Μάχη ιδεών...

  

«Στην πραγματικότητα, ο βαθύτερος λόγος για τον οποίον μια πολύ μεγάλη μερίδα Ελλήνων αντιμετωπίζει με συμπάθεια ηγέτες, όπως ο Πούτιν σήμερα, ο Μιλόσεβιτς ή ο Τσάβες χθες, ο Κάστρο ή ο Νάσερ προχθές, ανάγεται στο γεγονός ότι τα πρόσωπα αυτά εμφανίζονται να ορθώνουν το ανάστημά τους απέναντι στη Δύση. Δεύτερο, αξιοπρόσεκτο, κοινό σημείο τους, αποτελεί η περιφρόνησή τους για τη δημοκρατία. 

Ο κοινός παρονομαστής όσων αρνούνται να καταδικάσουν την πολιτική του Πούτιν ή/και κατηγορούν τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ για τον πόλεμο στη Ουκρανία είναι μια σαφής αντιδυτική προδιάθεση. Ως στοιχείο της ελληνικής πολιτικής κουλτούρας ο αντιδυτικισμός έχει πράγματι βαθιές ρίζες και διαπερνά οριζόντια όλους τους πολιτικούς χώρους, έστω και αν εμφανίζεται με μεγαλύτερη ένταση στα άκρα του πολιτικού φάσματος (βλ. π.χ. την έρευνα της Public Issue της 17.03.22).

Τα τελευταία χρόνια, ο αντιδυτικισμός αυτός, ο οποίος αναβιώνει τελετουργικά κάθε 17η Νοέμβρη, εκδηλώθηκε σε κάθε διεθνή κρίση αλλά και στη διάρκεια του «αντιμνημονιακού αγώνα» της περιόδου 2010-15. Το ενδιαφέρον είναι ότι αποδεικνύεται ανθεκτικό σχήμα πρόσληψης των εξελίξεων ακόμα και σε μια περίπτωση κατάφωρης εγκληματικής δράσης ενός κράτους, όπως αυτή που παρατηρούμε σήμερα στην Ουκρανία. 

Εξίσου ενδιαφέρον, και ανησυχητικό, είναι η διαπίστωση ότι ο αντιδυτικισμός συνυπάρχει σε μεγάλη έκταση με τις ανορθολογικές τάσεις που εκδηλώθηκαν με την άρνηση της πανδημίας και την απόρριψη του εμβολιασμού, τάσεις που επίσης διαπερνούν οριζόντια όλο το πολιτικό φάσμα, με σαφή ένταση στα Aκρα του. 

Αν συνδυαστεί με την αυξανόμενη οικονομική δυσπραγία που ήδη πλήττει την πλειονότητα του πληθυσμού, το μίγμα αυτό ανορθολογισμού μπορεί και πάλι να καταστεί εκρηκτικό, ικανό να αποσταθεροποιήσει το δημοκρατικό μας σύστημα, όπως λίγο έλειψε να συμβεί την περίοδο 2010-15.

Επομένως, παράλληλα με τα μέτρα στήριξης των (κατά τεκμήριο πάντα) ασθενέστερων κοινωνικών ομάδων, η σημερινή ηγεσία καλείται να δώσει μια παρατεταμένη μάχη στο πεδίο των ιδεών. Μάχη δύσκολη αλλά όχι εκ των προτέρων χαμένη, στο μέτρο που, ακόμα και οι θαυμαστές του Πούτιν δύσκολα θα επέλεγαν να «ψηφίσουν» Ρωσία ως την ιδανική χώρα για να ζήσουν αυτοί και, κυρίως, τα παιδιά τους».

                           (Aπόσπασμα άρθρου του Γ. Στεφανίδη από το liberal.gr )