Απόψεις...

 

 «Εκφράσεις όπως «αυτή την κοινωνία φτιάξαμε», «καταρρέει η κοινωνία», «είναι ευθύνη μας αυτό που έγινε», «είμαστε όλοι δολοφόνοι» κ.λπ. μπορεί να ικανοποιούν την ανάγκη για αυτοθυματοποίηση, εκείνων που τις χρησιμοποιούν, απέχουν, παρόλα αυτά, πόρρω από την αλήθεια. 

Στην ανθρώπινη κοινωνία υπάρχει και το καλό και το κακό. Συνυπάρχουν οι καλοί και αγαθοί με τους κακούς και μοχθηρούς. Είναι μία συνύπαρξη πολλών χιλιάδων χρόνων και δεν βλέπω κανέναν λόγο να μην συνεχιστεί και άλλα τόσα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι, θα υπάρχουν εγκλήματα, θα υπάρχουν και τιμωρίες. Η γενίκευση της ευθύνης για αποτρόπαιες πράξεις, όπως η δολοφονία, δεν εξυπηρετεί σε τίποτα. Αν φταίνε όλοι, τότε δεν φταίει κανείς. Κι αν δεν φταίει κανείς, τότε ποιος θα τιμωρηθεί; Ακούγεται λογικό; 

Από που και ως που φταίει ένας απλός άνθρωπος για την κτηνωδία που διαπράττει κάποιος άλλος; Πόσο ένοχος μπορεί να είναι ένας άνθρωπος για το έγκλημα κάποιου άλλου; Υπάρχει συλλογική ευθύνη και ενοχή στον πολιτισμό μας; Εξάλλου, μία από τις σημαντικότερες αρμοδιότητες της δικαιοσύνης στον δυτικό πολιτισμό είναι η εξατομικευμένη απόδοση ευθυνών για κάθε παράνομη πράξη. 

Το επιχείρημα «όλοι φταίμε για την κοινωνία που θα παραδώσουμε στα παιδιά μας», μπορεί να είναι βολικό, αλλά είναι επικίνδυνο. Καλλιεργεί μια αίσθηση συλλογικής ενοχής, μα ταυτόχρονα διαγράφει πλήθος θετικών προσπαθειών, επιτευγμάτων και κατακτήσεων. 

Αν τα παραπάνω, συνδυαστούν και με μία χιλιαστικού χαρακτήρα εσχατολογική προσέγγιση της ιστορίας ως πρελούδιο για την επικείμενη κατάρρευση του παγκόσμιου καπιταλισμού λόγω εγγενών ηθικών ελλειμμάτων, η απόσταση από την παράνοια απέχει λίγα χιλιοστά. Για το συγκεκριμένο έγκλημα στο λιμάνι του Πειραιά, δεν φταίω εγώ, δεν φταίνε οι φίλοι και γνωστοί μου. 

Φταίνε συγκεκριμένοι άνθρωποι, εκείνοι που το διέπραξαν, φταίνε εκείνοι που δεν τους εκπαίδευσαν σωστά, δεν τους έλεγξαν σωστά την ώρα της δουλειάς, τους άφησαν να θεωρούν πως η μικρή δοτή εξουσία που είχαν για τον έλεγχο των εισιτηρίων, μπορεί να επεκταθεί στη ζωή του άλλου. Δεν φταίει κανένας καπιταλισμός, αλλά οι ίδιοι που πέρασαν τη γραμμή που χωρίζει τον πολιτισμό από τη βαρβαρότητα, όπως την είδαμε στο συγκεκριμένο βίντεο».

                                                             (Δ. Τριανταφυλλίδης-liberal.gr)

 «Στα όριά τους βρίσκονται πλέον τα αντιπλημμυρικά έργα στις ελληνικές πόλεις. Eμπειροι μελετητές εκτιμούν ότι τα περιθώρια για βελτιώσεις μέσα σε ήδη χτισμένες περιοχές είναι πλέον πολύ περιορισμένα και ότι το στοίχημα μεταφέρεται στην «προσαρμογή» του ήδη δομημένου περιβάλλοντος. «Κλειδί» για την προστασία των υποδομών είναι οι τακτικοί τους έλεγχοι, σε συνεργασία με τους τοπικούς φορείς, που συνήθως γνωρίζουν τα προβλήματα.

Ενα πρώτο θέμα είναι ότι όλα τα αντιπλημμυρικά δίκτυα είναι παλιά. Κάποιες διευθετήσεις μεγάλων ποταμών ξεκίνησαν πριν από έναν αιώνα, όπως λ.χ. ο Κηφισός στην Αττική. Τα έργα αυτά είναι παλιά και θέλουν καλή συντήρηση και έλεγχο. Το θέμα είναι ότι επειδή πολλά έργα είναι υπόγεια, μπορεί τα προβλήματα να μη φαίνονται. Γι’ αυτό δεν πρέπει να τα αφήνεις στην τύχη τους. Το ότι είναι παλιά τα έργα δεν σημαίνει ότι είναι άχρηστα». 

Θυμάμαι, μετά τις φωτιές του 2007 μας φώναξαν να κάνουμε κάποια πολύ πρόχειρα έργα στην Πάρνηθα, για να συγκρατήσουν τα χώματα τον πρώτο χειμώνα. Αν πάτε σήμερα θα δείτε ότι τα έργα αυτά έχουν γίνει ρημάδια. Ομως, αυτά δεν είχαν φτιαχτεί για να αντέξουν 20 χρόνια. Το ίδιο γίνεται λ.χ. και με τους δρόμους. Να τους επισκευάσουμε γρήγορα, να αποκατασταθεί η κυκλοφορία και μετά “άντε γεια”. Κι έτσι βλέπουμε δρόμους και γεφύρια να καταστρέφονται λίγα χρόνια αφότου ανακατασκευάστηκαν».

Ο Κηφισός στην Αττική ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1930 και η τελευταία επέμβαση έγινε το 2004 με τα ολυμπιακά έργα. Δέχεται ένα μεγάλο μέρος από τα όμβρια ύδατα του λεκανοπεδίου, σε αυτόν καταλήγουν πολλά ρέματα. Το ρέμα της Εσχατιάς ξεκίνησε να διευθετείται στις αρχές της δεκαετίας του ’90 και τελειώνει τώρα, 35 χρόνια μετά. Οταν το έργο τελειώσει και ενωθεί το ρέμα της Εσχατιάς με τον Κηφισό, τότε αυτός θα δεχθεί όλο το νερό που διαχέεται σήμερα στο Μενίδι. Τότε θα δοκιμαστεί πραγματικά ο Κηφισός, ο οποίος βρίσκεται ήδη στα όριά του. 

Αυτή είναι η κατάσταση στις πόλεις. Δείτε το Θριάσιο: κάποτε ήταν χωράφια, τώρα όλα είναι αποθήκες logistics. Δεν έχει κάποιο σοβαρό αντιπλημμυρικό έργο – αντίθετα ο καθένας έχει κάνει και μια περιτοίχιση για να μην πνιγεί ο ίδιος, ρίχνει τα νερά λίγο παρακάτω. Για εμένα, αυτή είναι η επόμενη περιοχή στην Αττική που θα έχει σοβαρά προβλήματα».

                                                                      (Γ. Λιάλιος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ )