Eπαγγελματίας... αριστερός

«Τι ωραίο να είσαι επαγγελματίας αριστερός στην μεταπολιτευτική Ελλάδα!

Να είσαι 18αρης που βράζει το αίμα σου, να ονειρεύεσαι κολεκτιβάτα, ισότητα, και κοινωνική δικαιοσύνη, να έχεις φάει (στη καλύτερη περίπτωση) μια δυο σφαλιάρες από κάποιους χουντικούς χωροφύλακες, και από τότε και μετά να τις έχεις εξαργυρώσει με μια καριέρα κυριολεκτικά στη πούδρα!

Να έχεις εξηνταρήσει δηλαδή, χωρίς να έχεις κολλήσει ούτε ένα ένσημο, και αυτές οι σφαλιάρες να σου έχουν εξασφαλίσει όχι μόνο τα προς το ζην, αλλά και πολιτικά και κοινωνικά μεγαλεία… (χώρια οι γκόμενες).

Και όσον αφορά στα κολεκτιβάτα και στη κοινωνική δικαιοσύνη που λέγαμε, αυτά μπορούν να περιμένουν, ώσπου να «ωριμάσουν» οι συνθήκες…

Ούτε πτυχία χρειάζονται, ούτε διάβασμα, ούτε καν μεροκάματο στον πραγματικό κόσμο. Τα κόμματα να είναι καλά, ο λαός να σε θαυμάζει για τους αγώνες σου, και από κει και πέρα οι ουρανοί είναι δικοί σου.

Στη χειρότερη περίπτωση παραμένεις απλά ένα επαγγελματικό κομματικό στέλεχος, οργανώνοντας διαδηλώσεις, απεργίες, και πορείες, πουλώντας ανέξοδη «επανάσταση» στο πόπολο, ενώ στη καλύτερη, εντάσσεσαι άμα λάχει σε ένα «σοσιαλιστικό» ή «ριζοσπαστικό» (χα χα) κόμμα εξουσίας (π.χ. Πασόκ ή Σύριζα) γίνεσαι βουλευτής, ευρωβουλευτής, υπουργός, επίτροπος στην ΕΕ, ότι θέλεις τέλος πάντων, πουλάς φύκια για μεταξωτές κορδέλες, κάνοντας γρηγοράδες, και πλουτίζεις για τα καλά… τόσο από εμπειρίες, όσο και από μπακαγιόκο.Τα πακέτα της κακιάς ΕΕ να είναι καλά, κι από κει παν κι άλλοι.

Χώρια οι βαρβάτοι μισθοί, αλλά και το 12% προμήθεια για το νομοθετικό σου έργο. 

Και έτσι να περνάνε τα χρόνια, να εμφανίζεσαι στα πάνελ και να κατακεραυνώνεις την κάθε κυβέρνηση, επαναλαμβάνοντας τσιτάτα πεθαμένων φιλοσόφων (που δεν τους διάβασες ποτέ), και υπερασπιζόμενος τα δίκαια του λαού που τσαλαπατάνε τα ντόπια και ξένα αφεντικά.

Έχετε προσέξει τις κατά καιρούς δηλώσεις του Κουτσούμπα; Άσχετα με την αφορμή που γίνονται, είναι μονίμως οι ίδιες, σαν να μη πέρασε μια μέρα από την δεκαετία του ’70. Είτε τις κάνει αυτός, είτε η Παπαρήγα, είτε ο Παφίλης…ένα και το αυτό. Σαν ένας δίσκος κολλημένος, σαν μια παλιά κασέτα. Οι κακοί ιμπεριαλιστές(!) και το κακό κεφάλαιο, που στοχοποιούν την εργατιά! Η οποία θα σωθεί μόνο αν βγει στους δρόμους μέσα από λαϊκούς αγώνες και πάλη… μπλα μπλα.

Το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πια ιμπεριαλιστές, που το κεφάλαιο ανήκει σε εκατομμύρια μικρομετόχους παγκοσμίως, και που η εργατιά τουλάχιστον στην Ελλάδα είναι ανύπαρκτη, δεν έχει καμιά σημασία.Χώρια που αν έβγαινε κανείς στους δρόμους επί ΕΣΣΔ θα τον έκλαιγε η μανούλα του…[...]

Και όταν μία στις τόσες, θες λόγω συγκυριών, θες λόγω κρίσης, η άφθαρτη ηθική αριστερά γίνεται κυβέρνηση, τότε αρχίζουν οι μπαρουφακισμοί, οι λαφαζανιές και οι βαλαβανισμοί. Διότι άλλο να λες ότι σου κατέβει έξω απ το χορό, και σε καθεστώς πλήρους ατιμωρησίας, και άλλο να σου δίνουν την καυτή πατάτα στο χέρι και να προσπαθείς να την … δροσίσεις.Εκεί, όσα πτυχία αστρολογίας και αν διαθέτεις, τα πράγματα σκουραίνουν απότομα. Τότε δηλαδή ξεγυμνώνεσαι για τα καλά, και αποδεικνύεις το πόσο τενεκές ξεγάνωτος είσαι… το πόσο πολιτευτάκιας, το πόσο αποκομμένος από την πραγματικότητα, το πόσο αδαής… και τίποτα παραπάνω.

Και αν έχεις (που έχεις) μπόλικα χρήματα στην άκρη (κυρίως στο εξωτερικό), που τα έβγαλες από τον αγωνιστικό συνδικαλισμό (στο δημόσιο) κυρίως, τότε είναι που δείχνεις και το πραγματικό σου μεγαλείο. Βολεύοντας ακόμη και τα μακρινά ξαδέλφια σου, την ίδια ώρα που μεθοδεύεις συσσίτια και ουρές για τους υπόλοιπους «προλετάριους».

Πάγωσε η τσιμινιέρα οριστικά… αλλά κανείς δεν το πήρε χαμπάρι…

    (Απόσπασμα άρθρου του Strange Attractor-orthografos.blogspot.gr)