Απόψεις...

 

«Προσπαθούμε να καταλάβουμε πού ακριβώς βρίσκεται η «ένσταση» του Αλέξη Τσίπρα στην ελληνογαλλική συμφωνία και αδυνατούμε να κατανοήσουμε προς τι οι αντιδράσεις και πώς θα αλλάξει την συμφωνία αν τυχόν επιστρέψει στην εξουσία. Τις ίδιες απορίες, φανταζόμαστε, έχει ο κάθε Έλληνας! Δεν θέλει ο Αλέξης Τσίπρας την ρήτρα στρατιωτικής υποστήριξης από τη Γαλλία σε περίπτωση τουρκικής επίθεσης; Εκτός κι αν επιστρέφει σε θεωρίες του τύπου «το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του». 

Αν ο κ. Τσίπρας ήταν σήμερα πρωθυπουργός και αντιμετώπιζε τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει ο κ. Μητσοτάκης, τι θα έκανε; Διότι επί των ημερών του δεν επιχείρησαν οι Τούρκοι να «σπάσουν» το φράγμα του Έβρου, ούτε και έκαναν ό,τι έκαναν τα τελευταία δύο χρόνια στο Αιγαίο. Εκείνο που συνέβη επί των ημερών του είναι το γεγονός ότι ήρθε ο κ. Ερντογάν στην Αθήνα και έδωσε ένα σόου αντάξιο σε Σουλτάνο που επισκέπτεται μία υποτελή χώρα. 

Πράγματι, επί των ημερών του κ. Τσίπρα δεν έγιναν επενδύσεις στην Άμυνα της χώρας. Οι άνθρωποι που εργάζονται στις Ένοπλες Δυνάμεις γνωρίζουν πολύ καλά τι έχει συμβεί. Αντί, λοιπόν, ο κ. Τσίπρας να απολογείται σήμερα για το γεγονός ότι δεν έκανε αυτά που έπρεπε, ζητάει και τον λογαριασμό για τις αγορές όπλων από τη Γαλλία! Μπορεί να ψαρεύει στα θολά για αντιπολιτευτικούς και μόνο λόγους, αλλά η ουσία παραμένει: Η στάση του δύσκολα μπορεί να ερμηνευτεί από έναν καλόπιστο παρατηρητή των γεγονότων».

                                                                           (Θ. Μαυρίδης –liberal.gr)

«Θα συμφωνήσετε ότι οι εορτασμοί των διακοσίων χρόνων δεν εντυπωσίασαν το Πανελλήνιο. Η επιτροπή μας πρόσφερε ορισμένες ευφάνταστες αμφιέσεις της κ. Αγγελοπούλου σε ύφος haute couture εθνεγερσίας και μερικές δημόσιες παρεμβάσεις μελών της για τις ερωτικές επιδόσεις του Καραϊσκάκη. Κατά τα λοιπά, όλα κύλησαν ήσυχα και υποτονικά, με αποτέλεσμα σήμερα, τρεις περίπου μήνες μετά το τέλος του εορταστικού έτους, όχι μόνον να μας είναι άγνωστος ο απολογισμός των δραστηριοτήτων της, αλλά, το χειρότερο, να μας αφήνει μάλλον αδιάφορους. 

Το μόνο βέβαιο είναι πως ό,τι κι αν έγινε απέχει παρασάγγας από τις αρχικές φιλοδοξίες. Ούτε το rebranding του ονόματος επετεύχθη, ούτε κάτι από όσα έγιναν άγγιξε τη συλλογική μας ευαισθησία. Και εν πάση περιπτώσει δεν έδωσε απάντηση στο ερώτημα: «Τι σημαίνει το όνομα Ελληνας εν έτει 2021». Ποια η σχέση του με τη μακραίωνη Ιστορία του Ελληνισμού, με τη γλώσσα του, με την υπόλοιπη Ευρώπη και κατ’ επέκταση με τον κόσμο. Γιορτάζουμε τα διακόσια χρόνια της εθνικής μας ταυτότητας. 

Είναι δυνατόν να στήσουμε γιορτή χωρίς να καλέσουμε τον Σολωμό, τον Κάλβο, τον Σικελιανό, τον Ελύτη και τον Σεφέρη; Είναι δυνατόν να γιορτάσουμε τα διακόσια χρόνια χωρίς να καλέσουμε τη δημιουργία του μεσοπολέμου και να αναρωτηθούμε, τουλάχιστον, πώς αυτή συμμετείχε στη συλλογική ευαισθησία που οδήγησε στο Επος του Σαράντα; Μπορούμε να κατανοήσουμε τι έγινε το 1940 χωρίς το «Ασθενείς και Οδοιπόροι» του Θεοτοκά;Αυτά τα ολίγα και θα επανέλθω».

                                                         (Τ. Θεοδωρόπουλος- ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)