Θέατρο... του παραλόγου

  

«Λέγεται θέατρο του παραλόγου. Αλλά μήπως δεν έχει παιχτεί τόσες φορές στην πραγματική ζωή ώστε να δανείζεται η ζωή ξανά και ξανά τον όρο; Δεν βρίσκεται ο ορθός λόγος σε μια διαρκή μάχη με τον ανορθολογισμό - από τις πιο ιλαρές έως τις πιο σκοταδιστικές εκδοχές του; Εδώ και αιώνες, θα πει κανείς. 

Αλλά η μάχη δεν είναι μόνο προαιώνια, είναι και καθημερινή. Και διεξάγεται παντού. Στη Βουλή και τα καφενεία. Έξω αλλά και μέσα στα σπίτια μας. Και, ναι, στο θέατρο. Να που στις φανταστικές παρενέργειες των εμβολίων προστέθηκε ακόμη μία. Όχι μόνο αλλοίωση του DΝΑ και έλεγχος της σκέψης, αλλά και ρινοκερίτιδα. Αν εμβολιαστείς μεταμορφώνεσαι σε ένα τεράστιο θηλαστικό με ρύγχος και κέρατα. Αλλά ο Άρης Σερβετάλης δεν θέλει να βλέπει στην πλατεία μόνο «ρινόκερους». Θέλει να βλέπει και «ανθρώπους». Θέλει να βλέπει και ανεμβολίαστους. 

Σύμφωνα με τις πληροφορίες, η επιθυμία του Σερβετάλη είναι προϊόν της προτροπής του πνευματικού του. Η Φαίη Κοκκινοπούλου έγραψε στα σόσιαλ μίντια πως ο ίδιος είναι ανεμβολίαστος -ο μοναδικός ανάμεσα σε είκοσι ανθρώπους που εργάζονται στην παράσταση. «Ο καλοπληρωμένος συνάδελφος οδηγεί ηθοποιούς, τεχνικούς, καθαριστές, ταμίες και ταξιθέτριες στο ταμείο ανεργίας» λέει η Κοκκινοπούλου. 

Ο Σερβετάλης είναι ένας ακόμη «γνωστός ηθοποιός» έπειτα από έναν «γνωστό τραγουδιστή» κι έπειτα από έναν «γνωστό δημοσιογράφο» ή έναν «γνωστό δικηγόρο». Η δημόσια σφαίρα έχει διογκωθεί με τα σόσιαλ μίντια και αν τα τοιχώματά της δεν λεπτύνουν τόσο από τη διόγκωση ώστε να σκάσουν κάποια στιγμή κάθε «γνωστός» θα λέει την παρόλα του  και κάθε «γνωστή» παρόλα θα εκτοξεύεται με τέτοια πολλαπλασιαστική δύναμη που θα βρίσκει το κοινό της. 

Στα σόσιαλ μίντια, ο Σερβετάλης βρήκε το δικό του κοινό για να τον αποθεώσει - μπράβο μεγάλε, είσαι ήρωας, επιτέλους ένας ηθοποιός που τιμά τον ρόλο του, μόνο εσύ τους πας κόντρα, είμαστε μαζί σου, μην λυγίζεις, ο Θεός να σ’ έχει καλά. Ο ίδιος δεν χρειάζεται να πει τίποτε πια. Έχει μεταμορφωθεί σε ασκητική μορφή, έχει το βλέμμα της βυζαντινής αγιογραφημένης θλίψης και οι ζωές που παίρνει η πανδημία γύρω του δεν έχουν και τόση σημασία μπροστά στη μία, την αιώνια ζωή». 

                            (Αρθρο του Π.Δημητρολόπουλου από την ΑΤΗΕnsvoice)