Απόψεις...

 

«Η περιοχή της Θεσσαλίας και ειδικότερα η Μαγνησία είναι αρκετά γνωστές για τη διαχρονικότητα των πλημμυρικών φαινομένων. Οι εφημερίδες το 1955 κάνουν αναφορά για «εικόνες φρίκης» των 27 θυμάτων της κακοκαιρίας που έπληξε τον Βόλο. Η σφοδρή βροχόπτωση διήρκησε 3 ώρες οι οποίες ήταν αρκετές για τη καταστροφική ξαφνική πλημμύρα με τους 27 νεκρούς και 23 τραυματίες μαζί με 150 κατεστραμένες κατοικίες. 

Το 2006 μετά από αντίστοιχα φαινόμενα ο Βόλος αντιμετώπισε ξανά καταστροφές με την πλημμύρα του σταθμού της ΔΕΗ και την κατάρευση της μεταλικής γέφυρας του Ξηριά. Μετά από 3 χρόνια, το 2009 ήταν η επόμενη πλημμύρα του Βόλου με 3 θύματα», αναφέρει η ίδια, τονίζοντας πως και η Λάρισα έχει μεγάλη ιστορία στα πλημμυρικά φαινόμενα λόγω του Πηνειού ποταμού.Ειδικότερα η καθηγήτρια επισημαίνει πως το 1811, όπως αναφέρεται σε κείμενα, μία σφοδρή κακοκαιρία η οποία διήρκησε 36 ώρες οδήγησε στην υπερχείλιση του ποταμού. Επόμενο συμβάν στη πόλη καταγράφηκε στο 1883.

«Η Καρδίτσα ήταν σαν ανοχύρωτη πόλη το 1994 από πλημμύρες των ποταμών Ενιππέα, μαζί με τα νερά του Σοφαδίτη, του Ιταλικού, του Καράμπαλη, του Μέγα, του Καλέντζη, του Πάμισσου και του Φαρσαλίτη, που έφταναν αργά αλλά σταθερά στο καταληκτικό σημείο του κάμπου, στη Μεταμόρφωση», εξηγεί η κ. Ευελπίδου.Όλα τα παραπάνω συμβάντα έχουν πολλά κοινά με τα καταστροφικά φαινόμενα των τελευταίων ημερών. Για τον λόγο αυτό βασικό ρόλο στο ερώτημα «γιατί ήταν καταστροφική η κακοκαιρία Daniel» ρόλο δεν παίζει μόνο η κλιματική κρίση, αλλά και η μορφολογία της περιοχής».

                                                                 (Σ.Χρήστου-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)

«Ας λέει η αντιπολίτευση, ας φωνάζουν οι τηλεοπτικοί δήθεν αναλυτές. Οι εικόνες που βλέπω εγώ στην τηλεόραση με πείθουν ότι δε θα μπορούσε να υπάρξει αντιπλημμυρικό έργο ικανό να αποτρέψει τη μετατροπή του θεσσαλικού κάμπου σε θάλασσα. Αυτό βέβαια δε σημαίνει ότι δε χρειάζονται αντιπλημμυρικά, απλώς καλό είναι να έχουμε μια αίσθηση του μέτρου και των ανθρώπινων δυνατοτήτων. Κι αφού λοιπόν τα αντιπλημμυρικά είναι απαραίτητα, ρώτησα έναν δήμαρχο του οποίου την κρίση και την αποτελεσματικότητα εμπιστεύομαι.

«Όταν δηλαδή ακούω ότι μετά τον Ιανό του 2020 έπρεπε να έχουν φτιαχτεί στον θεσσαλικό κάμπο τα αντιπλημμυρικά που θα συγκρατούσαν τον Daniel του 2023, γελάω. Ούτε οι αρχικές πρόδρομες μελέτες δε θα είχαν προλάβει να ετοιμαστούν, με βάση τους σημερινούς νόμους. Αν αλλάξουν, το ξανασυζητάμε. Α, και κάτι τελευταίο που αφορά τα αντιπλημμυρικά των πόλεων. Ξέρετε πότε τα κάνει η περιφέρεια και πότε ο δήμος; Εξαρτάται από τη διατομή του αγωγού που τοποθετείται.

Πάνω από κάποια εκατοστά το κάνει η περιφέρεια, κάτω από κάποια εκατοστά ο δήμος. Ο δήμος βάζει μικρούς αγωγούς, η περιφέρεια μεγάλους. Απαγορεύεται στον δήμο να βάλει μεγάλους αγωγούς όμβριων και στην περιφέρεια να βάλει μικρούς. Άντε τώρα βγάλε άκρη και φτιάξε έργο, όταν ο κεντρικός δρόμος χρειάζεται μεγάλο αγωγό και οι παράδρομοι μικρούς που θα καταλήγουν στον μεγάλο. Και να το φτιάξεις γρήγορα, έτσι;»

                                                                      (Δ. Καμπουράκης- liberal.gr)

«Το βασικό πολιτικό θέμα, πάντως, παραμένει. Πιστεύει άλλος πολιτικός χώρος ότι το δημόσιο πρέπει να αλλάξει; Πολύ φοβόμαστε πως όχι. Από την άλλη πλευρά, ένα μεγάλο μέρος του κόσμου το έχει κατανοήσει και ζητάει γρήγορες και βαθιές αλλαγές. Είναι ο κόσμος που έδωσε στις εκλογές τη μεγάλη νίκη στη ΝΔ. Κι αυτή την εντολή πρέπει να αξιοποιήσει η κυβέρνηση και να πολλαπλασιάσει τα βήματά της προς την οδό των μεταρρυθμίσεων. 

Στο μεταξύ έχει να αντιμετωπίσει και πρόσθετα προβλήματα. Όχι μόνο η κυβέρνηση, αλλά στο τέλος η ίδια η κοινωνία. Οι παθογένειες του δημόσιου τομέα έχουν μεταδοθεί όπως τα καρκινικά κύτταρα και στον ιδιωτικό τομέα. Η απειλή δεν αφορά πλέον μόνο την … εύρυθμη λειτουργία ενός κρατικού μηχανισμού, αλλά ένα ολόκληρο έθνος. Η σήψη εξαπλώνεται με ιλιγγιώδη ταχύτητα και καλύπτει τα πάντα».

                                                                              (Θ.Μαυρίδης- liberal.gr)