επί Πούτιν, η Δούμα έπραξε και αυτή το ίδιο. 

Αυτό που διαφορίζει το Ίζιουμ από το Κατύν δεν είναι το μέγεθος της σφαγής. Είναι το γεγονός πως έκτοτε πέρασαν 82 χρόνια και η ανθρωπότητα και ο πολιτισμένος κόσμος έκαναν βήματα πολλά για να εξαλειφθούν τα εγκλήματα πολέμου και όπου γίνονται, οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί να παραπέμπονται στα Διεθνή Δικαστήρια. Να βλέπουμε έστω και σε αυτήν τη μικροκλίμακα να επαναλαμβάνονται τέτοια εγκλήματα, αυτό δεν το αντέχει η συνείδηση ενός πολιτισμένου ανθρώπου. Και κυρίως δεν αντέχει το ενδεχόμενο οι δολοφόνοι να μην τιμωρηθούν. 

Στη Σρεμπρένιτσα οι φυσικοί και οι ηθικοί αυτουργοί τιμωρήθηκαν. Τα εγκλήματα στην Μπούτσα και στο Ίζιουμ θα μείνουν ατιμώρητα;»

                                          (Αρθρο του Σ. Μουμτζή από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)