Καταλήψεις... για την πλάκα μας

 

«Μαθητές σε λύκειο της Αθήνας αποφάσισαν την Παρασκευή να κάνουν κατάληψη στο σχολείο τους. Χθες ο σύλλογος διδασκόντων του σχολείου κάλεσε τον σύλλογο γονέων και κηδεμόνων να συζητήσει μαζί τους το θέμα, ωστόσο διαπίστωσε ότι ένας εκ των μαθητών που πρωτοστατεί στην κατάληψη είναι ο γιος του προέδρου! 

Οι μαθητές ξεκίνησαν με αιτήματα όπως να αλλαχθούν οι βρύσες του σχολείου και να έλθουν θρανία –ήδη βέβαια ο αρμόδιος δήμος κάνει έργα– αλλά και να τους επιτραπεί να μην φορούν τη μάσκα στα διαλείμματα. Χθες πρόσθεσαν στα αιτήματα την κατάργηση της Ελάχιστης Βάσης Εισαγωγής στα ΑΕΙ, της Τράπεζας Θεμάτων και της αξιολόγησης των εκπαιδευτικών. Σήμερα οι καθηγητές τους θα επιχειρήσουν να μεταπείσουν τους καταληψίες, και την ίδια στιγμή να κάνουν σε όλους τους μαθητές εξ αποστάσεως μαθήματα, όπως ορίζει η υπουργική ρύθμιση, μέσω Webex. 

Πόσοι μαθητές θα μπουν στο Webex; Οι καταληψίες, πάντως, έχουν βρει το κόλπο για να μην πάρουν απουσία από το «ηλεκτρονικό» μάθημα: θα μπουν στην ψηφιακή τάξη από τα κομπιούτερ του σχολείου. «Η τρομοκρατία του Webex δεν θα περάσει. Οι καθηγητές να είναι μαζί μας σε αυτό και όχι απέναντι!» λέει το Συντονιστικό Μαθητών της Αττικής, το οποίο έχει αυτοχρισθεί εκπρόσωπος των μαθητών που κινητοποιούνται. 

Ετησίως επιχειρείται μια ερμηνεία των αιτιών των μαθητικών καταλήψεων, που έχουν καταντήσει εθιμικός θεσμός, με έναρξη τον Οκτώβριο και λήξη στις αρχές Δεκεμβρίου. Σίγουρα το ΚΚΕ έχει ένα ρόλο, ενώ άλλα κόμματα της Αριστεράς επηρεάζουν όχι τόσο τους μαθητές όσο τους συνδικαλιστές. Είναι ενδεικτικό ότι οι τοπικές οργανώσεις των καθηγητών, με ελάχιστη συμμετοχή στις συνεδριάσεις τους από εκπαιδευτικούς με αριστερόστροφο προσανατολισμό, αρνούνται οι καταληψίες μαθητές να παίρνουν απουσίες. 

Οι καταλήψεις έχουν λοιπόν ένα πολιτικό στίγμα, το οποίο όμως αμφιβάλλω εάν είναι το κυρίαρχο. Εάν οι «αντιστασιακοί» εκπαιδευτικοί κρίνουν πως με την κατάληψη του σχολείου θα «ψαλιδιστεί» πολιτικά η εκάστοτε κυβέρνηση, ερμηνεύουν ανάποδα την εποχή».

                       (Απόσπασμα άρθρου του Απ. Λακασά από την Αthensvoice)