Εγκλήματα...

 

«Εγκλήματα για ασήμαντη αφορμή. Από ανθρώπους που αισθάνονται θιγμένοι, οργισμένοι και συμπεριφέρονται επιθετικά επειδή τους είπες μια κουβέντα ή τους κοίταξες κάπως. Επειδή ήθελες να μπεις καθυστερημένα στο πλοίο που αυτοί διαχειρίζονταν. Επειδή υποστηρίζεις διαφορετική ομάδα, επειδή τους προσπέρασες στον δρόμο ή τους πήρες τη θέση στην ουρά. 

Και σαν να μην έφταναν τα εγκλήματα που σου μαυρίζουν την ψυχή, είσαι υποχρεωμένος να διαβάζεις αναλύσεις και ανακοινώσεις, όπως αυτή της ΠΝΟ, που προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, πάντοτε από δήθεν ταξική σκοπιά.  

Για την απάνθρωπη βιομηχανική κοινωνία του κέρδους που παράγει κτήνη, για την εξουσία που σκοτώνει τα παιδιά μας, για το κράτος που δολοφονεί, για κάποιο νεφελώδες σύστημα που πάντα φταίει και δεν συμμαζεύεται. 

Γκώσαμε στην ανάλυση. Και όμως οι άνθρωποι δεν είναι εξ ορισμού και από τη φύση τους καλοί και αγαθοί. Και η εκπαίδευση ή η θρησκεία δεν εξημερώνουν πάντα. Υπάρχουν και κακοί και βίαιοι και μοχθηροί. Υπάρχουν κι αυτοί που ξεκινούν την ημέρα τους και ψάχνουν να τσαμπουκαλευτούν, να πλακωθούν, να δείρουν και γιατί όχι να σκοτώσουν. 

Δεν είναι ανάγκη να το ψάχνουν συνειδητά, απλώς μπορεί να τους προκύψει. Γιατί δεν σηκώνουν μύγα στο σπαθί τους. Γιατί αισθάνονται αδικημένοι και κάποιος τους φταίει και θέλουν να ξεσπάσουν. Γιατί αισθάνονται να ψηλώνουν όταν χτυπούν και μάλιστα τον αδύναμο. Γιατί τρέφονται από τη βία. Γιατί αισθάνονται αδικημένοι και η βία επί δικαίων και αδίκων τους «δικαιώνει».

Έχει τύχει να παρακολουθήσω παιδιά, εφήβους, μαθητές, χούλιγκανς μιας ομάδας να την πέφτουν επί ενός «αντιπάλου». Να τον ρίχνουν κάτω και να τον κλοτσούν κυρίως στα γεννητικά όργανα και στο κεφάλι. Φυσικά και έχουν συναίσθηση ότι αυτό που κάνουν είναι επικίνδυνο και μπορεί να αποβεί μοιραίο για το θύμα τους. Και όμως αν τους αφήσεις δεν θα σταματήσουν. Ξέρουν ότι η πράξη τους δεν έχει τίποτα το ηρωικό, δεν είναι κάποια μαγκιά. Δεν έχουν κανένα προηγούμενο με το θύμα, απλώς φοράει φανέλα αντίπαλης και μισητής γι’ αυτούς ομάδας. Δεν τους το ζήτησε κανείς και δεν υπηρετούν κάποιο συμβόλαιο. Απλώς θέλουν να προκαλέσουν πόνο και βλάβη. Να σακατέψουν τον άλλο, τον διαφορετικό, τον ξένο.

Αν κάτι είναι σίγουρο σε όλη αυτήν τη θλιβερή ιστορία της βίας, είναι ότι ο καθένας μας έχει υποχρέωση να προστατεύει τη ζωή και τη σωματική του ακεραιότητα. Και όταν βλέπει το κακό με βήμα γοργό να πλησιάζει, να φεύγει. Να τρέχει, να εξαφανίζεται. Να δίνει τόπο στην οργή. Διότι ποτέ δεν ξέρεις ποιον έχεις απέναντί σου και μέχρι πού αυτός μπορεί να φτάσει. Ας σε πουν δειλό, αρκεί να μείνεις ζωντανός. Η μάνα του φευγάτου δεν έκλαψε ποτέ. Μην το ξεχνάτε. Να φροντίζετε τον εαυτό σας. Μείνετε ζωντανοί».

                          (Απόσπασμα άρθρου του Λ. Καστανά από την ATHensvoice)