Μέγιστος Σαββόπουλος...

 

«Ο Διονύσης Σαββόπουλος με το μεγαλείο του θαρραλέου, εμφανίστηκε στην εκπομπή «Μουσικό κουτί» του Νίκου Πορτοκάλογλου, δείχνοντας τη διαφορά του στους δειλόψυχους συναδέλφους του. Με εύστοχο, κόσμιο και ευγενικό τρόπο μάγεψε. 

Αποκαθήλωσε τις ανόητες κοινοτυπίες των κρυπτόμενων. Αναφέρθηκε δίχως περιστροφές στην ρωσική εισβολή στην Ουκρανία. Καυτηρίασε τη βαρβαρότητα των επιτιθέμενων. Κατονόμασε τον βομβαρδιστή. Δεν δίστασε να στραφεί εναντίον του ρωσικού ολοκληρωτισμού. Μάλιστα χτύπησε τις πιο ευαίσθητες χορδές της ανθρώπινης ύπαρξης με το συγκινητικό «Προσκυνώ την Ουκρανία, σκύβω το κεφάλι και ψέλνω μαζί της».

Ο πρωτοπόρος τραγουδοποιός με τη μαγική του δημόσια παρέμβαση, κάθε άλλο παρά μας ξάφνιασε. Εξάλλου στην πολύχρονη διαδρομή του αποτυπώνονται τα έντονα και διακριτά πλεονεκτήματα του: 

Η αυθυπαρξία και η αυτονομία της σκέψης του. Ο πηγαίος λόγος του αποπνέει πάντα μια βαθιά πολιτικότητα. Δεν έχει καμιά σχέση με τις γνωστές πολιτικούρες. Ούτε παραπέμπει στις ηθολογικές μεγαλοστομίες. Εξ ου και δεν υποτάχθηκε σε σκοπιμότητες και υστεροβουλίες. 

Στις αποσκευές του κουβαλά ανησυχίες, αναζητήσεις και προβληματισμούς. Ακόμη και αναθεωρήσεις. Ο οίστρος της καλλιτεχνικής του δημιουργίας τον κρατά διαρκώς φωτεινό. Στο αποτύπωμά του καθρεφτίζεται η ποίηση, η ευαισθησία και η ενηλικότητα. Η ποιητικότητα του τον προστατεύει από άτοπες λέξεις και άκυρες εκφράσεις, προσδίδοντας του ισχυρή καλλιτεχνική, διανοητική αλλά και πολιτική υπόσταση.

Η ελευθερία είναι η αξιοπρέπεια της ανθρώπινης ύπαρξης. Την αυτονόητη αυτή παραδοχή  καταπάτησαν στη διάρκεια της εκπομπής Μουσικό κουτί, «ένα τραγούδι για την Ουκρανία» που έγινε έπειτα από πρωτοβουλία  των Δρογώση,  Πορτοκάλογλου, Σαββόπουλου, όλοι εκείνοι οι καλλιτέχνες που δεν τόλμησαν να αναφέρουν τις λέξεις, ρωσική εισβολή και πόλεμος της Ρωσίας εναντίον της Ουκρανίας. 

Η άρνηση της πραγματικότητας εκ μέρους τους, δεν συνιστά μόνο πολιτική τύφλωση. Το χειρότερο είναι ότι με την αφωνία, τη λιγοψυχία και την αποστασιοποίηση τους για υπαρκτά και δραματικά γεγονότα ευνουχίζουν την τέχνη απομειώνοντας την αξία της».

(Απόσπασμα άρθρου του Γ. Πανταγιά από την ΑΤΗensvoice)