Απόψεις...

«Αν ο Διονύσιος Σολωμός άκουγε τους λυρικούς του δημόσιου βίου μας –πολιτικούς, δημοσιολογούντες ή απλώς φωνασκούντες– να υμνούν την απελευθέρωσή μας από τον εγκλεισμό του κορωνοϊού, θα αναρωτιόταν πόσο παρωχημένες είναι οι αντιλήψεις του. Μόνη του παρηγοριά ο Ελύτης, που θα του υπενθύμιζε ότι η υποχρέωσή του ως ποιητή είναι να μας πει τι βλέπει στον αιώνα του. 

Πώς είναι δυνατόν να μην είδε ότι ο κόσμος του, μέσα σε λιγότερα από 200 χρόνια, θα έλεγε τη λέξη «ελευθερία» και θα εννοούσε «σουλάτσο», «σούρσιμο από καφετέρια και φαγάδικο», σουλάτσο και πάλι, άντε και καμιά διαδήλωση. Τα σκεφτόμουν χθες όταν άκουγα τους Υμνους εις την Ελευθερίαν που ανέπεμπαν οι διάφοροι. 

«Επιτέλους απελευθερωθήκαμε, επιτέλους ξαναπήραμε τη ζωή μας, επιτέλους βγήκαμε από τα σπίτια μας».Αντιλαμβάνομαι και συμμερίζομαι τον πόνο όσων επαγγελματιών υποχρεώθηκαν να αναστείλουν τις δραστηριότητές τους λόγω κορωνοϊού. Και βέβαια, δεν μπορεί να καλύψει το κενό η αποζημίωση. Η αναστολή της οικονομίας δημιουργεί μια «δυναμική» αδράνειας η οποία δύσκολα θα καλυφθεί. Και αυτό θα είναι το πραγματικό πρόβλημα στους επόμενους μήνες.

Με αφήνει παντελώς αδιάφορο η προσπάθεια παραγωγής λυρικής υπεραξίας από όσους ποζάρουν για το casting των νέων αγωνιστών της αγανάκτησης και του θυμού. Προγραμματίζουν την επόμενη πράξη της αντιπολίτευσης, τους «νέους αγανακτισμένους». Θα είναι οι αγωνιστές της «ελευθερίας του σουλάτσου». Ευγενές το άθλημα. Απλώς ελάχιστα παραγωγικό».

                                                      (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ) 

«Η πλατεία Βικτωρίας, όπου ζω, το 2015 είχε γίνει καταυλισμός μεταναστών και οι πέριξ δρόμοι ήσαν και παραμένουν στέκια ναρκομανών. Οι περισσότεροι αλλοδαποί, έμποροι και χρήστες όχι των παραδοσιακών ουσιών, αλλά κάτι χημικών που, όπως λένε όσοι ξέρουν, οδηγούν στη σχιζοφρένεια. 

Η αστυνομία τούς μεταφέρει από δρόμο σε δρόμο – απ’ το Πεδίον του Αρεως στη Μαυρομματαίων, στην Αντωνιάδου, τη Χέυδεν, την Αινιάνος. Αγάπης αγώνας άγονος. Αν δεν οργανωθούν κέντρα υποδοχής τους εκτός αστικού ιστού, το κέντρο θα συνεχίσει να παρακμάζει. Η κυριότερη αιτία γι’ αυτό, η αφόρητη υποκρισία μιας προοδευτικής διανόησης η οποία διεκδικεί τα δικαιώματά τους. 

Ο κ. Χρυσοχοΐδης θα πρέπει να θυμάται ότι είναι υπουργός επειδή ευτυχώς η δημοκρατία απέβαλε έναν κακομοίρη καραβανά, τον Τόσκα, και τις μικρονοϊκές κυρίες που τον διαδέχθηκαν. Ο κ. Κικίλιας θα πρέπει να θυμάται ότι κανείς δεν νοσταλγεί την ανυπαρξία των προκατόχων του, Ξανθού και Πολάκη.

Το παράδειγμα, για να είναι παράδειγμα, πρέπει να λειτουργήσει ως παράδειγμα. Ξεκινώ σεμνά. Διότι θεωρώ ότι αν αλλάξει η κατάσταση στο κέντρο της πρωτεύουσας, το παράδειγμα όντως θα γίνει παράδειγμα. Δεν είναι δυνατόν μερικές δεκάδες εξαρτημένων να εμποδίζουν την ανάδειξη του σημαντικότερου αρχαιολογικού μουσείου του κόσμου. Διότι περί αυτού πρόκειται».

                                                         (Τ.Θεοδωρόπουλος-ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ)