Απόψεις...

 

«Αν –χτύπα ξύλο– σε έναν μήνα ξεσπάσει πυρκαγιά στο υπόλοιπο, άκαυτο, κομμάτι της Αττικής θα είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε καλύτερα; Είδατε να έχει καθαρίσει η αυτοδιοίκηση τις ντάνες ξεραμένα κλαδιά από τη Μήδεια; Να τρέχουν ν’ ανοίξουν αντιπυρικές ζώνες και δασικούς δρόμους τα δασαρχεία; Μήπως επέτρεψαν τον καθαρισμό των οικοπέδων από επικίνδυνα πεύκα ή μήπως άρχισαν να αραιώνουν τα δάση, όπου είναι 300 ή 500 πεύκα ανά στρέμμα αντί για 30 που θα 'πρεπε να είναι η μέγιστη πυκνότητα; 

Μήπως η ΔΕΗ αντικατέστησε κάποιον απ’ τους επικίνδυνους μετασχηματιστές; Μήπως, έστω, βγήκε στη σέντρα κάποιος από αυτούς που συνεχίζουν να πετάνε μπάζα στο δάσος; Ή μήπως έγινε υποχρεωτική η ασφάλιση των κτιρίων, για να μην πληρώνει ο φορολογούμενος τα καμένα σπίτια; Τίποτα από αυτά».

                                                                  (Κ. Καλλίτσης–ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Με το τέλος των θερινών διακοπών οι ταγοί της Αριστεράς φαίνεται ότι ετοιμάζονται να τηρήσουν και φέτος το έθιμο των φθινοπωρινών απεργιών, δίχως λόγο και αιτία. Με ασήμαντες αφορμές, ετοιμάζονται να προκηρύξουν απεργίες, να οργανώσουν διαδηλώσεις για να κρατήσουν υψηλά το συνδικαλιστικό φρόνιμα, αλλά και για να υπενθυμίσουν το πόσο απαραίτητοι είναι.

Επειδή όμως ο νέος ψηφισμένος νόμος και οι ερμηνευτικοί εγκύκλιοι που έχουν ακολουθήσει, έχουν μεταβάλει όχι μόνο νέο πλαίσιο για τη διεξαγωγή απεργιών, αλλά και το πλαίσιο λειτουργίας των συνδικαλιστικών ενώσεων, έχουν ξεκινήσει από νωρίς οι καταγγελίες για τον «αντεργατικό νόμο» που «σκοτώνει τις απεργίες και φακελώνει τον συνδικαλισμό».

                                                                       (Κ. Χαροκόπος–liberal.gr)

«Είμαστε Έλληνες. Μοιραζόμαστε το αίσθημα της γλώσσας, του τοπίου, της κοινής εμπειρίας που μεταφέρει η γλώσσα και το τοπίο. Γιορτάζουμε φέτος τα διακόσια χρόνια από τότε που αυτό το πρώτο πληθυντικό, «είμαστε», αποφάσισε να βγει από το σκοτάδι της ανυπαρξίας. Περίμενα την αποθέωση αυτού του «είμαστε». 

Από τον Σολωμό και τον Κάλβο ως τον Σεφέρη, τον Καβάφη, τον Θεοτοκά ή τον Τσάτσο. Όμως, δυστυχώς, για μια ακόμη φορά βρέθηκα αντιμέτωπος με τη διανοητική μας πενία. Οι γιορτές για τα διακόσια χρόνια θα φύγουν σαν να μην πέρασαν. Γιατί; Επειδή δεν ανέδειξαν την «άλλη Ελλάδα». Την πνευματική Ελλάδα που σημάδεψε τα διακόσια χρόνια της ύπαρξής μας».

                                                            (Τ. Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)