Απόψεις...

 

«Ως γνωστόν, ο Έλληνας έχει μια ειδική σχέση με τη φορολογία. Πρώτον, δεν αντιλαμβάνεται καν την ανάγκη που έχει το κράτος να φορολογεί, πολύ περισσότερο δεν αντιλαμβάνεται το γεγονός ότι το κράτος βρέξει-χιονίσει πρέπει να εισπράξει ένα συγκεκριμένο ποσό που αντιστοιχεί στην κάλυψη των εγχώριων και των διεθνών του υποχρεώσεων. Ο Έλληνας δεν θέλει να πληρώνει καθόλου φόρους και όταν του χρειαστούν κρατικά λεφτά απαντά «να κόψουν τον λαιμό τους να τα βρουν, γι αυτό τους έχουμε εκεί». 

Κατά τούτα λοιπόν, ο μισθωτός απαιτεί μειώσεις των δικών του φόρων, απαιτεί μειώσεις και έμμεσων φόρων, απαιτεί ολοένα και πιο αυξημένες κρατικές δαπάνες (αυξήσεις μισθών, αυξήσεις χορηγήσεων και υγεία, παιδεία, πρόνοια, καταβολή αποζημιώσεων για καταστροφές, κλπ), αλλά κουνά και με κατανόηση το κεφάλι όταν ο γείτονας του ελεύθερος επαγγελματίας διαμαρτυρηθεί διότι τον εξανάγκασαν να πληρώσει τον φόρο που του αντιστοιχεί. Αυτή η παλλαϊκή αντίληψη όμως, τελικά είναι ο ορισμός του λεφτόδεντρου.

Όπερ, όταν οι κυβερνήσεις χτυπήσουν τη φοροδιαφυγή των επαγγελματιών εισπράττουν πολιτικό κόστος, αλλά την ίδια στιγμή δεν εισπράττουν την πολιτική ευαρέσκεια των μισθωτών που θα ελαφρυνθούν από τη φορολόγηση των υπόλοιπων. Για τις κυβερνήσεις, κάθε αύξηση φορολογίας (έστω και εφαρμόζοντας φορολογική δικαιοσύνη) είναι lose-lose. 

Αν υπάρχει και πληθωρισμός, προσθέστε και τρίτο lose. Τον οποίον πληθωρισμό απληστίας, δεν τον εκτοξεύουν μόνον οι μεγάλες πολυεθνικές και αλυσίδες, αλλά και το πλήθος των μικρών επιχειρήσεων προϊόντων και υπηρεσιών, που είναι οι ελεύθεροι επαγγελματίες.Κάπως έτσι φθάνουμε στα 60 δις μαύρο χρήμα τον χρόνο, το οποίο όμως αν υπάρξει κυβέρνηση που θα προσπαθήσει να το ακουμπήσει, παθαίνει αυτά που έπαθε η δική μας στις Ευρωεκλογές».

                                                                       (Δ. Καμπουράκης-liberal.gr)

«Πέραν του γενικού προβλήματος της ελληνικής Δικαιοσύνης, το οποίο οφείλεται, μεταξύ άλλων, στη διάβρωσή της από νωθρούς δημοσίους υπαλλήλους, στο συγκεκριμένο έγκλημα τίθεται το ζήτημα της συνενοχής του οικογενειακού περιβάλλοντος. Στην περίπτωση που οι γονείς του θύματος δεν είναι νοητικά καθυστερημένοι, νομίζω ότι αδιαφόρησαν για το παιδί τους κι ότι συνέβαλαν στο φρικτό του τέλος. Τόσο η μαλθακότητα της ελληνικής Δικαιοσύνης, όσο και ο οικογενειοκρατικός αμοραλισμός αποτελούν μέρος της καθυστέρησής μας την οποία αρνούμαστε να παραδεχτούμε. 

Τα δεινά της ελληνικής επαρχίας, της ελληνικής κοινωνίας γενικά, έχουν τις ρίζες τους στη δυσπιστία, στον φθόνο και στην καχυποψία τόσο έναντι των άλλων ανθρώπων —των εκτός της οικογένειας— όσο και έναντι του «κράτους». Η κοινωνική απομόνωση, η  φτώχεια και η αδυναμία συνεργασίας για την επίλυση κοινών κοινωνικών προβλημάτων επιδεινώνουν την εσωστρέφεια στην οικογένεια τα μέλη της οποίας δικαιολογούνται, συγχωρούνται και γίνονται αποδεκτά ακόμα κι όταν διαπράττουν εγκλήματα —ιδιαίτερα αν είναι άνδρες, ή μάλλον αποκλειστικά όταν είναι άνδρες. 

Στην Ελλάδα, οι κουμπαριές καθιστούν τα άτομα μέλη της οικογένειας και αυτομάτως υπεράνω πάσης υποψίας. Προφανώς υπήρχε αρκετή οικειότητα ανάμεσα στον δράστη και στο θύμα, διότι, αν κατάλαβα καλά από το ρεπορτάζ, την ημέρα του φόνου το κοριτσάκι προσφέρθηκε να πλύνει το αυτοκίνητο του θείου επειδή είχε λερώσει από τη λασποβροχή. Ο δράστης το είχε αγοράσει από τον πατέρα του θύματος: μα εννοείται· στην Ελλάδα ανταλλάσσουμε αυτοκίνητα με τους κουμπάρους. 

Ο οικογενειακός αμοραλισμός μπορεί να επεκταθεί σε κουμπάρους, σε μπατζανάκηδες, σε νύφες και σε συννυφάδες: προσωποληψία, ευνοικοκρατία, πελατοκρατία, χατίρια, ρουσφέτια, απαξίωση νόμων —περίκλειστες κοινότητες βυθισμένες στην άγνοια. Και δικαστές που ίσως φρονούν ότι η κακοποίηση παιδιών δεν είναι ειδεχθής πράξη».

                                                                 (Σ.Τριανταφύλλου-ΑΤΗensvoice)