Απόψεις...

 

«Λέγαμε χθες ότι ο κ. Στέφανος Τσιτσιπάς είναι μόλις 23 χρόνων και συνεπώς στην «κλίμακα Βούτση» κατατάσσεται στην κατηγορία «ανθυποπιτσιρικάς χαρά γεμάτος». Το επιβεβαίωσε χθες με τις νέες δηλώσεις του, που δυστυχώς δεν διαφέρουν από τον λόγο που εκφέρουν πολλά άτομα της γενιάς του. Πρόκειται για λόγο, ο οποίος δείχνει ένα κράμα άγνοιας και στρεβλής ελευθεροφροσύνης. Υπάρχει η στρεβλή ελευθεροφροσύνη που συγχέει την ελευθερία του λόγου, δηλαδή την ελευθερία που πρέπει να έχουν όλοι οι άνθρωποι να λένε ακόμη και μπούρδες του στυλ «το εμβόλιο δεν έχει δοκιμαστεί αρκετά». 

Υπάρχει, όμως, και μια οσμή υπεροψίας που προσφέρει η άγνοια. Αν κάποιος αντιτάξει «μα έχουν γίνει 4,8 δισεκατομμύρια εμβολιασμοί παγκοσμίως. Πότε ακριβώς θα έχει δοκιμαστεί αρκετά;» η απάντηση θα είναι: «Αφού δεν μπορούμε να εκφράσουμε τις απόψεις μας για κάτι συγκεκριμένο, ποιος ο λόγος να κάνουμε αυτές τις συνεντεύξεις;». Για εμάς τους νέους πιστεύω ότι είναι καλό να περάσουμε τον ιό, γιατί θα χτίσουμε ανοσία…»

Μοιάζει πως το «για εμένα…» δεν είναι απλώς σχήμα λόγου, αλλά προδίδει συνολική στάση προς το κοινωνικό σύνολο, αυτό που στο κάτω κάτω της γραφής τον πληρώνει αδρά για να τον βλέπει να παίζει».

                                                            (Π. Μανδραβέλης-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ο Δημ. Κουφοντίνας κατέθεσε αίτηση για την υπό όρους αποφυλάκισή του, σύμφωνα με τις προβλέψεις του νόμου, αν και μάλλον ξέρει ότι θα πληροί τις προϋποθέσεις το 2027. Τα σκληρά και περίπλοκα νομικά της αίτησης αποφυλάκισης μας είναι πραγματικά αδιάφορα. Θα κριθούν αρμοδίως. Αυτό που μας ενδιαφέρει είναι να μην ξαναζήσουμε άλλη μια «κουφοντινιάδα». Ο ΣΥΡΙΖΑ μάλλον θα το επιχειρήσει εκ νέου γιατί, όπως ξέρουμε, αδυνατεί να διδαχθεί από τα σφάλματά του».

                                                                 (Β. Ευθυμιοπούλου-liberal.gr)

«Πριν από το «Αμερικανικό Αφγανιστάν του 2020», υπήρξε το «Σοβιετικό Αφγανιστάν του 1989» και πριν από αυτό υπήρξαν άλλα τρία «Βρετανικά Αφγανιστάν» κατά τον 19ο αιώνα. Τρεις αυτοκρατορίες έσπασαν τα μούτρα τους εκεί, διότι ισχύει πάντα αυτό που έλεγε ο Χένρι Κίσιγκερ: «Στο Βιετνάμ ξεχάσαμε ότι οι μεν αντάρτες κερδίζουν όταν δεν χάνουν, ο δε τακτικός στρατός χάνει όταν δεν κερδίζει». Στον μιντιοκρατούμενο κόσμο μας, όπου ακόμη και μεμονωμένα τουίτ «γράφουν ιστορία», οι εικόνες από το αεροδρόμιο της Καμπούλ ήταν ένα μεγάλο σοκ».

                                                             (Π. Μανδραβέλης–ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)