Απόψεις...

 

«Είμαστε σε έναν καινούργιο «πόλεμο» και αν δεν το πάρουμε χαμπάρι, η ίδια η επιβίωση της χώρας θα είναι αμφίβολη. Ή θα σοβαρευτούμε ή θα βουλιάξουμε. Είναι η ώρα να βάλουμε όλοι μας τον εγωισμό μας στην άκρη. Πρώτος ο πρωθυπουργός. Το 41% δεν ήταν εντολή να τοποθετήσει όποιον ήθελε όπου να ‘ναι, να βάλει λάιτ πολιτικούς σε κρίσιμα πόστα. Αν δεν μπορούσε να βρει στον πάγκο του ή στο Κοινοβούλιο, ας διάλεγε από τον εθνικό πάγκο, πέρα από κομματικές ή προσωπικές προτιμήσεις. Αλλά ακόμη και οι υπουργοί που δείχνουν να λιώνουν –καθώς τα δίνουν όλα βέβαια οι άνθρωποι– θα έπρεπε να ξεπεράσουν τον εγωισμό τους και να καταλάβουν ότι δεν μπορούν να τα βγάλουν πέρα με όσα αντιμετωπίζουμε. 

Εχει φτάσει η ώρα να σοβαρευτούμε σαν χώρα και να σπάσουμε αυγά. Εχει επίσης έλθει η ώρα της μηδενικής ανοχής στη διαφθορά και στην κακοδιαχείριση. Τον εγωισμό μας πρέπει όλοι μας να τον βάλουμε στην άκρη. Και εμείς οι ψηφοφόροι. Να καταλάβουμε πόσο αυτοκτονικές, ηλίθιες, είναι συχνά οι επιλογές μας. Που ψηφίζουμε για βουλευτές, περιφερειάρχες, δημάρχους ανθρώπους που είναι τέλειοι στα πανηγύρια, στα βαφτίσια μας και στις σέλφι, αλλά ανίκανοι και εξαφανισμένοι όταν γίνεται η στραβή. Δικό μας είναι το λάθος, εμείς τους ψηφίζουμε χωρίς να ρωτάμε «τι έχεις κάνει στη ζωή σου; Εχεις δουλέψει ποτέ σε κανονική δουλειά, έχεις νιώσει τον κίνδυνο της απόλυσης;».

                                                              (Αλ.Παπαχελάς- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Οι περισσότεροι από τους αποκλεισμένους είναι άνθρωποι μεγάλης ή προχωρημένης ηλικίας. Θεωρείται σχεδόν φυσιολογικό. Ο ηλικιωμένος δύσκολα εγκαταλείπει το σπίτι του, όπως και ο αγρότης δύσκολα εγκαταλείπει το χωράφι του ή τα ζωντανά του. Μ’ αυτά έχει δέσει τη ζωή του, ένα δέσιμο ψυχολογικό που είναι υπέρτερο οποιουδήποτε οικονομικού συμφέροντος. Και κανείς νεότερος δεν εγκαταλείπει τους γονείς ή τους παππούδες του για να σωθεί ο ίδιος. 

Η απάντηση είναι ότι ο αγροτικός πληθυσμός της χώρας είναι γερασμένος. Οι νεότεροι απλώς δεν ήσαν εκεί, πλην εξαιρέσεων εννοείται.Ο Θεσσαλικός Κάμπος και η Καρδίτσα είναι το κέντρο της ελάχιστης πρωτογενούς παραγωγής που έχει απομείνει στη χώρα. Με τις πλημμύρες δεν καταστράφηκε η παραγωγή. Καταστράφηκαν οι προϋποθέσεις της παραγωγής, τα ίδια τα χωράφια. Ακουσα κάπου ότι χρειάζονται τουλάχιστον έξι χρόνια για να αποκατασταθούν. 

Οταν είσαι εξηντάρης, ή και πενηντάρης με ποια διάθεση και ποιο κουράγιο θα δουλέψεις περιμένοντας τον έκτο χρόνο; Η ήδη παραμελημένη αγροτική παραγωγή με τις πλημμύρες δέχθηκε τη χαριστική βολή. Και αυτήν τη βλάβη καμιά κρατική παρέμβαση και καμιά χρηματική αρωγή, όσο γενναία κι αν είναι, δεν μπορεί να τη θεραπεύσει».

                                                         (Τ. Θεοδωρόπουλος –ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Οσοι κατοικούµε στα νότια προάστια, το ξέρουμε: αποφεύγουμε να κινηθούμε στη λεωφόρο Ποσειδώνος, πλέον και στη Βουλιαγμένης, τη νύχτα, ειδικά Παρασκευή και Σάββατο. Κι αν οδηγήσουμε, το κάνουμε με τα μάτια κολλημένα στον δρόμο, το πόδι έτοιμο να πατήσει φρένο, τα νεύρα τεντωμένα. Αυτό συμβαίνει επειδή φοβόμαστε για τη ζωή μας και τη ζωή των άλλων. Επειδή εδώ μαίνεται ένας πολύχρονος, άσκοπος αλλά πολύνεκρος «πόλεμος» με θύματα κυρίως νέα παιδιά.  Κι αφού το ξέρουμε εμείς, οι χιλιάδες κάτοικοι της Γλυφάδας, της Βούλας, της Βάρκιζας, της Βουλιαγμένης, το ξέρει και η πολιτεία. Το ξέρει η Τροχαία, που διαθέτει σίγουρα τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. 

Τόσα χρόνια και ποτέ δεν συνήθισα τις σειρήνες των ασθενοφόρων που πηγαινοέρχονται στην παραλιακή. Τις ξέχασα την περίοδο της πανδημίας, όταν λόγω της απαγόρευσης κυκλοφορίας υπήρξε σημαντική μείωση των τροχαίων, όπως επιβεβαιώνουν τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ. 

Τι θα κάνει η Τροχαία γι’ αυτό; Προς το παρόν, οι πρώην συμμαθητές ενός 19χρονου αγοριού από σχολείο της Βούλας, θα πάνε σήμερα στην κηδεία του φίλου τους που σκοτώθηκε πριν από τέσσερις μέρες σε «μια ακόμη τραγωδία στην παραλιακή», όπως γράφει ο Τύπος, ενώ η συνοδηγός –συνομήλικη– παλεύει σε κάποιο νοσοκομείο για τη ζωή της».

                                                                     (Μ.Βασιλειάδου- protagon.gr)