Απόψεις...

 

«Η Πολιτική Συνοχής για τη νέα περίοδο 2021-2027 κατανέμει στη χώρα μας 26,7 δισ. ευρώ. Σε συνδυασμό με τους πυλώνες της Κοινής Αγροτικής Πολιτικής, το νέο χρηματοδοτικό μέσο «ReactEU», το εργαλείο «Συνδέοντας την Ευρώπη (CEF II)», το Ταμείο Ασύλου και Μετανάστευσης και το Ταμείο Εσωτερικής Ασφάλειας και Διαχείρισης Συνόρων, το σύνολο των ευρωπαϊκών κεφαλαίων που θα εισρεύσουν στη χώρα μας, μέσα στην επόμενη εξαετία, προσεγγίζει τα 77 δισ. ευρώ.. 

Συνολικά το ύψος των πόρων που είχαν εισρεύσει από το Σχέδιο Μάρσαλ στη χώρα μας, ανέρχονταν σε σημερινές τιμές στα $30 δισ., συμπεριλαμβανομένων και των επιπλέον $10 δισ. που αφορούσαν τη στρατιωτική βοήθεια. Τα κεφάλαια αυτά διοχετεύτηκαν σε έργα για την αποκατάσταση των τηλεπικοινωνιών, τη δημιουργία ενιαίου συστήματος παραγωγής και παροχής ηλεκτρικής ενέργειας, δίκτυο μεταφορών μέσω σιδηροδρόμων, οδικών αρτηριών, γεφυρών, λιμανιών και των λοιπών υποδομών. Και φυσικά για επενδύσεις στον χώρο της γεωργίας. Στόχος ήταν η αλματώδης αύξηση της οικονομικής πίτας, όχι απλά η αναδιανομή της. 

Η αλλαγή του μοντέλου απορρόφησης των ευρωπαϊκών πόρων, αφορά την ικανότητα της ελληνικής διοίκησης. Διότι στο παρελθόν οι επιδόσεις μας σε αυτό το πεδίο, για μια σειρά από λόγους, δεν ήταν πάντοτε οι επιθυμητές. Είναι ενδεικτικό ότι κατά την περίοδο 2016-2019 οι συνολικές δαπάνες των προγραμμάτων ΕΣΠΑ δεν κατάφεραν να ξεπεράσουν τα 5 δισ. Ευρώ».

                                                                        (Σ. Μουμτζής-liberal.gr)

 «Κυρώσεις κι άλλες κυρώσεις. Κυρώσεις σε «οντότητες» και κυρώσεις σε «πρόσωπα» και η προειδοποίηση πως θα έρθουν κι άλλες ακόμη. Σε αυτό το αδιάλειπτο μοτίβο, η Ευρώπη μοιάζει να επαναλαμβάνει κάθε φορά τον εαυτό της. Μόνο που κανένα καθεστώς δεν δείχνει να τρομάζει. Αυτό που θα ήθελαν οι Ευρωπαίοι να ακούγεται σαν «τρίξιμο των δοντιών» δεν φτάνει πουθενά. Στη Μόσχα, τη Δαμασκό, το Ριάντ, το Μινσκ η εικόνα είναι η ίδια. 

Δεν είναι η εικόνα μιας Ευρώπης που τρίζει τα δόντια της, αλλά μιας Ευρώπης φαφούτας. Αμήχανης απέναντι σε ό,τι συμβαίνει πέρα από τα όρια της γραφειοκρατικής της ρουτίνας, αργής στις αντιδράσεις της, διχασμένης ανάμεσα στα συμφέροντα των μελών της, ασυντόνιστης στις αποφάσεις της. Ποιος φοβάται την Ευρώπη; Κανείς».

                                                           (Π. Δημητρολόπουλος-Αthensvoice)