Απόψεις...

Καταργώντας τον «μισητό» νόμο της «Μικρής ΔΕΗ», η κυβέρνηση παρουσίασε το καλοκαίρι του 2015 ως επιτυχία της, (αφού θα απέφευγε να εκποιήσει μονάδες), μια συμφωνία με τους δανειστές για το άνοιγμα της αγοράς ηλεκτρισμού, που προέβλεπε ότι το μερίδιο της επιχείρησης στη λιανική θα συρρικνωθεί, από 90% τότε, στο 49% ως τα τέλη του 2019.   

 Αντί να βάλει στα ταμεία της 2 δισ. ευρώ, όσα υπολογιζόταν ότι θα εισέπραττε από το σχέδιο πώλησης της «Μικρής ΔΕΗ» του 2014, τώρα θα χάσει άλλα τόσα ως τα τέλη του 2019, δίχως να πάρει ούτε σεντ ως αντάλλαγμα. Αυτή είναι η περίφημη ισοδύναμη λύση που περηφανεύεται χρόνια τώρα ότι πέτυχε η κυβέρνηση για το καλό της ΔΕΗ, επιδεινώνοντας στην ουσία το ούτως ή άλλως σοβαρό ταμειακό της πρόβλημα.   

                                            

                                                               (Γ. Φιντικάκης - liberal.gr)

Η Δεξιά της Δεξιάς που αρέσει στον ΣΥΡΙΖΑ-Στον ΣΥΡΙΖΑ ελπίζουν (και παρασκηνιακώς ενθαρρύνουν) τη δημιουργία ενός κόμματος στα δεξιά της ΝΔ προκειμένου να διασπαστούν οι δυνάμεις της και, με τις διαρροές έστω και ενός όχι πολύ μεγάλου τμήματος ψηφοφόρων της, να ανακοπεί η πορεία της προς την αυτοδυναμία.

                                                                     (Γιώργος Πιέρρος)

Επομένως, δεν ήμασταν βλάχοι που ήρθε και μας ξεβλάχεψε φέρνοντάς μας το lifestyle ως άλλος Προμηθέας που έφερε τη φωτιά στους θνητούς. Ημασταν κάτι πολύ χειρότερο: οι τετράποδοι υπήκοοι των απανταχού βλάχων, τα πρόβατα. Που πήγαν για μαλλί και βγήκαν κουρεμένα.

Η τραγική ειρωνεία, είναι ότι ο Πέτρος Κωστόπουλος κατάφερε να πει πάλι το κατάλληλο πράγμα, στην κατάλληλη στιγμή: προτού προλάβουμε να του ζητήσουμε τα ρέστα από μια εποχή την οποία ακόμα ξεχρεώνουμε σε δάνεια και πιστωτικές, μας ενημέρωσε ότι μας ευεργέτησε, δίνοντάς μας ό,τι ακριβώς χρειαζόμασταν τότε. Απλώς, το τίμημα ήταν ακριβό. Και ο λογαριασμός έφτασε στο τραπέζι μας με 20 χρόνια καθυστέρηση.

                                                             

                                                                (Α.Λαζαρίδου –protagon)

Ποια επιχείρηση θέλει να επενδύσει στην Ελλάδα, όταν λείπει η ασφάλεια προγραμματισμού και δικαίου, όταν ο κρατικός διοικητικός μηχανισμός είναι αναποτελεσματικός και επιρρεπής στη δωροδοκία; Όταν οι διαγωνισμοί διαρκούν χρόνια, οικοδομικές δραστηριότητες, από χρόνια προγραμματισμένες, ακυρώνονται και οι όροι αυστηροποιούνται, επειδή κάποιος νύχτα εκφράζει επιφυλάξεις; 

Ο Τσίπρας χρειάζεται επενδύσεις, νέες θέσεις εργασίας και αυξανόμενα κρατικά έσοδα. Τα θέλει. Ταυτόχρονα, δεν θέλει να μειώσει τον κρατικό μηχανισμό, αλλά να τον αυξήσει για τους σκοπούς του και να καθυστερήσει τις διωτικοποιήσεις όσο το δυνατόν περισσότερο, μέχρι που οι επενδυτές εκνευρισμένοι να τα μαζέψουν και να φύγουν.

                                                        

                                                                  (Franfurter Allegemeine)