Απόψεις...

 «Είναι γνωστό παλαιόθεν ότι πας μη αριστερός είναι ακροδεξιός. Είναι κάτι σαν αξίωμα και για αυτόν τον λόγο στερείται σοβαρότητας. Αυτούς τους χαρακτηρισμούς που τους πιστεύουν μόνον οι ίδιοι, τους έχει διαψεύσει πολλάκις η ίδια η πραγματικότητα. 

Σήμερα το βασικό πρόβλημα της Ευρώπης είναι το μεταναστευτικό. Πρόβλημα κοινωνικό και πολιτισμικό. Εδώ επάνω δοκιμάζονται πολιτικές και χαράσσονται οι διαχωριστικές γραμμές. Η Αριστερά αντιλαμβανόμενη τις αλλαγές που γίνονται παγκοσμίως έχει ανακαλύψει πως το ιστορικό υποκείμενο της επανάστασης θα είναι οι μετανάστες. 

Η παραδοσιακή εργατική τάξη είτε απολαμβάνει πλέον τα αγαθά του καπιταλισμού είτε έχει προσχωρήσει στην αντισυστημική Δεξιά που καλύπτει καλύτερα και πιο αποτελεσματικά τα αιτήματά της. Συνεπώς η Αριστερά στην Ευρώπη έμεινε από εθνικό ακροατήριο. Για αυτό και τάσσεται εδώ και πολλά χρόνια υπέρ των ανοικτών συνόρων.Από την άλλη μεριά αυτή η άνευ ορίων μετανάστευση ήταν φυσικό να προκαλέσει αντιδράσεις και αντισυσπειρώσεις. Και όχι μόνον από τον χώρο που αποκλήθηκε «ακροδεξιά» και στον οποίον τσουβαλιάζονται η Μελόνι και η Αγιούζο με τον Γερμανό υπερασπιστή των SS. Τρικυμία εν αριστερώ κρανίω.

Η συνταγή αυτή χαλά όταν αίφνης εμφανίζονται σοσιαλιστές με θέσεις στο μεταναστευτικό πολύ πιο «ακραίες» από αυτές των ακροδεξιών. Διότι μόνον ακροδεξιός δε μπορεί να χαρακτηριστεί ο ηγέτης των Βρετανών Εργατικών και μελλοντικός πρωθυπουργός Κιρ Στόρμερ, ο οποίος δήλωσε πως μια από τις πρώτες του ενέργειες ευθύς ως αναλάβει την εξουσία θα είναι ο περιορισμός της παράνομης μετανάστευσης. 

Αλλά δεν πάει παρακάτω η πρωθυπουργός της Δανίας η Μέττε Φρεντέρικσεν, η οποία ανήκει στην αριστερή πτέρυγα του σοσιαλδημοκρατικού κόμματος. Πρωθυπουργός ούσα έλαβε αυστηρά μέτρα τόσο για την είσοδο των μεταναστών στη χώρα της όσο και για την απόδοση της δανέζικης υπηκοότητας, ενώ έχει προχωρήσει και σε απελάσεις όσων δε δικαιούνται άσυλο. Μάλιστα, την πολιτική της αντιγράφει η Σουηδία της οποίας η φυσιογνωμία έχει αλλοιωθεί από την παράνομη μετανάστευση με την εγκληματικότητα να κτυπά κόκκινο».

                                                                           (Σ.Μουμτζής- Liberal.gr)

 «Στο κέντρο της Ευρώπης, από το οποίο δεν απέχουμε και τόσο πολύ, η κατάσταση είναι προβληματική. Στη Γαλλία το κόμμα της Λεπέν πέτυχε μια συντριπτική νίκη κατά του Μακρόν. Δεκαπέντε μονάδες διαφορά τουλάχιστον. Στη Γερμανία η τρισκατάρατη AfD τερμάτισε δεύτερη μπροστά απ’ τους Σοσιαλδημοκράτες. Η Αριστερά κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την άνοδο της Ακροδεξιάς. 

Μόνον που η Ακροδεξιά δεν αποτελεί ενιαίο μέτωπο. Αλλο η Λεπέν, άλλο η Μελόνι και άλλο η AfD. Υπάρχουν συγγένειες, όπως το μεταναστευτικό και η ασφάλεια, όμως η προσπάθεια της Αριστεράς να κατασκευάσει ένα φάντασμα ολοκληρωτισμού, όπως στον Μεσοπόλεμο, δεν μπορεί παρά να πέσει στο κενό. Απλώς επιβεβαιώνει τις ιδεολογικές της εμμονές, την ανοχή της στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση και την παραβατικότητα. Οταν η σπονδυλική στήλη του ευρωπαϊκού οικοδομήματος υποφέρει από τους πόνους που της προκαλούν τα άκρα της δημοκρατίας, χρειάζεται ορθοπεδικές παρεμβάσεις».

                                                             (Τ.Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)