Πανεπιστήμια χωρίς κύρος...

 

«Σύμφωνα με στατιστική του 2017, η Ελλάδα είναι η 1η χώρα στην Ευρώπη σε φοιτητές με 6,83% στο σύνολο του πληθυσμού και τελευταία σε αποφοίτους με 9,41%. Η απουσία αξιόπιστης επαγγελματικής εκπαίδευσης ωθεί τα παιδιά μας σε πανεπιστημιακές σπουδές που είτε δεν τα ενδιαφέρουν είτε αδυνατούν να τις ολοκληρώσουν. Διότι, εκτός των άλλων, η Ελλάδα έχει τη χειρότερη μέση αναλογία φοιτητών/διδασκόντων που κυμαίνεται γύρω στο 38, ενώ η μέση αναλογία στην Ε.Ε. είναι γύρω στους 15 φοιτητές ανά διδάσκοντα. Γι’ αυτό σήμερα οι συγχωνεύσεις τμημάτων είναι μονόδρομος. 

Το ζήτημα λοιπόν δεν είναι να φτιάχνεις πανεπιστημιακά τμήματα για δήθεν πελατειακούς λόγους διότι τελειώνουν σιγά - σιγά και οι πελάτες. Ο κόσμος άργησε αλλά κατάλαβε. Αντιθέτως υπάρχουν παιδιά που θέλουν να βγουν στην παραγωγή, θέλουν να δουλέψουν και πρέπει να έχουν την ανάλογη εκπαίδευση και κατάρτιση ώστε όχι μόνο να απασχοληθούν αλλά και να απαιτήσουν αξιοπρεπές και, γιατί όχι, υψηλό μεροκάματο. 

Μόνο η γνώση ανοίγει σήμερα τις πόρτες τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό. Όχι η θεωρητική αλλά η γνώση της εφαρμογής. Και γι’ αυτό όσοι απόφοιτοι έχουν τέτοια προσόντα γίνονται δεκτοί σε μεγάλες εταιρίες του εξωτερικού. η πολιτεία διαπράττει μέγα λάθος δίνοντας τη δυνατότητα κάθε χρόνο σε 77.000 αποφοίτους λυκείου να επιτύχουν σε πανεπιστημιακά τμήματα. Να εγκλωβιστούν δηλαδή σε σχολές, το αντικείμενο των οποίων δεν τους ενδιαφέρει ή δεν οδηγεί σε καμιά επαγγελματική διέξοδο. Ή ακόμα χειρότερα, σε σχολές των οποίων το πτυχίο δεν έχει κανένα κύρος στην αγορά».

                      (Απόσπασμα άρθρου του Λ. Καστανά από την Αthensvoice)

 «Ας μην κοροϊδευόμαστε με τα ΑΕΙ. Σημασία έχει να μην κοροϊδευόμαστε. Να μην πετιούνται χρόνια και χρήμα σε σπουδές που δεν έχουν αντίκρισμα στον πραγματικό κόσμο. Ναι, αν κλείσουν πανεπιστημιακά τμήματα θα χάσουν οι τοπικές κοινωνίες. Αλλά αυτό δεν είναι το θέμα μας. Στο κατώφλι της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης απαιτείται μία εκ βάθρων αναθεώρηση της εκπαιδευτικής διαδικασίας από το Νηπιαγωγείο ως το Πανεπιστήμιο.

Κάπως έτσι, ένα παιδί από την Κρήτη βρίσκεται να σπουδάζει σε ένα τμήμα αμφιβόλου επάρκειας και προοπτικής στη Μακεδονία. Ο γονιός ξεπαραδιάζεται, το παιδί δεν αποκτά κανένα ουσιαστικό εφόδιο, πλην όμως απολαμβάνει την ιδιότητα του φοιτητή και ενισχύει την τοπική οικονομία από την ξηλωμένη τσέπη του πατέρα του. Ο λογαριασμός έρχεται μετά και δυστυχώς το μεγαλύτερο κομμάτι του πέφτει στην κεφαλή του παιδιού που δεν έχει γεμίσει και με γνώσεις. 

Πήρε βέβαια την ευκαιρία του στην ανώτατη εκπαίδευση. Όμως, μεταξύ μας, για ποια εκπαίδευση μιλάμε; Και κατά πόσο είναι ανώτατη; Ο πληθωρισμός τμημάτων συμπίεσε τις βάσεις εισαγωγής για τις σχολές χαμηλής ζήτησης και αντίστοιχης προοπτικής. Υπάρχουν τμήματα που ουσιαστικά το μοναδικό κριτήριο εισαγωγής είναι τα δηλώσεις στο μηχανογραφικό. Τμήματα που λειτουργούν μόνο υπέρ της τοπικής οικονομίας, δεχόμενα υποψηφίους μέσα από μία διαδικασία που ευτελίζει το ακαδημαϊκό προϊόν».

                            (Απόσπασμα άρθρου του Κ. Γιαννακίδη από το protagon.gr)