ΔΕΝ εξεπλάγην καθόλου...

 

«Θα προτιμούσα να γράψω ότι εξεπλάγην (ναι, σε κυριλέ ελληνικά), αλλά δυστυχώς καμία έκπληξη δεν μου προκάλεσε η απόφαση της Συγκλήτου του Παντείου Πανεπιστημίου (της Παντείου δηλαδή) με την οποία όχι απλώς αρνούνται μετά βδελυγμίας την ιδέα να υπάρχει μια κάποια στοιχειώδης αστυνόμευση στη σχολή τους, αλλά φαίνεται και να θεωρούν τους τραμπουκισμούς και τους βανδαλισμούς, τον φασισμό ως εφαρμοσμένη νοοτροπία δηλαδή, αναπόσπαστο κομμάτι της πανεπιστημιακής ζωής.  

Κάποιοι συμπολίτες μπορεί να ισχυριστούν ότι τέτοιου είδους αποφάσεις και ανακοινώσεις είναι μάλλον προϊόντα φόβου για αντίποινα από τους τραμπούκους. Ότι οι καθηγητές τους καλοπιάνουν επειδή τους φοβούνται. Νομίζω όμως πως, η έμμεση αλλά μάλλον σαφής, προσπάθεια της Συγκλήτου του Παντείου να απλώσει πέπλο προστασίας πάνω από τους τραμπούκους και τους βανδάλους των ΑΕΙ είναι περισσότερο φόβος για την αλλαγή.

Βλέπετε, κάθε κατεστημένο ξέρει πως ο μοναδικός πραγματικός του εχθρός είναι η αλλαγή και το καθηγητικό κατεστημένο δεν είναι η εξαίρεση. Οι καθηγητές των ελληνικών ΑΕΙ που ανήκουν στο εν λόγω κατεστημένο, ξέρουν ότι τίποτα δεν έχουν να φοβούνται από τους τραμπούκους και τους βανδάλους με τους οποίους εδώ και δεκαετίες συνυπάρχουν αρμονικά. Ίσα ίσα, η διατήρηση της δράσης των τραμπούκων και των βανδάλων, εγγυάται τη διατήρηση του status quo που τους χαρίζει τη θέση ή την εξουσία ή το κύρος που απολαμβάνουν.

Αυτό που το καθηγητικό κατεστημένο τρέμει είναι κάθε αλλαγή που μπορεί να κάνει τις σχολές καλύτερες. Τρέμει την τάξη, τρέμει την αξιολόγηση, τρέμει κάθε αλλαγή που μπορεί να αποκαλύψει την ανεπάρκεια των μελών του. Κάθε αλλαγή που μπορεί να μεταβάλει το status quo. Οπότε, προτιμούν να χαϊδέψουν τους τραμπούκους και τους βανδάλους οι οποίοι με τη δράση τους εξασφαλίζουν ότι τίποτα δεν πρόκειται να αλλάξει και το καθηγητικό κατεστημένο δεν θα έχει τίποτα να φοβάται. Και μπράβο του.

Υ.Γ. – Επειδή παρατηρώ μεγάλη επιμονή από εκπροσώπους του καθηγητικού κατεστημένου στη χρήση της λέξης «αυτοδιοίκηση» νομίζω πως πρέπει σιγά-σιγά κάτι να γίνει ώστε να αρχίσουν να μαθαίνουν και τη μόνη λέξη που χαρίζει πραγματική αυτονομία: τη λέξη «αυτοχρηματοδότηση». Γιατί κάποια στιγμή οι φορολογούμενοι μπορεί να κουραστούν να χρηματοδοτούν λέσχες ελεύθερης διακίνησης τραμπουκισμών».

(Απόσπασμα άρθρου του Μ. Βουλαρίνου από την Αthensvoice)