Παράλογα και... ελληνικά

«Ένα λιγότερο αναδιανεμητικό συνταξιοδοτικό σύστημα δεν είναι απαραίτητα «νεοφιλελεύθερο» όπως κι ένα πλήρως αναδιανεμητικό δεν είναι απαραίτητα «αριστερό». Κάθε μέτρο πρέπει να αξιολογείται λαμβάνοντας υπόψιν τις ειδικές και γενικές παραμέτρους του ευρύτερου πλαισίου όπου εφαρμόζεται. Και το πλαίσιο σήμερα στην Ελλάδα είναι μια οικονομία με πληθώρα ελεύθερων επαγγελματιών και αυτοαπασχολούμενων -με διαφορά οι περισσότεροι από κάθε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης- οι οποίοι βάσει φορολογικών δηλώσεων λιμοκτονούν και ταυτοχρόνως υφίστανται ακραία υπερφορολόγηση.

-Το 88% των ΕΕ δηλώνει εισοδήματα κάτω των €7.000 και καταβάλλει τις ελάχιστες διοικητικά καθορισμένες εισφορές εξασφαλίζοντας σύνταξη πολύ καλή αναλογικά με τις καταβληθείσες εισφορές.

-Το 88% των ΕΕ ζει επισήμως με λιγότερα από €350 το μήνα, αφού αφαιρεθούν το τέλος επιτηδεύματος και ο φόρος.

-Οι ΕΕ με χαμηλά εισοδήματα υφίστανται ακραία υπερφορολόγηση. Για κάθε ευρώ που κερδίζουν πάνω από τα €229 μηνιαίως επιβαρύνονται με φόρους και εισφορές τουλάχιστον 52% (εδώ κάρτα 4η & 5η).

Αυτό που κάνει, λοιπόν, το ελληνικό κράτος είναι να εξαντλεί φορολογικά τους πραγματικά φτωχούς ΕΕ στο όνομα μιας γενικευμένης και απρόσωπης φοροδιαφυγής. Αυτό είναι άδικο αλλά και αντιπαραγωγικό, επειδή η υπερφορολόγηση ευνοεί και ενθαρρύνει τη φοροδιαφυγή. Οι συντελεστές φορολογικής επιβάρυνσης για τα χαμηλότερα εισοδηματικά κλιμάκια των Ε.Ε. πρέπει να μειωθούν.

Ακόμη κι αν μειωθούν όμως, ένας ελεύθερος επαγγελματίας που εξασφαλίζει minimum αποδεκτή σύνταξη με τις ελάχιστες εισφορές, θα αντιμετωπίζει πάντα τις επιπλέον συνταξιοδοτικές εισφορές ως πρόσθετο φορολογικό βάρος και όχι ως αποταμίευση. Και το κίνητρο για φοροδιαφυγή στα πολύ χαμηλά εισοδηματικά κλιμάκια θα παραμένει μεγάλο, ακόμα και αν οι φόροι και οι εισφορές εξορθολογιστούν.

Όσο άδικο είναι για τους φτωχούς ΕΕ να αντιμετωπίζονται από τη φορολογική διοίκηση ως φοροφυγάδες, άλλο τόσο άδικο είναι –για τους ασφαλισμένους που έχουν καταβάλλει υψηλές συνταξιοδοτικές εισφορές- να αντιμετωπίζονται όλοι οι ασφαλισμένοι που έχουν καταβάλλει τις ελάχιστες εισφορές ως αναξιοπαθούντες.Καλούμαστε λοιπόν να απαντήσουμε στα εξής ερωτήματα:

-Οφείλει το κοινωνικό κράτος να ανταμείβει όσους φοροδιαφεύγουν επιστρέφοντας τους γενναιόδωρη σύνταξη, παρέχοντας ένα ακόμα κίνητρο για φοροδιαφυγή; 

Φυσικά, το κοινωνικό κράτος πρέπει να εξασφαλίζει συνθήκες αξιοπρεπούς διαβίωσης σε όλους τους ηλικιωμένους. Αλλά αυτό μπορεί να επιτυγχάνεται όχι μέσω γενναιόδωρων συνταξιοδοτικών δικαιωμάτων αλλά μέσω γενναιόδωρων προνοιακών επιδομάτων που –όπως και το εισόδημα κοινωνικής αλληλεγγύης- θα αποδίδονται με εισοδηματικά και περιουσιακά κριτήρια.

-Οφείλει το κοινωνικό κράτος να επιδοτεί γενναιόδωρα την εθνική σύνταξη του πολίτη που διαθέτει κινητή και ακίνητη περιουσία και εισοδήματα από ενοίκια και επιχειρηματικές συμμετοχές;

-Οφείλει το κράτος να είναι γενναιόδωρο έναντι των πολιτών που ούτε εισφορές εισέφεραν ούτε φόρους πλήρωσαν, αλλά έχουν περιουσία και άρα δεν έχουν ανάγκη στήριξης;

-Οφείλει το κράτος να επιδοτεί γενναιόδωρα τις συντάξεις εκείνων που διαθέτουν περιουσία, την οποία δημιούργησαν ακριβώς επειδή ποτέ δεν πλήρωσαν φόρους & εισφορές;

Όχι, δεν οφείλει. Δεν είμαστε Ελβετία να προσφέρουμε πολλά σε πολλούς αδιακρίτως. Το κοινωνικό κράτος πρέπει να είναι στοχευμένο, να κατευθύνει τους πόρους εκεί που πραγματικά υπάρχει ανάγκη.Το σύστημα των συνταξιοδοτικών παροχών μπορεί να γίνει λιγότερο αναδιανεμητικό και περισσότερο ανταποδοτικό χωρίς να γίνουν εκπτώσεις στην στήριξη των φτωχών ηλικιωμένων. Και χρειάζεται να γίνει πιο ανταποδοτικό. Χρειάζεται να ενισχυθεί η σύνδεση εισφορών και σύνταξης.

Αν η Ελλάδα θέλει πολίτες με φορολογική συνείδηση, πρέπει οι συνταξιοδοτικές εισφορές να καταγραφούν στη συνείδησή τους ως η πιο σημαντική αποταμίευση της ζωής τους.

*Τα ποσά αναφέρονται σε συντάξεις προ κρατήσεων υγειονομικής περίθαλψης (6%).

                         (Απόσπασμα άρθρου του Γ. Στρατόπουλου από το protagon)