Ποιος φοβάται τον λαϊκισμό;

​«Η επανεκλογή Ορμπαν στην Ουγγαρία, η διεθνής επιρροή του μοντέλου Πούτιν, η σουλτανική μεγαλομανία του Ερντογάν, το κακό ριάλιτι TV της παραληρηματικής προεδρίας Τραμπ: δεν ζούμε απλώς στην εποχή του λαϊκισμού, αλλά στον αστερισμό των πολιτικών τεράτων. Ο Ορμπαν επανεξελέγη με πλειοψηφία που του επιτρέπει να αλλάξει το σύνταγμα. 

Στη λίστα παραβιάσεων του φιλελεύθερου κράτους δικαίου, ο Ορμπαν τσεκάρει όλα τα κουτάκια: χειραγώγηση της Δικαιοσύνης, διώξεις αντιπάλων, στοχοποίηση οργανώσεων της κοινωνίας πολιτών και μειονοτήτων, στραγγαλισμός αντιπολιτευόμενων ΜΜΕ. Εθνικισμός, θρησκεία και ποδόσφαιρο, και όχι μόνο. O Ορμπαν υποσχέθηκε να μετατρέψει την Ουγγαρία σε ένα «αντιφιλελεύθερο κράτος» (illiberal state). Η Ουγγαρία δεν είναι ακόμη Ρωσία του Πούτιν, αλλά ο Πούτιν είναι το πρότυπο. Μιμητές η Πολωνία του Κατσίνσκι και εθνικιστές σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες.

Σε αντίθεση με άλλες χώρες που θα είχαν ίσως την πολυτέλεια εθνικολαϊκιστικών πειραματισμών, στην Ελλάδα η φιλελεύθερη δημοκρατία και το ευρωπαϊκό θεσμικό σύστημα πρέπει να είναι μονόδρομος, αν μη τι άλλο για εθνικούς λόγους. Να συνοψίσουμε:

• Μια χώρα που δεν μπορεί να ποντάρει στο δίκαιο του ισχυρού έχει μόνο να στηριχθεί στην ισχύ του (διεθνούς) δικαίου, δηλαδή της φιλελεύθερης διεθνούς τάξης.

• Μια χώρα σε επικίνδυνη γειτονιά, έχουμε ως «εθνική ασφάλιση» τη συμμετοχή στο πιο προνομιούχο διεθνές κλαμπ, χωρίς ευρωπαϊκό στρατό μεν (ακόμα) αλλά με ισχυρή παράδοση πολιτικής αλληλεγγύης προς τα κράτη-μέλη.

• Μια ελληνική οικονομία που εξαρτάται ζωτικά, υπαρξιακά, από την παραγωγική συνύπαρξη και στενή αλληλεπίδραση με την Ευρώπη. Και έχει κάθε συμφέρον στην οικονομική και πολιτική εμβάθυνση της Ευρωζώνης.

Αυτά επιτάσσουν επίσης έναν συνταγματικό πατριωτισμό, όχι φιέστες 

πατριδοκαπηλίας, αλλά ουσιαστική αγάπη για την πατρίδα. Αφαιρώντας από τους εθνικιστές το δικαίωμα να μονοπωλούν τον πατριωτισμό, που στην περίπτωσή τους (για να θυμηθούμε τον Σάμιουελ Τζόνσον) αποτελεί το ασφαλές καταφύγιο των απατεώνων.

           (Απόσπασμα άρθρου του Κ.Παγουλάτου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)