«Η πλατεία Aγίου Γεωργίου στην Κυψέλη είναι μία από τις πιο
ζωντανές της Αθήνας. Ακόμη και στα χρόνια της οικονομικής κρίσης ήταν η
εξαίρεση στην περιρρέουσα μουντή ατμόσφαιρα. Δεν ήταν μόνο τα εστιατόρια που
δεν έπαψαν να λειτουργούν. Ηταν και τα πιτσιρίκια που δεν έπαψαν να παίζουν,
ακόμη και στα χρόνια που τα είχαν αποκλείσει από το Πεδίον του Αρεως. Καμία
σχέση όχι μόνο με τη γύρω περιοχή, αλλά και με τη σκοτεινιά που σε άρπαζε από
τον λαιμό στο κέντρο της Αθήνας. Ας μην παραλείψω και την εκκλησία και τις
υπέροχες τοιχογραφίες του Κόντογλου. Ενας πολιτισμένος τόπος.
Εδώ και μερικές εβδομάδες η πλατεία υφίσταται ένα είδος εισβολής. Επαγγελματίες της αγανάκτησης, σουλατσαδόροι του μπάχαλου και τα διάφορα αποβλακωμένα ξεφτίδια που σέρνουν στην ουρά τους, την καταλαμβάνουν με μόνο στόχο να ακυρώσουν τη ζωή της και να επιβάλουν τον δικό τους νόμο. Ποιος είναι ο νόμος τους φάνηκε προχθές. Κάποιος τηλεφώνησε στην αστυνομία ότι κινδυνεύει, αστυνομικοί έσπευσαν να τον βοηθήσουν και βρέθηκαν αντιμέτωποι με καμιά διακοσαριά άτομα που τους επιτέθηκαν.
Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι «κάποιοι» οργανώνουν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Κυψέλης τα νέα Εξάρχεια της Αθήνας. Προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε η πλατεία να γίνει άβατο για την αστυνομία. Κατ’ αρχάς, να επισημάνω ότι αυτοί οι «κάποιοι» δεν επιλέγουν την περιφέρεια για να στήσουν το παρακράτος τους. Επιλέγουν σημεία στο κέντρο της πόλης, όπου ακόμη λειτουργούν τα υπολείμματα της πάλαι ποτέ αστικής ζωής. Πριν χρόνια ήταν η πλατεία Εξαρχείων. Τώρα είναι η πλατεία Αγίου Γεωργίου; Με την ίδια λογική που τα θύματα των ναρκεμπόρων σέρνονται στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Η Αθήνα έχει μια συσσωρευμένη πείρα απαξίωσης και καταστροφής. Δεν την είχε όταν καταστρέφονταν τα Εξάρχεια. Τότε, διάφοροι μιλούσαν για την αφροσύνη ή τον θυμό των νέων παιδιών. Τώρα ξέρουμε ότι όλα αυτά είναι οι εκπτώσεις της πραγματικότητας που μας προσφέρει η δημοκρατικά μοιρασμένη υποκρισία.
Η Αθήνα ήταν και παραμένει ανοχύρωτη πόλη. Και μια ανοχύρωτη πόλη φτάνουν πέντε παλιάνθρωποι για να τη διαλύσουν. Δεν χρειάζονται μεγαλόπνοα σχέδια.Τη ζωή στην Αθήνα δεν μπορεί να την αποκαταστήσει ούτε η αστυνομία μόνη της, ούτε ο δήμος, ούτε το υπουργείο Πολιτισμού.
Χρειάζεται κεντρικός σχεδιασμός. Εδώ θα φανεί η χρησιμότητα του επιτελικού κράτους, όπως φάνηκε στον Εβρο και στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Εδώ και μέρες η αστυνομία προσπαθεί να απωθήσει τους ταλαίπωρους ναρκομανείς από τον δρόμο όπου κατοικώ. Προχθές τα μεσάνυχτα τα κατάφεραν. Μισή ώρα μετά όμως ήρθε το βανάκι του ΚΕΘΕΑ και συγκεντρώθηκαν ξανά».
Εδώ και μερικές εβδομάδες η πλατεία υφίσταται ένα είδος εισβολής. Επαγγελματίες της αγανάκτησης, σουλατσαδόροι του μπάχαλου και τα διάφορα αποβλακωμένα ξεφτίδια που σέρνουν στην ουρά τους, την καταλαμβάνουν με μόνο στόχο να ακυρώσουν τη ζωή της και να επιβάλουν τον δικό τους νόμο. Ποιος είναι ο νόμος τους φάνηκε προχθές. Κάποιος τηλεφώνησε στην αστυνομία ότι κινδυνεύει, αστυνομικοί έσπευσαν να τον βοηθήσουν και βρέθηκαν αντιμέτωποι με καμιά διακοσαριά άτομα που τους επιτέθηκαν.
Αυτό σημαίνει πολύ απλά ότι «κάποιοι» οργανώνουν στην πλατεία Αγίου Γεωργίου της Κυψέλης τα νέα Εξάρχεια της Αθήνας. Προσπαθούν να δημιουργήσουν τις συνθήκες ώστε η πλατεία να γίνει άβατο για την αστυνομία. Κατ’ αρχάς, να επισημάνω ότι αυτοί οι «κάποιοι» δεν επιλέγουν την περιφέρεια για να στήσουν το παρακράτος τους. Επιλέγουν σημεία στο κέντρο της πόλης, όπου ακόμη λειτουργούν τα υπολείμματα της πάλαι ποτέ αστικής ζωής. Πριν χρόνια ήταν η πλατεία Εξαρχείων. Τώρα είναι η πλατεία Αγίου Γεωργίου; Με την ίδια λογική που τα θύματα των ναρκεμπόρων σέρνονται στο κέντρο της πρωτεύουσας.
Η Αθήνα έχει μια συσσωρευμένη πείρα απαξίωσης και καταστροφής. Δεν την είχε όταν καταστρέφονταν τα Εξάρχεια. Τότε, διάφοροι μιλούσαν για την αφροσύνη ή τον θυμό των νέων παιδιών. Τώρα ξέρουμε ότι όλα αυτά είναι οι εκπτώσεις της πραγματικότητας που μας προσφέρει η δημοκρατικά μοιρασμένη υποκρισία.
Η Αθήνα ήταν και παραμένει ανοχύρωτη πόλη. Και μια ανοχύρωτη πόλη φτάνουν πέντε παλιάνθρωποι για να τη διαλύσουν. Δεν χρειάζονται μεγαλόπνοα σχέδια.Τη ζωή στην Αθήνα δεν μπορεί να την αποκαταστήσει ούτε η αστυνομία μόνη της, ούτε ο δήμος, ούτε το υπουργείο Πολιτισμού.
Χρειάζεται κεντρικός σχεδιασμός. Εδώ θα φανεί η χρησιμότητα του επιτελικού κράτους, όπως φάνηκε στον Εβρο και στην αντιμετώπιση της πανδημίας. Εδώ και μέρες η αστυνομία προσπαθεί να απωθήσει τους ταλαίπωρους ναρκομανείς από τον δρόμο όπου κατοικώ. Προχθές τα μεσάνυχτα τα κατάφεραν. Μισή ώρα μετά όμως ήρθε το βανάκι του ΚΕΘΕΑ και συγκεντρώθηκαν ξανά».
(Αρθρο του Τ.Θεοδωρόπουλου από την ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου