Έχουμε δικαίωμα...

 

 «Με στενοχωρεί που θα το πω, αλλά έχω κουραστεί να ακούω για τα βάσανα, τα παράπονα και τα δικαιώματα των εγκληματιών και παραβατικών συμπολιτών. Όχι γιατί τα βάσανα, τα παράπονα και πολύ περισσότερο τα δικαιώματά τους δεν είναι σημαντικά, αλλά γιατί οι εγκληματίες και οι παραβατικοί συμπολίτες όχι μόνο δεν είναι οι μόνοι που έχουν βάσανα, παράπονα και δικαιώματα αλλά είναι και αυτοί που με τη δράση τους καταπατούν δικαιώματα όλων των υπολοίπων. 

Αυτών που προσπαθούν να ζουν με κανόνες, που προσπαθούν να είναι τίμιοι, που προσπαθούν να ζήσουν όχι σε βάρος των γύρω τους, αλλά μαζί τους. Και κάποια στιγμή θα πρέπει να αρχίσουμε να μιλάμε λίγο περισσότερο γι’ αυτούς. Για εμάς. Για εμάς που είμαστε πολλοί, αλλά καθόμαστε σιωπηλοί και υπομένουμε αυτήν την παρωδία ευαισθησίας η οποία, ενώ αναγνωρίζει (και καμιά φορά ορθώς) πως ένας θύτης μπορεί να είναι και θύμα, μοιάζει να μη δίνει δεκάρα για τα θύματα που ουδέποτε υπήρξαν θύτες.

Ε, λοιπόν, έχω νέα: ακόμα κι όσοι έχουν την ενοχλητική (όπως φαίνεται) συνήθεια να μην έχουν γίνει ποτέ θύτες, έχουν δικαιώματα. Έχουν δικαίωμα να κυκλοφορούν σε όποια γειτονιά θέλουν, ό,τι ώρα θέλουν, φορώντας ό,τι θέλουν. Έχουν δικαίωμα να αφήνουν το πατίνι, το ποδήλατο, τη μηχανή, το αυτοκίνητ;o τους σε μια θέση που επιτρέπεται και να το βρίσκουν εκεί όταν επιστρέφουν. Έχουν δικαίωμα στη σωματική ακεραιότητα. Έχουν δικαίωμα να μην τους κλέβουν την τσάντα, το πορτοφόλι ή το κινητό. 

Έχουν δικαίωμα να μην απειλούνται. Έχουν δικαίωμα να οδηγούν χωρίς να φοβούνται ότι ανά πάσα στιγμή θα έρθουν αντιμέτωποι με κάποιον ηλίθιο που νομίζει ότι είναι ο Φερστάπεν και πως η παραλιακή ή η Βουλιαγμένης είναι η Μόντσα. Έχουν δικαίωμα να στέλνουν τα παιδιά τους στο σχολείο και να είναι σίγουροι πως τα βασικά μαθήματα δεν θα είναι ο βανδαλισμός, ο τραμπουκισμός, η κακοποίηση και η κατανάλωση ναρκωτικών. 

Έχουν δικαίωμα να μην τρώνε ξύλο και να μην απειλούνται για τις απόψεις τους στις σχολές που σπουδάζουν. Έχουν δικαίωμα να πηγαίνουν στο γήπεδο χωρίς να απειλούνται από τις συμμορίες των οργανωμένων. Έχουν δικαίωμα να μην τους πυροβολεί ένας παλαβός που ακούει φωνές. Έχουν δικαίωμα να κάνουν σχέση με όποιον θέλουν, όποτε θέλουν και να μην το πληρώνουν με τη ζωή τους ή τη σωματική τους ακεραιότητα. 

Έχουν δικαίωμα οι νονοί της νύχτας να μην τους απειλούν και να μην τους καίνε το μαγαζί. Έχουν δικαίωμα να κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια χωρίς να ανησυχούν για το ποιος θα μπουκάρει στο σπίτι τους και πώς. Έχουν δικαίωμα να μη φοβούνται. Έχουν δικαίωμα στην ελευθερία. 

Έχουμε δικαίωμα στην ελευθερία. Και λυπάμαι που θα το πω έτσι απότομα στους αιώνιους εφήβους, ελευθερία χωρίς ασφάλεια δεν υπάρχει.Όταν φοβάσαι τι θα πεις, πού θα περπατήσεις, με ποιον θα κοιμηθείς, δεν είσαι ελεύθερος. Όταν είσαι έρμαιο των ορέξεων του κάθε εγκληματία, του κάθε παραβατικού και του κάθε παλαβού δεν είσαι ελεύθερος. Ελεύθερος είσαι μόνο όταν αισθάνεσαι ασφαλής να πεις αυτό που θέλεις, να περπατήσεις εκεί που θέλεις και την ώρα που θέλεις. 

Ελεύθερος είσαι όταν αισθάνεσαι ασφαλής να κοιμηθείς και να αγκαλιαστείς και να φιληθείς με όποιον θέλεις.Πολύ ευχαρίστως λοιπόν να συζητήσουμε και να ασχοληθούμε με τα βάσανα και τα παράπονα και τα δικαιώματα κάθε ανθρώπου και κάθε ομάδας. 

Αλλά λέω, έτσι για αλλαγή, να ξεκινήσουμε με αυτούς που κάθε μέρα καταπατούνται τα δικαιώματά τους χωρίς εκείνοι να καταπατούν τα δικαιώματα κανενός. Να ξεκινήσουμε με αυτούς που απειλούνται, δέρνονται, δολοφονούνται, ληστεύονται, βιάζονται, τραμπουκίζονται. Να ξεκινήσουμε με εκείνους που είναι θύματα και όχι με εκείνους που είναι θύτες. Και μπράβο τους»... 

                                       (Αρθρο του Μ. Βουλαρίνου από την ΑΤhensvoice)