Διάλεξε...

 

«Όπως πάμε. Και εκτός από πανεπιστημιακή αστυνομία, προτείνω να θεσπιστούν οι εξής φορείς: αστυνομικό σώμα που θα εποπτεύει και θα ελέγχει τις πρόβες των θεατρικών σκηνών. Αστυνομικό σώμα που θα εποπτεύει και θα ελέγχει τα πάντα στα παρασκήνια των ηθοποιών. Το ίδιο και στις πρόβες των ορχηστρών. Το ίδιο και ακόμα πιο ενδελεχώς και αυστηρώς στα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών και τηλεοπτικών σειρών.

Άσε που για καλύτερα, άριστα αποτελέσματα, προτείνω άπαντες οι καλλιτέχνες και λοιποί συντελεστές και παράγοντες θεάτρου, κινηματογράφου, τηλεόρασης, μουσικής και εικαστικών να καλωδιωθούν με microchips. Ώστε με την παραμικρή παρενόχληση να φωτογραφίζεται και στη στιγμή να μπαγλαρώνεται ο ένοχος και αμέσως στην εισαγγελική αρχή!

Αυτές οι σουρεαλιστικές σκέψεις προέκυψαν στη φαντασία μου μόλις διάβασα και έμαθα περί κώδικα δεοντολογίας που πρόκειται να θεσπιστεί από το υπουργείο Πολιτισμού. Ως αντίδραση, φυσικά, στις δεκάδες καταγγελίες, κυρίως ηθοποιών που, όπως λένε, κακοποιήθηκαν από αυταρχικούς, βάναυσους σκηνοθέτες θεάτρου και κινηματογράφου. 

Πού καταλήγουν όλα αυτά; Όπως στα πανεπιστήμια. Αφού η φοιτητική κοινότητα αδυνατεί να προστατεύσει τα του οίκου της. Αφού οι πρυτανικές αρχές σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Ε, τότε, μία η λύση. Να παραδώσουμε τα κλειδιά του σπιτιού μας στον Μιχάλη Χρυσοχοΐδη. Πού καταλήγει αυτή η λογική; Όλοι αυτοί εκλαμβάνονται ως ανήλικοι. Παιδιά. Νήπια. Οι αυριανοί επιστήμονες. Μαζί με τους εκπροσώπους της ακαδημαϊκής κοινότητας. Ανώριμοι, ανήλικοι, μικρά παιδιά.

Το ίδιο ισχύει και στην περίπτωση θεάτρου και κινηματογράφου. Ηθοποιοί δίχως στοιχειώδη νοημοσύνη αυτοπροστασίας. Παλιμπαιδισμός στη νιοστή. Όπως στο νηπιαγωγείο. Κυρία, κυρία, ο Λάκης με πείραξε. Κυρία, κυρία, ο Δημητράκης με χαστούκισε. Κάπως έτσι. Υπό συνθήκες στοιχειώδους ωριμότητας και στοιχειώδους σοβαρότητας, η σχέση ανάμεσα σε καλλιτέχνες είναι υπόθεση προσωπική. Αφορά τις επιλογές μου. Τις αντοχές μου. Το ήθος και τα όριά μου. Μέχρι εκεί. Ε, όχι και να υποστώ προσβολές, χειροδικίες και κακίες μόνο και μόνο για να παίξω σε παράσταση με σκηνοθέτη κάποιο μεγάλο όνομα. 

Μέχρι εκεί η ανεκτικότητά μου! Όποιος τολμήσει να αγγίξει έστω και μία τρίχα από τα μαλλιά μου θα διαπομπευτεί στη στιγμή. Αμέσως θα φύγω. Με κάθε κόστος. Εδώ και τώρα θα τον καταγγείλω στα αρμόδια όργανα. Και στην εισαγγελία και στο σωματείο μου. Θα τον μηνύσω και θα απαιτήσω να με αποζημιώσει και ηθικά και χρηματικά. Αμάν πια! Κάθε πράξη, κάθε επιλογή, κάθε δραστηριότητα εμπεριέχουν και το κόστος τους. Τίποτα δεν σου προσφέρεται έτσι για την ψυχή της μάνας σου. Δεκάρα τσακιστή. 

Αποφάσισες να συνεργαστείς με τον -φέρ’ ειπείν- Γιώργο Κιμούλη; Ας πρόσεχες. Αποφάσισες να εμφανιστείς ενώπιον του -φέρ’ ειπείν- κινηματογραφικού σκηνοθέτη Κώστα Ζάπα; Ας είχες λάβει τα μέτρα σου. Δεν μπορεί. Κάτι θα άκουσες. Η πιάτσα βοά. Δεν είσαι δα και τρόφιμος βρεφονηπιακού σταθμού. Για όνομα του Θεού! Το ταγκό χορεύεται από δύο. Στοιχειώδες. Και αφού πρώτα το χόρεψες. Χωρίς να βγάλεις κιχ. Και αφού τα χρόνια πέρασαν. Και αφού πρώτα η Σοφία Μπεκατώρου άνοιξε το στόμα της. Τότε και μόνο τότε θυμήθηκες κι εσύ. 

Γιατί, παιδάκι μου; Γιατί, κορίτσι μου, δεν αντέδρασες εκείνη τη στιγμή; Μπας και θυσίασες τις αντοχές σου και την ανεκτικότητά σου στον βωμό της καλλιτεχνικής σου καταξίωσης; Ε, τότε, μη ζητάς τα ρέστα. Στοιχειώδης ωριμότητα. Ιδιαίτερα από άτομα που υπηρετούν την Τέχνη. Δύο οι επιλογές. Με την προσωπική, ατομική ευθύνη του καθενός. Είτε να τα υποστείς. Να τα καταπιείς. Είτε εκείνη την ίδια στιγμή να αποδράσεις, να καταγγείλεις και τον αυταρχικό, τον υπερόπτη και βίαιο σκηνοθέτη να διαπομπεύσεις.

Μα καλά. Δεν έχεις διαβάσει τη γνωστή προειδοποίηση όλων των καταστημάτων προς όλους τους πελάτες; Μετά την απομάκρυνση εκ του ταμείου ουδέν λάθος αναγνωρίζεται. Εμ με τον Κιμούλη, εμ εναντίον του Κιμούλη, δεν γίνεται. Διάλεξε. Αλλά εδώ είναι Ελλάντα. Τουτέστιν, απέραντος και ασυγκράτητος παλιμπαιδισμός!»

                                            (Άρθρο του Δ. Δανίκα από το «Πρώτο Θέμα»)