Ναι μεν, αλλά...

 

«Την περασμένη Τετάρτη, η αστυνομία παρενέβη στο αυτοδιαχειριζόμενο θέατρο «Εμπρός» και απέκλεισε την πρόσβαση τοποθετώντας τσιμεντόλιθους. Η αστυνομική επιχείρηση, στο κτίριο που ανήκει στο Δημόσιο, αντιμετωπίστηκε επιχειρησιακά και υπηρεσιακά ως εκκένωση κατάληψης. Το βράδυ του Σαββάτου, όταν η χώρα έβλεπε Eurovision, πλήθος κόσμου αφαίρεσε τους τσιμεντόλιθους και κατέλαβε εκ νέου το κτίριο. 

Το κτίριο του 1933, που βρίσκεται στην περιοχή του Ψυρρή, λειτουργεί από το 2011 ως αυτοδιαχειριζόμενος χώρος πολιτισμού. Έχει φιλοξενήσει εκατοντάδες εκδηλώσεις, θεατρικές παραστάσεις, συναυλίες, προσφέροντας καλλιτεχνικό βήμα σε ανθρώπους και σχήματα που δεν επρόκειτο ποτέ να αποκτήσουν πρόσβαση στον χώρο του εμπορικού θεάματος. Και εξ όσων θυμάμαι, δεν έχει καταγραφεί ποτέ ως εργαστήριο παρασκευής μολότοφ, ορμητήριο μπαχαλάκηδων κ.λπ. Αντίστοιχοι χώροι καλλιτεχνικής έκφρασης υπό αυτοδιαχειριζόμενα σχήματα λειτουργούν σε όλες τις μεγάλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως ψηφίδες ενός μωσαϊκού πολιτιστικής ποικιλομορφίας. 

Όταν τσιμεντώνεις ένα χώρο αυτής της μορφής, το μήνυμα που στέλνεις είναι, το λιγότερο, αποκρουστικό. Όχι επειδή «τα κτίρια ανήκουν σε αυτούς που βρίσκονται μέσα», όπως βλακωδώς υποστήριξε ένα πανό. Αλλά επειδή οι τσιμεντόλιθοι σε έναν χώρο πολιτισμού, πέρα από δηλωτικοί της αντίληψης από την οποία εκπορεύτηκε η απόφαση, μας προσβάλλουν όλους». 

                        (Απόσπασμα άρθρου του Κ. Γιαννακίδη από το prοtagon.gr)

@ Λάβαμε και δημοσιεύουμε την παρακάτω επιστολή των κατοίκων του Ψυρρή σχετικά με το θέατρο Εμπρός, γιατί πιστεύουμε ότι πρέπει να ακούγονται όλες οι απόψεις, αλλά κυρίως αυτών που ζουν καθημερινά στην περιοχή και η άποψή τους δεν προβάλλεται καθόλου. (Α-Ρ)

«Προς όλους που δηλώνουν καλλιτέχνες, φορείς πολιτισμού και αντιφασίστες.

Όλα άρχισαν για μένα και την οικογένειά μου πριν επτά χρόνια. Το 2015.Εξ ανάγκης οικονομικής μετακομίσαμε στου Ψυρρή στο δικό μας εργαστήριο και το μετατρέψαμε όπως μπορούσαμε σε σπίτι. Έτσι θα μειώναμε τα μηνιαία έξοδα, μιας και δεν θα πληρώναμε ενοίκιο για κατοικία. Πού να φανταστούμε τότε, ότι θα γινόμασταν αιχμάλωτοι του «πολιτισμού»! Γρήγορα διαπιστώσαμε ότι η ιδέα να μετακομίσουμε στου Ψυρρή δεν ήταν καθόλου καλή. 

Κάθε Παρασκευή και Σάββατο βράδυ, η οδός Ρήγα Παλαμήδου μετατρεπόταν σε γήπεδο με τα πάρτι που διοργάνωνε η κατάληψη του Εμπρός. Τριήμερα ατελείωτα φεστιβάλ διοργανώνονταν κατά  πάντων, κατά του ρατσισμού, κατά του φασισμού, κατά, κατά… Ο φασισμός όμως καλά κρατούσε στο εσωτερικό του κτηρίου. Επτά χρόνια το ίδιο σκηνικό. Ο πολιτισμός της κατάληψης σε όλο του το μεγαλείο!

Ο πολιτισμός, που άφηνε έναν δρόμο γεμάτο σκουπίδια, τενεκεδάκια από μπύρες και βανδάλιζε και ουρούσε το απέναντι εκκλησάκι του 12ου αιώνα, το εκκλησάκι των Αγίων Αναργύρων. Το ιστορικό κτήριο του τυπογραφείου της εφημερίδας Εμπρός, όπου μεταξύ άλλων, αρθρογραφούσε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης και αργότερα στέγη του θεάτρου Εμπρός, είχε καταληφθεί από πολιτισμένους καλλιτέχνες, που έδιναν σειρά παραστάσεων και συνέβαλλαν όλα αυτά τα χρόνια τα μέγιστα στην τέχνη! Ναι σίγουρα θα ανέβασαν και παραστάσεις όλα αυτά τα χρόνια. Στο όνομα όμως της τέχνης δεν δικαιούνταν να κανιβαλίζουν τη γειτονιά.

Συνέβαλαν με τη στάση τους στον πολιτισμό του σεβασμού στον άλλο άνθρωπο; Όλοι ήταν καλοδεχούμενοι στην κατάληψη: Συγκροτήματα που έπαιζαν κάθε Σάββατο μεσημέρι ταμπούρλα, οι γυναίκες και άνδρες που μάθαιναν χορό. Όλοι χωρούσαν. Εκτός από τους κατοίκους της γειτονιάς. Αναπαράγεται χρόνια τώρα ότι κάτοικοι αγκάλιασαν την κατάληψη. Είναι ψέμα και εσκεμμένη διαστρέβλωση. Ελάχιστοι αναφέρουν ότι η «πολιτιστική» κατάληψη εκφυλίστηκε από τα πρώτα κιόλας χρόνια, αποχώρησαν καλλιτέχνες και κατέληξε σε ένα club κακού τύπου. 

Αυτές τις μέρες, μετά από δέκα χρόνια αδιαφορίας, η πολιτεία αποφάσισε να εκκενώσει την κατάληψη. Να διασώσει ό,τι απόμεινε από το ήδη καταλεηλατημένο κτήριο που ανήκει στα Νεότερα Μνημεία. Και να σώσει κι εμάς μαζί. Ξυπνήσαμε την Τετάρτη 19 Μάϊου και επιτέλους μπορούσαμε να ανοίξουμε τα παράθυρά μας. Όχι άλλο πολιτισμό και τέχνη! Αφήστε μας να πεθάνουμε άτεχνοι, ως άνθρωποι. Με την «βαρβαρότητα» της ησυχίας, της εργασίας και την αξία του σεβασμού προς τον άνθρωπο.

                                                         Οι εναπομείναντες κάτοικοι του Ψυρρή