Γκρουπούσκουλα...

 

 «Την κατάσταση που επικρατούσε στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης, κατήγγειλαν το 2017 με επιστολή τους στον πρύτανη και στον υπουργό Παιδείας ο Κώστας Γαβρόγλου και 471 φοιτητές. Σύμφωνα με αυτή, η παραβατικότητα, οι κλοπές, τα ναρκωτικά, η πορνεία και η βία ήταν καθημερινότητα, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πολυτεχνικής Σχολής. 

Η γκάμα της παραβατικότητας επεκτεινόταν από τα πιο «απλά» περιστατικά, όπως η διαρκής παρουσία μεγάλου αριθμού χρηστών ναρκωτικών σε χώρους του ιδρύματος, έως τα πιο σοβαρά, δηλαδή την παράνομη διακίνηση ναρκωτικών ουσιών, και τα ακόμη κρισιμότερα, όπως ο θάνατος ανθρώπων εντός του πανεπιστημίου.

Ο υπουργός δήλωσε πως γνωρίζει την κατάσταση και ότι όντως «έχουν διαπιστωθεί τέτοιου είδους φαινόμενα, αλλά όχι στην έκταση που αναφέρεται στην επιστολή». Το ωραίο είναι όπως σημείωσε, πρέπει να διαφυλαχθεί το κύρος του πανεπιστημίου, το οποίο «είναι ένα από τα καλύτερα στην Ευρώπη». Πώς άραγε θα διαφυλασσόταν το κύρος; Προφανώς, με την σιωπή και τη συγκάλυψη. Και λύση κατά τον υπουργό θα ήταν αν υπήρχε ένα… «ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα να προστατεύσει τους χώρους, οι εκπαιδευτικοί, η διοίκηση κλπ», τέτοια φαινόμενα δεν θα «παρουσιάζονταν»!

Στα ανωτέρω να θυμίσουμε τους τραμπουκισμούς κατά των καθηγητών σε άλλα πανεπιστήμια (ποιος δεν θυμάται την πινακίδα που κρεμόταν με σκοινί από τον λαιμό του πρύτανη της ΑΣΟΕΕ Μπουραντώνη), τις αυθαίρετες καταλήψεις χώρων, το ξύλο σε αντιφρονούντες φοιτητές, τα κλπ.Φευ το ρωμαλέο φοιτητικό κίνημα ήταν μόνο στο εφηβικό φαντασιακό του υπουργού. Ακόμη και αν υποθέσουμε ότι υπήρξε κάποτε, έχει πλέον εκπνεύσει. Άλλωστε δεν έχει λογική το προσωπικό της πανεπιστημιακής κοινότητας (οι φοιτητές, οι εκπαιδευτικοί, οι διοικητικοί) να παριστάνει τους αστυνομικούς. 

Δεν είναι αυτός είναι ο ρόλος τους. Ο υπουργός δεν προσέφερε καμιά λύση, οπότε παρέμειναν τα πράγματα ως είχαν και έχουν, αφού «ποτέ δεν έχει φέρει λύση η αντιμετώπιση με αστυνομικούς τρόπους». Και η κατάσταση παρέμεινε ως έχει και συνέχισε να βουλιάζει.Προχθές και χθες που έκανε την εμφάνισή της η πανεπιστημιακή αστυνομία (ΠΑ) 300 ως 500 νέοι διαδήλωσαν εναντίον της στο ΕΚΠΑ. Αριθμός ελάχιστος στο σύνολο των 700 χιλιάδων φοιτητών - έστω των άνω 400 χιλιάδων που είναι ενεργοί. Και θα εκλαμβανόταν η αντίδραση ως περιθωριακή εκδήλωση των συνήθων αντιεξουσιαστών, αν δεν την κάλυπτε η αξιωματική αντιπολίτευση. Το κόμμα που θέλει να ξαναγίνει κυβέρνηση! 

Η Αριστερά ακόμη και όταν είναι γκρουπούσκουλο χιλίων ατόμων, όπως και ο ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν 4%, ή το ΚΚΕ με το 5%, αυθαίρετα δηλώνουν ότι εκπροσωπούν τον λαό. Το πιστεύουν επαναστατικώ δικαίω, παρότι ο λαός δεν τους έχει εξουσιοδοτήσει να τον εκπροσωπούν (τον ΣΥΡΙΖΑ μια φορά και όχι πλήρως. Χρειάστηκε και τον «πατριώτη» Πάνο).

Το κατά πόσο η «αγωνιστική» τους αντίσταση εκπροσωπεί την πανεπιστημιακή κοινότητα, ένας τρόπος υπάρχει να διαπιστωθεί - τρόπος που θα ελάμπρυνε και θα ενσάρκωνε την έννοια του αυτοδιοίκητου. Ένα εσωτερικό δημοψήφισμα. Να αποφασίσει η πανεπιστημιακή κοινότητα εάν θέλει ή όχι την ΠΑ».

                                       (Απόσπασμα άρθρου του Γ.Σιδέρη από το liberal.gr)