Γκραφιτο - τουρίστες της συμφοράς...

 

«Είναι αργά το απόγευμα στην οδό Καποδιστρίου και δύο νεαροί –ο ένας ανεβασμένος σε σκάλα, ο άλλος τον κρατάει− φτιάχνουν ένα εκτρωματικό σχέδιο με σπρέι σε ένα από τα ελάχιστα σημεία της περιοχής που δεν είναι βαμμένα μέχρι τον πρώτο όροφο. Κόσμος περνάει, τους βλέπει να βάφουν και συνεχίζει την πορεία του χωρίς να δίνει καμία σημασία. 

Δεν σχηματίζεται κάποια εικόνα, δεν κάνουν τέχνη, αφήνουν απλώς το αποτύπωμά τους σε μια πόλη που έχει καταντήσει ένας απέραντος καμβάς, όπου «οποιοσδήποτε θέλει μπορεί να γράψει οτιδήποτε, όπου θέλει, ακόμα και μέρα μεσημέρι», όπως σχολιάζει ένας ηλικιωμένος κύριος που στέκεται και τους κοιτάει.   «Κάποτε, τουλάχιστον, έβλεπες στους δρόμους λίγη ομορφιά, τώρα κάνουν μόνο μουντζούρες» λέει και φεύγει κουνώντας το κεφάλι του. 

Πλησιάζω να τους ρωτήσω τι είναι αυτό που γράφουν (το σχέδιο σχηματίζει μια λέξη που δεν είναι ούτε γκραφίτι ούτε tag, είναι απλώς άσχημα, κακοσχηματισμένα γράμματα). Δεν φαίνονται παραπάνω από 20 και όταν τους ρωτάω τι ακριβώς φτιάχνουν, εκνευρίζονται. Δεν μιλούν ελληνικά. Και οι δύο είναι Γερμανοί, ο J. από τη Φρανκφούρτη (είναι 18 και φοιτητής, αρνείται να μου πει περισσότερα), ο F. από το Βερολίνο (19, δηλώνει «artist»), κι έχουν έρθει στην Αθήνα για διακοπές και για να βάψουν στους δρόμους. Αυτό που φτιάχνουν είναι, κατά τη γνώμη τους, «piece of art». 

«Γιατί να βάψετε στην Αθήνα;» τους ρωτάω. «Επειδή μπορούμε» μου λένε.   Κανένας δεν ενδιαφέρεται, βλέπεις κόσμο να βάφει όπου να 'ναι στο κέντρο της Αθήνας, ακόμα και με το φως της μέρας, και να μη διαμαρτύρεται κανείς. Έχει γεμίσει το κέντρο με ξένους που έρχονται μόνο για να βάψουν, επειδή είναι πανεύκολο. 

Αγοράζουν σπρέι και μπορούν να καταστρέψουν τα πάντα. Λίγο πιο κάτω, στην οδό Μάρνη (και 3ης Σεπτεμβρίου), δύο από τα πιο όμορφα έργα street art των τελευταίων χρόνων (το ένα ήταν η υπέροχη φάλαινα του Alex Katras) έχουν βανδαλιστεί από μια ομάδα νεαρών Γάλλων που σε μια νύχτα έβαψε βιαστικά ένα άθλιο logo, καταστρέφοντας και τα δύο».  

                                         (Απόσπασμα άρθρου του M.Hulot από τη Lifo)