Παραπλανητικοί ...ουμανισμοί

 

«Μια δήλωση σαν του Διονύση Σαββόπουλου σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία, αρκούσε για να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αρκούσε για να δώσει στίγμα πιο ισχυρό από χίλιες συναυλίες. Όχι επειδή οι συναυλίες ως μέσο δεν διαθέτουν τη ανάλογη δυναμική αλλά γιατί το μήνυμα οφείλει να είναι ξεκάθαρο και στοχευμένο, αν θες να ασκεί ουσιαστική επιρροή. 

Ο Σαββόπουλος, κατόρθωσε με λίγες φράσεις να εκφράσει την ουσία αυτών που πολλοί προσπαθούν εδώ και καιρό να επισημάνουν. Ένας πόλεμος έχει πάντα έναν επιτιθέμενο κι έναν αμυνόμενο. Κι όση προπαγάνδα κι αν χρησιμοποιηθεί, μέσα στα πλαίσια της χειραγώγησης της πολεμικής πληροφόρησης, δεν είναι δυνατόν να καλυφθεί η εισβολή με σκοπό της περιχαράκωση μιας χαμένης σοβιετικής γεωπολιτικής αντίληψης. 

Βέβαια, ο πόλεμος είτε καταδικάζεται, είτε καλύτερα να σιωπάς. Οι γενικολογίες, οι ασάφειες και οι φοβισμένες δηλώσεις με νηπιακή σύλληψη και απωθημένα που δεν έχουν επαφή με το τωρινό ζητούμενο, είναι περισσότερο μια θεωρητικολογία και μια εξωτερίκευση πόθων στηριγμένων σε κούφιες παρακαταθήκες από το παρελθόν. 

Ο Σαββόπουλος έπραξε αυτό που θα έπρεπε να αποτελεί κοινή θέση όλου του κόσμου των γραμμάτων και των τεχνών, ανεξαρτήτως ευρύτερων θεωρήσεων και τοποθετήσεων. Τη στιγμή της κρίσης είμαστε με τη Δημοκρατία. Μετά μπορούμε να συζητάμε για τα σφάλματα, τις στρεβλώσεις και τις αδυναμίες της. 

Τη στιγμή της καταστροφής είμαστε με τον κατατρεγμένο, με αυτόν που υπόκειται τις συνέπειες και ανατρέπεται βίαια η ζωή του. Μετά μπορούμε να “σκοτωνόμαστε” λεκτικά για τη διεκδίκηση του δικού μας δικαίου. 

Κι ο πολιτισμός ως φάρος φωτός και αναβάπτισης συνειδήσεων δεν θολώνει τα νερά, δεν αφαιρεί από το νόημα, συνεισφέρει όπου κι όπως μπορεί στη διόρθωση της αδικίας επί του θύματος, πριν αναλύσει τα “επιχειρήματα” του θύτη, κρύβοντας την ουδετερότητα του πίσω από παραπλανητικούς ουμανισμούς».

                   (Απόσπασμα άρθρου του Κ. Μανίκα από το metarrythmisi.gr)