«Φοβού τις χαριτωμενιές και ζαρτινιέρες φέρουσες»...

«Εκπαιδευμένη να διαβάζω πίσω από τις λέξεις, μ΄ενδιαφέρει να διαβάζω και πίσω από τις πράξεις. Με συγκινούν, οι επί χάρτου και μολυβιού, οραματιστές. Άνθρωποι που αντέχουν να λογαριαστούν, ακριβώς επειδή έχουν μελετήσει βαθιά αυτό που προτείνουν και έχουν ζυγίσει με μακροχρόνιο συμφέρον. Ηρωικοί, στο να συμμετέχουν στο τρενάκι του τρόμου συναισθημάτων και φωνών ενός ανυπόμονου, καχύποπτου λαού, πλην με ήσυχη συνείδηση ότι έπραξαν το σωστό. Τόσο πλήρεις, ώστε να μπορούν να συνεχίσουν τη ζωή τους ξεχασμένοι, εν στενώ και εν κρυπτώ δοξασμένοι. 

Παράδειγμα η Πλάκα! Την καμαρώνουμε, σπεύδουμε να ξεναγήσουμε επισκέπτες. Μέσα μας το «έχουμε», ότι πάντα ήταν έτσι. Πόσο γελιέστε! Και ο Στέφανος Μάνος; Τον έχετε ακουστά η νέα γενιά; Έναν εκ των πλέον οραματιστών-ρεαλιστών-έντιμων-αποτελεσματικών πολιτικών που πέρασε από τα μέρη μας. Ο αριστοκράτης του πεζοδρομίου. Ποιος του απέδωσε την τιμή που του αξίζει για την Πλάκα «του»; Ποιος ήταν κοντά του όταν πάλευε με το «παρακράτος» που λυμαινόταν την Πλάκα; Ποια σχολεία, ποια Πανεπιστήμια τον προσκάλεσαν να μιλήσει για το «ιερό» εγχείρημα μέχρι την πραγμάτωσή του; Τα μικροσυμφέροντα είναι πιο ισχυρά από το σύμπαν όλο! (Σκεφτείτε πόσα χρόνια δεν γινόταν η γέφυρα Ρίου-Αντίρριου γιατί δεν την ήθελαν οι φεριμποτάδες!).

Παρακαλώ αναγνώστες, μην κρίνετε από τις οθόνες σας τον Μεγάλο Περίπατο. Πάτε. Δείτε με τα μάτια σας. Είναι ένα αλαλούμ. Ένα «λίγο έτσι, λίγο γιουβέτσι». Δεν υπήρξε ιεράρχηση αναγκών της Πρωτεύουσας. Δεν υπάρχει σειρά. Δεν υπάρχει όραμα ώστε μοιραία ν΄αναζητηθεί χρηματοδότηση από κάποιον που εννοείται ότι είναι έτοιμος ανά πάσα στιγμή να «ανακριθεί», να πείσει, να αναλύσει κάθε παράμετρο που προσμέτρησε, να εμπνεύσει. Όχι. Μοιάζει κάτι ανάποδο. Ως να υπάρχει χρήμα και αναζητήθηκε ασμένως, «ουφ! Ευρέθη» άρον άρον ένα ψευτο-όραμα να κουμπώσει. 

Τι πάει να πει «διαδραστικό»; Δεν είναι έργο τέχνης, δεν έχουμε να κάνουμε με καλλιτέχνη, υπάρχει ένας δήμαρχος που κάνει χαριτωμενιές, «φλερτάρει» με τους πολίτες. Ένα «Θα το βρούμε παρέα!…Κι αν δεν μας κάνει…ΟΚ». Υπάρχει μια αναιδής οικειότητα, ένα στυλάκι «Έλα μωρέ, μη σκας». 

Πείτε μου, στο Θεό σας, ξυπνήσατε ποτέ με τον καημό της Πανεπιστημίου; Αυτή η λεωφόρος με τα τεράστια πεζοδρόμια! Είχατε καημό για περισσότερη άπλα στο περπάτημα σας εκεί; Ή μήπως παρατηρώντας αφρόντιστα παρτέρια, παγίδες πεζοδρόμια και μάτια απελπισμένων εμπόρων πίσω από βιτρίνες είπατε άλλα; Τόσα που έχουμε δει, τόσα που έχουμε ζήσει στο πετσί μας ας γίνουμε περισσότερο απαιτητικοί, εκλεκτικοί και κυρίως πονηρεμένοι. 

Ζήσαμε τον λαϊκισμό. Ο λαϊκισμός έχει πολλά πρόσωπα. Ας μάθει ο δήμαρχος από τον Πρωθυπουργό. Ο τρόπος διαχείρισης της παγκόσμιας τραγωδίας «κορονοϊός» στη χώρα μας, η ιεράρχηση αξιών, η συνεχής ενημέρωση, η ανάληψη ακέραιης ευθύνης από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, η συμπόρευση με το δράμα του πολίτη, οι άνθρωποι που επελέγησαν ως συνεργάτες σε κομβικούς ρόλους, το «ακριβώς» σε κάθε εξήγηση, ο μη λαϊκισμός… Πάνω απ΄όλα μας υπενθύμιζε ηθικές αξίες. Αυτές στερείται ο Μεγάλος Περίπατος. Φοβού τις χαριτωμενιές και ζαρτινιέρες φέρουσες». 

                         (Απόσπασμα άρθρου της Ρέας Βιτάλη από το Protagon.gr)