Περί δικαιοσύνης...

«Παραμένει ένα πρόβλημα ουσίας, ένα πρόβλημα που τραυματίζει ουσιαστικά το αίσθημα δικαίου, ένα πρόβλημα δημοκρατικής νομιμοποίησης. Γιατί δεν πρέπει να ξεχνάμε, πως το δικαστήριο, και πολύ περισσότερο το ποινικό δικαστήριο, είναι τόπος Δημοκρατίας. Το σώμα των ένορκων απαρτίζεται από πολίτες που βρίσκονται εκεί κατόπιν κλήρωσης. Είναι το μοναδικό κληρωτό αξίωμα στην σημερινή δημοκρατία, αν και το πάμε λίγο ανάποδα ως προς την κλασική, όπου τα εγκλήματα, όπως οι φόνοι, δικάζονταν από τον αριστοκρατικής προέλευσης Άρειο Πάγο.

Το πρόβλημα λοιπόν που υπάρχει, δεν βρίσκεται τόσο στον πραγματικό χρόνο που εκτίουν τελικά οι κάθε λογής εγκληματίες στη φυλακή. Εκείνο που, κατά την ταπεινή μου γνώμη, τραυματίζει πολύ περισσότερο το αίσθημα δικαίου, το γόητρο της δικαιοσύνης και της συντεταγμένης Πολιτείας, την ίδια τη Δημοκρατία μας τελικά, είναι το γεγονός ότι η ποινή που ανακοινώνει τελεσίδικα, δηλαδή αφού έχει κρίνει στον ανώτατο βαθμό της μια υπόθεση, ένα δικαστήριο, δεν είναι τελικά η πραγματική.Ισόβια και 15 χρόνια ήταν η ποινή που πρωτόδικα έκρινε ομόφωνα το δικαστήριο για τους βιαστές και τους δολοφόνους της Ελένης Τοπαλούδη. 

Προφανέστατα θα υπάρξει έφεση, ίσως φτάσει και στον Άρειο Πάγο. Λαμπρά ως εδώ. Έτσι πρέπει να γίνεται. Αλλά τα ισόβια ανακοινώνονται μεν, όμως στην πραγματικότητα σημαίνουν τα 25 χρόνια. 20 φορές ισόβια αν φάει κάποιος για 20 φόνους, αποκλείεται να μείνει στη φυλακή για διάστημα μεγαλύτερο των 25 ετών. Αλλά ούτε και αυτά τα 25 χρόνια θεωρούνται δεδομένα, γιατί αν, αν, αν, μπορεί να βγει και πολύ νωρίτερα.Όλη αυτή η κατάσταση μπορεί να είναι δικαιολογημένη, και νομικά τεκμηριωμένη, δεν είμαι σε θέση να το γνωρίζω. Αφήνω στην άκρη τα όσα προβλέπει ο νέος Ποινικός Κώδικας καθώς και ο νόμος Παρασκευοπούλου. Μιλάω για πράγματα που ίσχυαν πριν και που ισχύουν και τώρα.

Μία ουσιαστική αναμόρφωση του δικαίου μας θα είναι εκείνη η οποία, με μόνη ίσως εξαίρεση την την ανήκεστο βλάβη υγείας, θα προβλέπει τα χρόνια στα οποία θα καταδικάζεται κάποιος στο δικαστήριο να είναι και τα χρόνια που θα εκτίει πραγματικά. Δεν γνωρίζω αν πρέπει, το μέγιστο του χρόνου που μπορεί να εκτίσει ένας άνθρωπος στη φυλακή να είναι 25 χρόνια, ανεξάρτητα από το τι έχει κάνει. Κατά τη γνώμη μου, σαφώς υπάρχουν περιπτώσεις που τα ισόβια πρέπει να είναι πραγματικά ισόβια. Αλλά δεν είναι αυτό το ζήτημα και πάλι. 

Το ζήτημα είναι αν καταδικάζεται κάποιος 25 χρόνια φυλάκιση να εκτίει 25 χρόνια. Αν καταδικάζεται σε 8 να εκτίει 8. Μιλάω πάντα για την τελεσίδικη ποινή. Το να καταδικάζεται κάποιος σε 400 χρόνια (!) φυλάκισης και να βγαίνει στα 8 ή σε 52 χρόνια και να βγαίνει στα 6, πληγώνει το αίσθημα δικαίου, προσβάλει την ίδια τη Δημοκρατία και εν τέλει δυσχεραίνει το έργο των δικαστών, των εισαγγελέων ακόμη και των αστυνομικών. 

Γιατί, αλήθεια, ποιός ο λόγος πχ να ρισκάρει ένας αστυνομικός τη ζωή του, για τα 800 € που παίρνει, συλλαμβάνοντας και οδηγώντας ενώπιον του δικαστηρίου έναν μεγαλέμπορο ναρκωτικών, τη στιγμή που εκείνος, ανεξάρτητα από την ποινή την οποία θα καταδικαστεί, πολύ εύκολα, υπάρχει πιθανότητα να ανακτήσει την ελευθερία του;»

                                                                     Ο κυρ-Νώντας, ο Έφορος

                                                                                  

                                                                              (Idiotες- F/B)