«Η σταδιακή «αποσύνθεση» του Ηλεκτρικού δεν είχε
συνειδητοποιηθεί πλήρως. Χρειάστηκε η Αθήνα να αποκτήσει επιτέλους ένα σύγχρονο
μετρό, για να αποκαλυφθεί η καθυστέρηση και η εγκατάλειψη του αρχαιότερου
κλάδου του. Ηταν τόσο εντυπωσιακή η διαφορά της εμπειρίας των επιβατών ανάμεσα
στα δύο μέσα, που σύντομα έγινε δημοφιλές θέμα συζήτησης όπως ο καιρός. Ολα
αυτά μέχρι το 2004. Με αφορμή τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το σύνολο των σταθμών
ανακατασκευάστηκε, ορισμένοι απέκτησαν νέα εμφάνιση, ενώ λίγα χρόνια αργότερα
ξεκίνησαν και τα έργα ανακαίνισης της ίδιας της σιδηροδρομικής υποδομής.
Και μετά ήρθε η κρίση. Η οποία περιέργως πώς επηρέασε μόνο τον
παλιό Ηλεκτρικό. Οι συρμοί του έγιναν κυριολεκτικά ξέφραγο αμπέλι, καθώς η
επιβίβαση ήταν πρακτικά ελεύθερη: είχες περισσότερες πιθανότητες να δεις καμήλα
στην Ομόνοια από το να πετύχεις ελεγκτή στα βαγόνια του. Μιλάω από προσωπική
εμπειρία.
Τα αποτελέσματα δεν άργησαν να φανούν: κλεφτρόνια, επαγγελματίες
επαίτες από άλλες βαλκανικές χώρες, άνθρωποι που δυστυχώς ζουν στον δρόμο και
διατηρούν αναπόφευκτα χαλαρές σχέσεις με την προσωπική υγιεινή εποίκισαν τον
Ηλεκτρικό. Οσοι οικτίρουν τους βανδαλισμένους από γκράφιτι συρμούς είναι μάλλον
γιατί δεν έχουν μπει ποτέ στα ίδια τα τρένα.
Μπροστά στις οσμές και στην αίσθηση
βρωμιάς και πλήρους εγκατάλειψης στο εσωτερικό, οι δημιουργικές απόπειρες των
«καλλιτεχνών του δρόμου» μοιάζουν με χαριτωμένο πταίσμα ανάξιο περαιτέρω
συζήτησης.
Αλλά δεν είναι οι μόνοι που δεν χρησιμοποιούν τον πάλαι ποτέ
Ηλεκτρικό Σιδηρόδρομο Αθηνών-Πειραιώς (ΗΣΑΠ). Η Ελλάδα είναι μία από τις λίγες
ευρωπαϊκές χώρες όπου αποκλείεται να συναντήσεις υπουργό, πολιτικό, δήμαρχο σε
μέσο μαζικής μεταφοράς. Αυτό εξηγεί σε μεγάλο βαθμό τη διακομματική σιωπή που
επικρατεί για το «σκάνδαλο» της κατάστασης στον Ηλεκτρικό».
(Απόσπασμα άρθρου του Δ.Ρηγόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου