Πολιτικό κόστος. Πόσο ακόμη;

 «Όλοι πρέπει να έχουν αρκετά λεφτά για να ζήσουν και να μην εξαθλιώνονται, αλλά και ο εργαζόμενος πρέπει να βγάζει περισσότερα χρήματα από αυτόν που δεν εργάζεται. Το κράτος σε όλη την Ευρώπη στηρίζει τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα αφού, όπως είπε και ο πρωθυπουργός, αυτοί δέχτηκαν το μεγαλύτερο πλήγμα της πανδημίας και όχι οι του δημοσίου που δεν κατάλαβαν τίποτα. Το κράτος θα στηρίξει με κάθε τρόπο την απασχόληση ώστε να διατηρηθεί ο παραγωγικός ιστός και θα φροντίσει τους ασθενέστερους. Αυτό ναι, είναι φιλελεύθερη πολιτική με ολίγο αναγκαίο κρατικό παρεμβατισμό. 

Η «σοσιαλιστική Ελλάδα» στήριζε τις συντεχνίες και τους προμηθευτές του ευρύτερου δημόσιου τομέα και κατεδίωκε την υγιή επιχειρηματικότητα και τους εργαζόμενους σ’ αυτήν μέχρι που έσκασε. Γι’ αυτό και ανησυχεί η αντιπολίτευση. Όσο υποχωρεί ο κρατισμός, απομακρύνεται μια νέα χρεοκοπία και μειώνεται η ακτινοβολία της αριστεράς.Όμως η στήριξη της ελεύθερης οικονομίας απαιτεί μεταρρυθμίσεις στον δημόσιο τομέα. Μεταρρυθμίσεις που θα ενοχλήσουν τις συντεχνίες, αλλά πώς θα μπορούσε να γίνει αλλιώς; Με τον ΣΥΡΙΖΑ, τον πολιτικό τους εκπρόσωπο, σε ύφεση δεν έχουν μεγάλη διεισδυτική ικανότητα. 

Σύμφωνα με τις εξαγγελίες του πρωθυπουργού στη ΔΕΘ: 

Εκσυγχρονίζεται η αγορά εργασίας με βάση εισηγήσεις του διεθνούς γραφείου εργασίας κι ελπίζω να υποχωρήσει επιτέλους η μάστιγα της μαύρης εργασίας που σαρώνει τη νεολαία. Αναμορφώνεται η επικουρική ασφάλιση με την εισαγωγή του κεφαλαιοποιητικού συστήματος και γι’ αυτό μπήκε στο κυβερνητικό σχήμα ο κατάλληλος άνθρωπος, ο Πάνος Τσακλόγλου. 

Η ελληνική κοινωνία φαίνεται να απορρίπτει τον αντισυστημισμό και τον αριστερισμό, να εγκαταλείπει την ουτοπία της επιστροφής στο παρελθόν, να θέλει να ζήσει σε μια περισσότερο φιλελεύθερη και παραγωγική Ελλάδα. Αρκεί βέβαια να βλέπει χρήμα στο πορτοφόλι της και κρατική φροντίδα.Το εμβόλιο προχωράει και η πανδημία θα τελειώσει. Στην Ελλάδα η συζήτηση ακόμα περιστρέφεται γύρω από το κράτος και τις παροχές του. 

Το βασικό ερώτημα της δεκάχρονης κρίσης παραμένει αναπάντητο. Τι θα γίνει με την παραγωγή; Γιατί καλές οι επιδοτήσεις, τα ΕΣΠΑ και οι αλλαγές στο δημόσιο, αλλά τι θα γίνει με τις τράπεζες, την καινοτομία, τις επενδύσεις, το έλλειμμα στο εμπορικό ισοζύγιο; Κάπως, κάτι πρέπει να παράγουμε και να το πουλάμε για να φέρνουμε χρήμα στην Ελλάδα. 

Εκείνα τα διεθνώς εμπορεύσιμα προϊόντα θα τα φτιάξει κανείς; Πώς θα ανακόψουμε το brain drain και πώς θα φέρουμε τα άξια παιδιά μας πίσω στην πατρίδα; Γιατί δεν συζητάμε καθόλου για το πώς θα προσελκύσουμε ξένους υψηλών προσόντων να παράγουν πλούτο στη χώρα; Αλλά η συζήτηση αυτή δεν φαίνεται να είναι ελκυστική στη μεταμνημονιακή Ελλάδα. Τα αναδρομικά να ‘ναι καλά.

Νομίζω ότι η κυβέρνηση οδηγεί τη χώρα στη σωστή γενικώς κατεύθυνση με μικρά, σίγουρα και αθόρυβα βήματα σαν να φοβάται μην την ξυπνήσει. Το φάντασμα του πολιτικού κόστους δεν έχει πάψει να τη στοιχειώνει, ο φόβος επιστροφής του λαϊκισμού δεν έχει σβήσει από τα μάτια της. Το μόνο σίγουρο είναι ότι ο ελληνικός σοσιαλισμός μας τελείωσε τελείως. Μας απομένει να χτίσουμε τον ελληνικό φιλελευθερισμό. Αλλά όχι με τα λεφτά των άλλων, γιατί τέτοιος φιλελευθερισμός απλά δεν υπάρχει».

                         (Απόσπασμα άρθρου του Λ.Καστανά από  την Αthensvoice)