Κύπρος και Ελλάδα... οι διαφορές

«Μια ενδιαφέρουσα δημοσκόπηση είδε το φως της δημοσιότητας την Κυριακή στην Κύπρο. Τα ευρήματα έρχονται να επιβεβαιώσουν πόσο διαφορετική υποδοχή είχε σε δύο ομοεθνείς και θεωρητικά συγγενείς κοινωνίες η εφαρμογή ενός μεταρρυθμιστικού αλλά σκληρού δημοσιονομικά προγράμματος προσαρμογής.

Υστερα από δύο και πλέον χρόνια μνημονίου στην Κύπρο και μόλις λίγες εβδομάδες μετά την άρση και των τελευταίων μέτρων περιορισμού διακίνησης κεφαλαίων (capital controls) που είχαν επιβληθεί τον Μάρτιο του 2013, φαίνεται πως η κοινή γνώμη της ελεύθερης Κύπρου όχι μόνο δεν τιμωρεί τον πρόεδρο Νίκο Αναστασιάδη για τη μνημονιακή του πολιτική αλλά του αναγνωρίζει τη σκληρή προσπάθεια και τον επιβραβεύει.

Πιο αναλυτικά, ο κ. Αναστασιάδης παραμένει ο πλέον δημοφιλής πολιτικός του νησιού, με 56,5% θετικές γνώμες έναντι 42,8% αρνητικών. Στη δεύτερη θέση έπεται ο πρόεδρος του κεντρώου ΔΗΚΟ, Νικόλας Παπαδόπουλος. Στην πρόθεση ψήφου, ο κεντροδεξιός ΔΗΣΥ (το κόμμα του Νίκου Αναστασιάδη) προηγείται με 22% έναντι 20,5% του ΑΚΕΛ. Και, τέλος, ως προς τη διαχείριση της οικονομικής κρίσης, το 55,4% εκτιμά ότι οι κινήσεις του κ. Αναστασιάδη είναι προς τη σωστή κατεύθυνση.

Κύπρος και Ελλάδα δεν είναι ομοειδείς περιπτώσεις (στην Κύπρο το πρόβλημα ήταν περισσότερο τραπεζικό, ενώ σε εμάς πλήρους εκτροπής των δημόσιων οικονομικών), ενώ και η ίδια η εμπειρία της κρίσης αποδείχθηκε αρκετά διαφορετική. Στην Ελλάδα η ύφεση απλώνεται σε βάθος χρόνου, ενώ για την Κύπρο το σοκ ήταν ακαριαίο, χωρίς την ελάχιστη ψυχολογική προετοιμασία: υπενθυμίζεται ότι, εκτός των capital controls, υπήρξε και κούρεμα καταθέσεων. Παρ’ όλα αυτά, και ενάντια στις πολύ «μαύρες» προγνώσεις, η Κύπρος βρίσκεται στον δρόμο της ανάκαμψης: την άνοιξη έκανε το πρώτο βήμα για την έξοδό της στις αγορές εκδίδοντας επταετές ομόλογο αξίας ενός δισεκατομμυρίου ευρώ και δεν αποκλείεται να βγει από το δικό της μνημόνιο νωρίτερα του προβλεπομένου (τέλος 2016).

Εχοντας πάντα στον νου μας τις επιμέρους διαφορές, φαίνεται πως η τραυματισμένη κυπριακή οικονομία είχε έναν επιπλέον σύμμαχο: την ίδια την κοινωνία. Στην Κύπρο είναι καλά εδραιωμένη μια κουλτούρα συνεννόησης που δεν υπάρχει στην Ελλάδα. Γι’ αυτό και οι απεργίες ήταν ελάχιστες σε σχέση με τα όσα ζήσαμε στην Αθήνα. Ενδεικτικά αναφέρω ότι τους μνημονιακούς νόμους τούς ψήφιζε στην κυπριακή Βουλή και το αριστερό ΑΚΕΛ. Επίσης, δεκαετίες Αγγλοκρατίας κληρονόμησαν μια σχετικά αυτονομημένη από τα κόμματα δημόσια διοίκηση που μπόρεσε και δούλεψε. 

Οι γενικοί διευθυντές των υπουργείων δεν αλλάζουν με κάθε κυβερνητική αλλαγή γιατί είναι δημόσιοι υπάλληλοι. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και η ζωηρή, ακόμα, μνήμη της Εισβολής του 1974. Η εμπειρία μιας πραγματικής καταστροφής έκανε τους Ελληνοκύπριους λιγότερο επιρρεπείς σε λεκτικές υπερβολές, συναισθηματισμούς ή θεωρίες συνωμοσίας και περισσότερο πρόθυμους να δουλέψουν για να φτιάξουν μια καλύτερη χώρα. Δείχνουν ότι θα πετύχουν».

                           (Άρθρο του Ρηγόπολυλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)