Απόψεις...

 

«Τον Μάιο του 2020 οι New York Times αφιέρωσαν την πρώτη σελίδα τους, και τρεις ακόμη στο κυρίως σώμα της εφημερίδας, στους νεκρούς από τον κορωνοϊό. Χίλια από τις δεκάδες χιλιάδες θύματα απέκτησαν όνομα και λίγα ακόμη στοιχεία, επάγγελμα, αγαπημένες ασχολίες, ηλικία και τόπο διαμονής. Στην ηλεκτρονική έκδοση μπορούσε κανείς να δει φωτογραφίες μαζί με ένα σύντομο βιογραφικό. Τι ζωή είχαν οι άνθρωποι αυτοί έως ότου απέλθουν αιφνιδιαστικά και οδυνηρά από έναν άγνωστο μέχρι σήμερα ιό; 

Συνόδευσαν δε την έντυπη έκδοση με κείμενο που επισήμανε το προφανές: οι αριθμοί από μόνοι τους δεν μπορούν να αποδώσουν τον αντίκτυπο της πανδημίας στις ΗΠΑ. Ανάλογες κινήσεις έγιναν και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.Στην Ελλάδα οι νεκροί παραμένουν απρόσωποι αριθμοί. Αν εξαιρέσει κανείς ελάχιστες περιπτώσεις (η σκηνογράφος – ενδυματολόγος Ιουλία Σταυρίδου, ο γιατρός και πολιτικός Δημήτρης Κρεμαστινός, ο ιδρυτής της Βιοϊατρικής Ευάγγελος Σπανός), όλοι σχεδόν οι υπόλοιποι συνωστίζονται σε στατιστικά στοιχεία, όπως: «…Τέλος, έχουμε τόσους ακόμα καταγεγραμμένους θανάτους και τριακόσιους τόσους θανάτους συνολικά στη χώρα».

                                                        (Μ.Κατσουνάκη- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

 

«Ο αναπληρωτής υπουργός Μετανάστευσης και Ασύλου Γιώργος Κουμουτσάκος παρακολούθησε τη θεία λειτουργία στην Αγία Σοφία του Νέου Ψυχικού. Ελαβε τη Θεία Κοινωνία και φωτογραφήθηκε. Ευσεβής έναντι Θεού, ασεβής έναντι ανθρώπων. Αυτό που κατάφερε ο κ. Κουμουτσάκος είναι, στ’ αλήθεια, σπάνιο. Εκχυδάισε, διά του λαϊκισμού, το κορυφαίο των θρησκευτικών μυστηρίων. Χρησιμοποίησε την πίστη για πολιτική. Εστησε τον πάγκο του μικροπωλητή στην αυλή του Ναού. Αν είναι, πράγματι, ένθεος, θα γνωρίζει πώς αντιμετώπισε ο Ιησούς τους εμπόρους που είχαν απλώσει την πραμάτεια τους έξω από τον Ναό».

                                                              (Κ. Γιαννακίδης –protagon.gr) 

«Ποιον ακούει τελικά ο πρωθυπουργός; Τους λοιμωξιολόγους; Ή τους φίλους του; Το ερώτημα δεν θα είχε τεθεί αν δεν το ενέπνεε με ένα ξεκούδουνο ευχαριστήριο ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης.Ο θεατράνθρωπος ευχαρίστησε δημοσίως (κάθε ανάρτηση στο Facebook λογίζεται πλέον ως δημόσιος λόγος) την υπουργό Πολιτισμού, τον γενικό γραμματέα του ΥΠΠΟ και τον ίδιο τον Μητσοτάκη επειδή άφησαν ανοικτούς τους χώρους θεαμάτων «ενάντια στις εισηγήσεις όλων των υγειονομικών». Ακόμη κι αν δεν ήταν υγειονομικώς αναγκαίο το χθεσινό κλείσιμο των θεάτρων, μετά το μαρκουλάκειο ενοχοποιητικό ευχαριστήριο, ήταν πολιτικά επιβεβλημένο. Το Μαξίμου όφειλε να δείξει ότι ακούει πρώτα τους γιατρούς και μετά τους ηθοποιούς».

                                                       (Μ. Τσιντσίνης –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Αυτό είναι πολύ δύσκολο πράγμα. Πώς θα λυθεί το ασφαλιστικό σε μια χώρα που πληρώνει το 17% του ΑΕΠ της σε συντάξεις κάθε χρόνο, όπου 1,4 εργαζόμενοι συντηρούν 1 συνταξιούχο, και όπου ως το 2050 ένας στους τρεις πολίτες θα είναι ηλικίας άνω των 65; Πώς θα φτιαχτούν μεγάλες κερδοφόρες επιχειρήσεις που θα δίνουν εκατοντάδες χιλιάδες καλές, καλοπληρωμένες δουλειές, στη χώρα με το μεγαλύτερο ποσοστό αυτοαπασχολούμενων και πολύ μικρών επιχειρήσεων στην Ε.Ε.; 

Πώς θα αναπτυχθεί η εξωστρεφής, εξαγωγική επιχειρηματικότητα σε μια οικονομία που για δεκαετίες βασίζεται στις εισαγωγές και την πώληση υπηρεσιών στη μικρή εγχώρια αγορά;Είναι δύσκολο. Είναι μια ριζική αλλαγή, μια μεγάλη στροφή θα έλεγε κανείς (ας το βάλουμε και με κεφαλαία για να μοιάζει και πιο οραματικό: “Μεγάλη Στροφή”) αλλά πρέπει οπωσδήποτε να γίνει. 

Στο τέλος της δεκαετίας η περίοδος χάριτος τελειώνει, και οι ετήσιες υποχρεώσεις εκτοξεύονται στα ουράνια. Μέχρι τότε θα πρέπει το ασφαλιστικό να έχει λυθεί τα εμπόδια που στραγγαλίζουν την υγιή επιχειρηματικότητα να έχουν εξαφανιστεί και οι παραγωγικοί, εξωστρεφείς τομείς της οικονομίας να έχουν γιγαντωθεί και να καλπάζουν. Αλλιώς, όπως όλοι οι ειδικοί ξέρουν καλά, μπλέξαμε πολύ άσχημα».

                                                  (Θ. Γεωργακόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)