Απόψεις...

 

«Η κοινή διαπίστωση ότι ο κόσμος μοιάζει ολοένα και πιο ακατανόητος είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα ζητήματα της εποχής. Δεν είναι τόσο τα γεγονότα αυτά καθεαυτά, αλλά περισσότερο ο τρόπος με τον οποίον προσλαμβάνονται, αναμεταδίδονται, διαχέονται. Σταδιακά, πετρώνει ένα ψυχικό υπόστρωμα φόβου και οργής ή απάθειας και κυνισμού, που σε κάθε περίπτωση συντηρεί τη μεγαλύτερη ίσως απειλή. Την εξοικείωση με το ανορθολογικό. Την υπονόμευση της λογικής αλληλουχίας. 

Αυτή η μετάλλαξη συμβαίνει αθόρυβα και σταδιακά, από την αρχή του αιώνα μας και με την ένταση της διασποράς των ειδήσεων, αληθινών και ψευδών, ο πολίτης του 21ου αιώνα προσφέρει τον εαυτό του σε ένα εργαστήρι πολιτικών πειραματισμών και σκοπιμοτήτων. Απαιτείται μεγάλη εσωτερική ισορροπία, ψυχραιμία, φλέγμα και στοχασμός για να μην παρασυρθεί κανείς από τον καταιγισμό της καταστροφολογίας. 

Όσο περισσότερο ακατανόητος θα μοιάζει ο κόσμος, τόσο πιο ακραία θα είναι τα φαινόμενα πολιτικού τυχοδιωκτισμού. Καλούμαστε να ζήσουμε την εποχή που όλοι μαζί θα ενταφιάσουμε και ίσως νοσταλγήσουμε την πίστη στους θεσμούς, την πρόνοια και την ιεράρχηση του μεταπολεμικού κόσμου».

                                                             (Ν. Βατόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 «Βλέπουμε το «δέντρο» και χάνουμε το «δάσος». Ποιο είναι αυτό; Η συνεχής υ(α)ποχώρηση της Ελλάδας από τα Βαλκάνια και η επέλαση της Τουρκίας. Η ελληνική παρουσία πίσω από τα βόρεια σύνορά μας χρόνο με το χρόνο εξασθενεί και εμφανίζεται από αναιμική (επιχειρήσεις) έως ανύπαρκτη. Πλέον η Αθήνα ελάχιστα έως καθόλου επηρεάζει τις εξελίξεις στη βαλκανική ενδοχώρα. 

Δεν θα ήταν υπερβολή να παραδεχθούμε ότι μας υπολογίζουν όλο και λιγότερο έως καθόλου. Το ξέρουμε όλοι, συζητείται ψιθυριστά στις διπλωματικές μας αποστολές, ότι η δογματική προσήλωσή μας σε μαξιμαλιστικές θέσεις γύρω από διμερείς διαφορές, ή επιζήμιες «φιλίες» και συμμαχίες στο όνομα του ομόδοξου της θρησκευτικής πίστης, μας κατέστησε εν πολλοίς μέρος του προβλήματος. Και δυστυχώς δεν κάνουμε πολλά πράγματα για να επανορθώσουμε. 

Καθώς εμείς σαλπίζουμε υποχώρηση, ο Ερντογάν πάει τον Οκτώβριο στο Μαυροβούνιο, προγραμματίζει θεαματικό ταξίδι στα Τίρανα, τα οποία εξοπλίζει με μη επανδρωμένα αεροσκάφη και εκπαιδεύει τον στρατό τους, πουλάει όπλα στο Κόσοβο, υπογράφει συμφωνίες με τα Σκόπια, είναι (κατά Βούτσιτς) ο στρατηγικός σύμμαχος των Σέρβων και φίλος του Μπορίσοφ, με άλλα λόγια η Τουρκία είναι πανταχού παρούσα στην αυλή μας».  

                                                                       (Στ. Τζίμας-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)