Απόψεις...

 

«Δεν ξέρω αν τα παιδιά που ξεχύνονταν από τα μεταγωγικά, στο έλεος του γερμανικού πυροβολικού, την ημέρα εκείνη είχαν συνείδηση ότι γράφουν Ιστορία. Για την ακρίβεια ότι συμμετείχαν με την ίδια τους τη ζωή στη διαμόρφωση αυτού που εμείς αποκαλούμε μεταπολεμικό κόσμο. Ηξεραν όμως ότι δεν πολεμούν για τη δική τους πατρίδα. Αμερικανοί, Καναδοί, Αυστραλοί, Νεοζηλανδοί δεν απειλούνταν άμεσα από τη ναζιστική Γερμανία. Κι όσο κι αν οι Βρετανοί αισθάνονταν την ανάσα του Ράιχ, δεν ήσαν υπό κατοχή. 

Και όλοι αυτοί οργάνωσαν την απόβαση στη Νορμανδία για να απελευθερώσουν από την τυραννία έθνη με τα οποία δεν είχαν καμία άλλη σχέση παρά μόνον την προσήλωσή τους στη δημοκρατία και στην ελευθερία. Η Σοβιετική Ενωση δεν συμμετείχε στην επιχείρηση. Λογικό. Οσες δυνάμεις διέθετε τις χρησιμοποιούσε για να αντισταθεί στην εισβολή των ναζί και να υπερασπισθεί την επικράτειά της. Ομως η απουσία της από την απόβαση στη Νορμανδία προγραμματίζει και τον ρόλο της στον μεταπολεμικό κόσμο. Από τη μια, ένας συνασπισμός αλληλέγγυων δυνάμεων με ηθικό πρόσημο τη δημοκρατία κι από την άλλη, μια περίκλειστη υπερδύναμη. 

Η Σοβιετική Ενωση κατέρρευσε, όμως η παρανοϊκή αυτοκρατορική αλαζονεία της παραμένει ζωντανή. Τις προάλλες ο Πούτιν προειδοποίησε τις μικρές πυκνοκατοικημένες χώρες της Ευρώπης να μην τολμήσουν να τον θίξουν. Φανταστείτε τι θα είχε γίνει αν κάποιος δυτικός ηγέτης πυρηνικής δύναμης είχε κάνει τέτοια δήλωση. Χωρίς να είμαι ιστορικός αναρωτιέμαι αν η Νορμανδία σημάδεψε την ευρωπαϊκή νοοτροπία απέναντι στην άμυνά της. Η Ευρώπη περιμένει πάντα κάποιους Αμερικανούς για να τη σώσουν. 

Εδώ που τα λέμε, στον εικοστό αιώνα η Ευρώπη προκάλεσε δύο παγκοσμίους πολέμους και χρειάστηκε η παρέμβαση της Αμερικής για να τη βγάλει από το αιματηρό αδιέξοδο. Το ζούμε σήμερα με τον πόλεμο στην Ουκρανία; Τηρουμένων όλων των αναλογιών. Η Ε.Ε. δεν έχει τη δύναμη να υπερασπισθεί ένα κράτος το οποίο έχει δεχθεί εισβολή από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς.

Ενα κράτος που μάχεται για την ανεξαρτησία του στη μεθόριο της δημοκρατίας, στα σύνορα της Δύσης με τον ανατολικό δεσποτισμό. Περιμένουμε μια νέα Νορμανδία για να σωθεί η Ουκρανία; Ας σοβαρευτούμε. Η κληρονομιά της Νορμανδίας είναι ιστορική. Τη νοσταλγούμε, την τιμάμε, όμως ας μην έχουμε ψευδαισθήσεις. Δεν μπορούμε να την ξαναζήσουμε».

                                                            (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Συμπερασματικά, αν θελήσουμε να δούμε τη μεγάλη εικόνα, θα διαπιστώσουμε πως οι φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις είναι συντριπτικά ισχυρότερες των αντιευρωπαϊκών μέσα στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Η μάχη πλέον δίνεται για το τι Ευρώπη θέλουμε και είναι μια μάχη πρωτίστως ιδεολογική, με άξονα αναφοράς κυρίως το μεταναστευτικό. Σε αυτό το θέμα επάνω δοκιμάζεται το μοντέλο της Ευρωπαϊκής Ενωσης που έκτισαν οι τρεις συστημικοί πολιτικοί σχηματισμοί και η αμφισβήτηση προέρχεται όχι από τα αριστερά τους, αλλά από τα δεξιά τους, και ουσιαστικά εδράζεται επάνω στη σύγκρουση των πολιτισμών, είτε μας αρέσει είτε όχι.

Στον σύγχρονο πόλεμο της επικοινωνίας που διεξάγεται στο Διαδίκτυο, αυτό που μετράει είναι το σύντομο και εύληπτο μήνυμα. Μέσα σε τρεις λέξεις να αναδύεται ένα πρότυπο. Το ανερχόμενο αστέρι της ευρωπαϊκής Δεξιάς, η Τζόρτζια Μελόνι, στον δρόμο προς την εξουσία, συμπύκνωσε την ταυτότητά της σε ένα τρίπτυχο: «Είμαι γυναίκα, μάνα και χριστιανή». Να μην εκπλαγούμε αν αύριο η νέα ευρωπαϊκή ταυτότητα κινηθεί επάνω σε έναν ανάλογο πολιτισμικό άξονα. Η μάχη τώρα αρχίζει».

                                                                       (Σ.Μουμτζής-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)