Κιτρινισμός... στο κόκκινο

«Η αφορμή ήταν μια ανάρτηση η οποία επικαλούμενη έγκριτες πηγές και κυρίως το δημοσίευμα μιας έγκυρης εφημερίδας, ισχυριζόταν πριν από μερικούς μήνες ότι η ευρύτερη περιοχή του Τατοΐου και ιδιαίτερα της Βαρυμπόμπης βρίσκεται στο στόχαστρο μεγάλων επενδυτών. Οι εν λόγω επενδυτές φιλοδοξούν, με πυρήνα τις υπό ανάπλαση εγκαταστάσεις των πρώην βασιλικών κτημάτων, να αναπτύξουν ένα τεράστιο επιχειρηματικό βασίλειο με ξενοδοχεία, αγροτουρισμό, υπερκαταστήματα κτλ. Σε αυτό το σχέδιο θα συμβάλει ασφαλώς και το Ταμείο Ανάκαμψης. 

Σύμφωνα με το δημοσίευμα το οποίο συνοψίζει η ανάρτηση που είδε η φίλη και μου τη μετέφερε, το πρόβλημα είναι η έλλειψη επαρκούς «καθαρής γης» δηλαδή απαλλαγμένης από δασικές δεσμεύσεις. Άρα, μου λέει, ο νοών νοείτω. Δεν νοώ ακριβώς της απαντώ. «Δεν βλέπεις τη σχέση με την πρόσφατη πυρκαγιά; Ήταν προαναγγελθείσα. Άλλωστε γι’ αυτό ψήφισαν τον πρόσφατο νόμο που δεν θεωρεί απαραίτητη την αναδάσωση στις καμένες εκτάσεις. Για να μπορούν άνετα να αποχαρακτηριστούν. Το πράγμα μιλάει από μόνο του».

Επειδή προς στιγμήν νόμισα πως πιάστηκα αδιάβαστος, έτρεξα να ψάξω τους πρόσφατους νόμους. Δεν βρήκα κάτι σχετικό παρά μόνο μια διάταξη του 2013 που αφορούσε την υποπερίπτωση κάποιου που έχει ήδη οικοδομική άδεια και του κάηκε το δασωμένο οικόπεδο: σύμφωνα με τη διάταξη, η πυρκαγιά δεν έπρεπε να θεωρηθεί αιτία για απαλλοτρίωση υπέρ του δημοσίου ή για απώλεια κάθε δικαιώματος. Τηλεφώνησα ξανά στη φίλη μου και της είπα πως δεν βρήκα τον σχετικό νόμο κι αν μπορεί να με βοηθήσει…; Μου απάντησε ότι δεν είναι δική της δουλειά και ότι δεν παρά είναι ένας απλός μεταφορέας ειδήσεων, σχολίων και πληροφοριών, οι οποίες δεν μπορεί, κάποια βάση θα  έχουν αφού δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά. 

Εκεί κάπου σταμάτησε και το τηλεφώνημα: είμαι πια πεπεισμένος ότι όσα άρθρα κι αν γράψουμε, όσους ειδικούς κι αν επιστρατεύσουμε, η μία και μοναδική αλήθεια που επικρατεί είναι το ότι οι φωτιές οφείλονται σε οικοπεδοφάγους, σε καταπατητές και στο μεγάλο κεφάλαιο. Όλοι αυτοί οι παράγοντες θέλουν να κάψουν τα δάση για να χτίσουν, να «πολεοδομήσουν», να κερδοσκοπήσουν στην ιερή γη των προγόνων μας και ιδιαιτέρως μέσα στο άγιο δάσος. 

Το ότι οι απόγονοι των προγόνων μας πήγαν κι έχτισαν βίλες και μεζονέτες στην Ιπποκράτειο Πολιτεία, στη Βαρυμπόμπη, στον Διόνυσο, στη Σταμάτα, στον Νέο Βουτζά, στο Ντράφι, στο Μάτι και σχεδόν σε όλη την Αττική, στην καρδιά του πευκοδάσους, είναι μια δευτερεύουσα λεπτομέρεια. 

Άλλωστε αυτά ανάγονται σε μια άλλη εποχή όπου ο λαός ήταν στην εξουσία και ήθελε τα θέρετρα της Πάρνηθας, της Πεντέλης και του Υμηττού, να μοιραστούν ισοτίμως, ως «αγροτεμάχια» πλέον, στους μικροαστούς οι οποίοι αναδύθηκαν σ’ αυτές τις φοβερές δεκαετίες 1970 και 1980· όχι να παραδοθούν στους μεγαλοκερδοσκόπους. Τότε που το σύνθημα ήταν «μπορείς κι εσύ»: αν όχι στην Εκάλη, στη Νέα Μάκρη, στην Άνω Ηλιούπολη, στην Αγία Τριάδα στις Αφίδνες».

                                      (Άρθρο του Ηλ. Ευθυμιόπουλου από το liberal.gr)